1
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Velaxin ER 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Velaxin ER 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Velaxin ER 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Velaxin ER 37,5 mg: każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 37,5 mg wenlafaksyny
(Venlafaxinum) (co odpowiada 42,42 mg chlorowodorku wenlafaksyny).
Velaxin ER 75 mg: każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 75 mg wenlafaksyny
(Venlafaxinum) (co odpowiada 84,84 mg chlorowodorku wenlafaksyny).
Velaxin ER 150 mg: każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 150 mg wenlafaksyny
(Venlafaxinum) (co odpowiada 169,68 mg chlorowodorku wenlafaksyny).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu
Velaxin ER 150 mg, kapsułki o przedłużonym działaniu zawiera 36 mg sodu w każdej kapsułce
(patrz punkt 4.4).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda
Velaxin ER 37,5 mg
Kapsułki żelatynowe, twarde, wieczko jest w kolorze pomarańczowym, korpus kapsułki jest
bezbarwny.
Velaxin ER 75 mg
Kapsułki żelatynowe, twarde, wieczko jest w kolorze czerwonym, korpus kapsułki jest
bezbarwny.
Velaxin ER 150 mg
Kapsułki żelatynowe, twarde, wieczko jest w kolorze czerwonym, korpus kapsułki jest
bezbarwny.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie epizodów dużej depresji.
Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
Leczenie fobii społecznej.
Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Epizody dużej depresji
2
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na
dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne
może być zwiększenie dawki do maksymalnej dawki, tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy
zwiększać stopniowo w odstępach 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych
klinicznie wynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych
odstępach, ale nie krótszych niż 4 dni.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy
regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Długoterminowa terapia może być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów
dużej depresji (ang. MDE, Major Depressive Epizode). W większości przypadków dawka
zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jak dawka stosowana
w leczeniu zaburzeń depresyjnych.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6
miesięcy od czasu osiągnięcia remisji.
Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na
dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne
może być zwiększenie dawki leku do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy
zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy
regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Nie ma
dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.
Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, można
rozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie
należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy
regularnie dokonywać oceny leczenia podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Lęk napadowy
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez
7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów
niereagujących na dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do
dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach
około 2 tygodni lub dłuższych.
3
Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki,
zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4).
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.
Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy
regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta.
Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np.
ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz
powinowactwa przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować
najmniejszą skuteczną dawkę i uważnie obserwować pacjenta, jeśli wymagane jest zwiększenie
dawki.
Dzieci i młodzież
Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży.
Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały
skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkty 4.4
i 4.8)
Nie określono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach
u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć
zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości
klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się
zachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści
względem ryzyka.
Zaburzenia czynności nerek
Choć zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji
kłębuszkowej (ang. GFR, Glomerular Filtration Rate) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się
zachowanie ostrożności. W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z
ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze
względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być
konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.
Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerwania terapii wenlafaksyną
Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerywania terapii wenlafaksyną
zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres trwający co najmniej od 1 do 2 tygodni,
w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jednak okres
wymagany do zmniejszenia dawki oraz stopień zmniejszenia dawki mogą być uzależnione od
dawki stosowanej przez pacjenta, czasu trwania leczenia oraz danego pacjenta. U niektórych
pacjentów może być konieczne, aby odstawianie produktu leczniczego przebiegało bardzo powoli
— przez kilka miesięcy lub dłużej. Jeżeli jednak, po zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu
leczenia, wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy rozważyć
wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować
zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.
Sposób podawania
4
Podanie doustne.
Zaleca się przyjmowanie kapsułek Velaxin ER codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej
samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie wolno ich dzielić,
kruszyć, żuć ani rozpuszczać.
Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą
zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po
dobraniu dawki równoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci
tabletek o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać
przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg
raz na dobę. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.
Kapsułki leku Velaxin ER zawierają granulki, z których substancja czynna jest powoli uwalniana
do przewodu pokarmowego. Część nierozpuszczalna tych granulek jest wydalana i może być
widoczna w kale.
4.3 Przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą
wymienioną w punkcie 6.1.
• Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest
przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami
takimi jak pobudzenie, drżenie i hipertermia.
• Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia
nieodwracalnymi IMAO.
• Przyjmowanie wenalfaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia
nieodwracalnymi IMOA. (patrz punkty 4.4 i 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych,
samookaleczenia oraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu
uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni
leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy.
Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym
etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą być również
związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto, zaburzenia
te mogą współistnieć z epizodami dużej depresji. W związku z tym, u pacjentów leczonych z
powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u
pacjentów z epizodami dużej depresji.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed
rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego
ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej
obserwacji w trakcie leczenia. Meta-analiza kontrolowanych placebo badań klinicznych
dotyczących leków przeciwdepresyjnych stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami
psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych
u pacjentów w wieku poniżej 25 lat stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki tego leku, należy ściśle
obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich
opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego
5
nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych, oraz nietypowych zmian w
zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Dzieci i młodzież
Velaxin ER nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat zachowania samobójcze
(próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze
i gniew) obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne, niż w grupie
otrzymującej placebo. Jeśli mimo to, ze względu na wskazania kliniczne, podjęta zostanie
decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów
samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania
u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i
behawioralnego.
Zespół serotoninowy
W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak i innymi substancjami działającymi
serotoninergicznie, może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu stan zwany zespołem
serotoninowym, zwłaszcza gdy jednocześnie stosowane są inne produkty lecznicze mogące
wpływać na system neuroprzekaźników serotoninergicznych [w tym tryptany, inhibitory
zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI, Selective Serotonin Reuptake Inhibitor), inhibitory
zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI, Serotonin Norepinephrine Reuptake
Inhibitors), pochodne amfetaminy, lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum
perforatum), opioidy, takie jak buprenorfina, fentanyl oraz jego odpowiedniki, tramadol,
dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymi
zaburzającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursorami
serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi
antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).
Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie,
omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi,
hipertermia), zaburzenia neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub)
objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu
serotoninowego może przypominać złośliwy zespół neuroleptyczny (ang. NMS, Neuroleptic
Malignant Syndrome), z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności
autonomicznego układu nerwowego z możliwą szybką zmiennością objawów życiowych i
zmianami stanu psychicznego.
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system
neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione,
zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu
dawki.
Jeśli podejrzewa się występowanie zespołu serotoninowego, należy rozważyć zmniejszenie dawki
lub przerwanie leczenia, w zależności od nasilenia objawów.
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy
tryptofanu) nie jest zalecane.
Jaskra z wąskim kątem przesączania
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe
monitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze
zwiększonym ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z
zamkniętym kątem).
Ciśnienie krwi
U pacjentów leczonych wenlafaksyną często obserwowano zależne od dawki zwiększenie
ciśnienia tętniczego krwi. U niektórych pacjentów po wprowadzeniu produktu do obrotu
opisywano przypadki bardzo podwyższonego ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego
6
leczenia. U pacjentów leczonych wenlafaksyną zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia
krwi. Przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego
nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po
zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby
mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. pacjenci z
zaburzeniami czynności serca.
Częstość akcji serca
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku
stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których
współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie przyspieszenia akcji serca.
Choroby serca oraz ryzyko wystąpienia arytmii
Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego
w wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego u tych pacjentów należy
zachować ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.
Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc,
częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes, tachykardii komorowej oraz zaburzeń rytmu
serca zakończonych zgonem podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu
lub u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc lub częstoskurczu typu
torsade de pointes. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca oraz
wydłużenia odstępu QTc, należy przed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści
do ryzyka (patrz punkt 5.1)
Drgawki
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych
leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami
w wywiadzie. Pacjentów tych należy ściśle monitorować. W razie pojawienia się drgawek,
leczenie należy przerwać.
Hiponatremia
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu
nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH, Syndrome of
Inappropriate Antidiuretic Hormone). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze
zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia ww. przypadków
jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne, pacjentów
ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.
Nieprawidłowe krwawienia
Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek
krwi. Przypadki krwawienia związanego z przyjmowaniem SSRI i SNRI obejmowały: od
siniaków, krwiaków, krwawienia z nosa i wybroczyn po zagrażające życiu krwawienia z
przewodu pokarmowego. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia
krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8).
U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwotoku.
Podobnie jak inne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować
ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących leki
przeciwzakrzepowe i inhibitory płytek.
Cholesterol w surowicy
W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie
stężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentów
przyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku
terapii długoterminowej, należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy.
7
Jednoczesne podawanie z produktami zmniejszającymi masę ciała
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z produktami
zmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się
jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna
nie jest wskazana w leczeniu otyłości ani w monoterapii, ani w terapii skojarzonej z innymi
produktami.
Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki
przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w
przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u
pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie
rodzinnym.
Zachowania agresywne
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę,
mogą wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczynania
leczenia, po zmianie dawki i przerwaniu leczenia.
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować
ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.
Przerwanie leczenia
Wiadomo, że w przypadku stosowania leków przeciwdepresyjnych występują skutki odstawienia,
które niekiedy mogą być długotrwałe i nasilone. U niektórych pacjentów podczas zmiany
schematu dawkowania wenlafaksyny, w tym w trakcie jej odstawiania, zgłaszano przypadki
samobójstw lub myśli samobójczych oraz zachowań agresywnych. Z tego powodu po
zmniejszeniu dawki lub w trakcie odstawiania produktu leczniczego pacjentów należy ściśle
monitorować (patrz podpunkty „Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby”
oraz „Zachowania agresywne” w punkcie 4.4 powyżej).
W przypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienia, zwłaszcza po nagłym
przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano zdarzenia
niepożądane związane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu
dawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących
placebo.
Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od różnych czynników, w tym od
długości leczenia, dawki i tempa zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów
odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w
tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból
głowy, zaburzenia widzenia i nadciśnienie tętnicze. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do
umiarkowanego charakter, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć ciężki przebieg. Objawy
odstawienia zwykle występują w trakcie kilku pierwszych dni od przerwania leczenia, ale
odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy przypadkowo
pominęli dawkę. Zazwyczaj, objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże u
niektórych osób mogą występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku
przerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku
tygodni lub miesięcy w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2).
U niektórych pacjentów odstawianie produktu leczniczego może trwać kilka miesięcy lub dłużej.
Zaburzenia czynności seksualnych
Inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (ang. SNRI, Serotonin
norepinephrine reuptake inhibitors,) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń
czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności
seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SNRI.
8
Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się
subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną
często z niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas
kilku pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy,
zwiększenie dawki może być szkodliwe.
Suchość w jamie ustnej
Suchość w jamie ustnej zgłasza 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to powodować
zwiększenie ryzyka wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności
dbania o higienę jamy ustnej.
Cukrzyca
U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii.
Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków
przeciwcukrzycowych.
Wpływ na wyniki badań przesiewowych moczu
U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wyników
immunologicznych testów przesiewowych na obecność fencyklidyny i amfetaminy w moczu. Jest
to spowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Fałszywie dodatnich wyników
można się spodziewać jeszcze przez kilka dni po zakończeniu terapii wenlafaksyną. Testy
potwierdzające, takie jak chromatografia gazowa lub spektrometria mas, pozwolą odróżnić
wenlafaksynę od fencyklidyny i amfetaminy.
Sód
Produkt leczniczy Velaxin ER 37,5 mg i 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, zawiera
mniej niż 1 mmol sodu (odpowiednio 9 mg i 18 mg) na kapsułkę, to znaczy produkt uznaje się za
„wolny od sodu”.
Produkt leczniczy Velaxin ER 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu zawiera 36 mg sodu
na kapsułkę, co odpowiada 1,8% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u
osób dorosłych.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Nieodwracalne, nieselektywne IMAO
Nie należy stosować jednocześnie wenlafaksyny i nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO. Nie
wolno rozpocząć stosowania wenlafaksyny przez okres co najmniej 14 dni od zakończenia
podawania nieodwracalnych IMAO. Stosowanie IMAO można rozpocząć po upływie co najmniej
7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Odwracalne, selektywne inhibitory MAO-A (moklobemid)
W związku z ryzykiem wystąpienia zespołu serotoninowego, jednoczesne stosowanie
wenlafaksyny z odwracalnymi, selektywnymi IMAO, takimi jak moklobemid, jest
przeciwwskazane. Po zakończeniu leczenia odwracalnym IMAO, przerwa przed rozpoczęciem
stosowania wenlafaksyny może być krótsza niż 14 dni. Stosowanie odwracalnych IMAO można
rozpocząć po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.4)
Odwracalne, nieselektywne inhibitory MAO (linezolid)
Antybiotyk linezolid jest słabym odwracalnym, nieselektywnym IMAO i nie należy go podawać
pacjentom leczonym wenlafaksyną (patrz punkt 4.4).
Opisywano przypadki ciężkich działań niepożądanych u pacjentów, u których leczenie
wenlafaksyną rozpoczęto w krótkim czasie po zakończeniu leczenia IMAO albo gdy leczenie
IMAO rozpoczęto bezpośrednio po zakończeniu leczenia wenlafaksyną. Działania niepożądane
9
obejmowały drżenia mięśni, skurcze miokloniczne, obfite pocenie się, nudności, wymioty, nagłe
zaczerwienienie twarzy, zawroty głowy i hipertermię z objawami przypominającymi złośliwy
zespół neuroleptyczny, drgawki oraz zgon.
Zespół serotoninowy
Tak jak w przypadku innych produktów działających serotoninergicznie, w trakcie leczenia
wenlafaksyną może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnego zagrożenia życia,
zwłaszcza gdy jednocześnie stosowane są inne produkty mogące oddziaływać na system
serotoninergicznych neuroprzekaźników [w tym tryptany, SSRI, SNRI, pochodne amfetaminy,
lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), opioidy, takie jak
buprenorfina, fentanyl oraz jego odpowiedniki, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna,
metadon i pentazocyna], z produktami leczniczymi osłabiającymi metabolizm serotoniny (takimi
jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu)
lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i
4.4).
Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z innymi lekami, które mogą wpływać na układ
neuroprzekaźników serotoninergicznych i (lub) dopaminergicznych jest klinicznie uzasadnione,
zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu
dawki. Stosowanie wenlafaksyny jednocześnie z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy
tryptofanu) nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).
Substancje oddziałujące na OUN
Ryzyko stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziaływującymi na
OUN nie było systematycznie oceniane. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności podczas
stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z innymi substancjami oddziałującymi na OUN.
Etanol
Wenlafaksyną nie nasila zaburzenia funkcji umysłowych ani motorycznych wywołanych przez
etanol. Jednakże, podobnie jak w przypadku wszystkich substancji oddziałujących na OUN,
należy zalecić pacjentom, aby unikali spożywania alkoholu w czasie stosowania wenlafaksyny.
Produkty lecznicze wydłużające odstęp QT
W wypadku jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które wydłużają odstęp
QT, wzrasta ryzyko wydłużenia odstępu QTc i (lub) wystąpienia arytmii komorowych (np. typu
torsade de pointes). Należy unikać jednoczesnego stosowania takich produktów leczniczych
(patrz punkt 4.4).
Należą do nich leki z następujących klas terapeutycznych:
• leki przeciwarytmiczne - klasa Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid);
• niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna);
• niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna);
• niektóre leki przeciwhistaminowe;
• niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna).
Powyższa lista nie jest pełna, należy również unikać stosowania innych produktów leczniczych
o znanych właściwościach znacznego wydłużania odstępu QT.
Wpływ innych produktów leczniczych na działanie wenlafaksyny
Ketokonazol (inhibitor CYP3A4)
Badania farmakokinetyki ketokonazolu u osób intensywnie (ang. Extensive Metabolisers, EM)
i słabo metabolizujących (ang. Poor Metabolisers, PM) z udziałem CYP2D6 wykazały
zwiększenie wartości AUC wenlafaksyny (70% i 21% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) i dla Odemetylowenlafaksyny (33% i 23% odpowiednio u CYP2D6 EM i PM) po podaniu
ketokonazolu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 (np. atazanawir, klarytromycyna,
indynawir, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, ketokonazol, nelfinawir, rytonawir,
10
sakwinawir, telitromycyna) i wenlafaksyny może zwiększać stężenie wenlafaksyny i 0-
demetylowenlafaksyny. Dlatego zalecana jest ostrożność podczas jednoczesnego leczenia
inhibitorami CYP3A4 i wenlafaksyną.
Wpływ wenlafaksyny na działanie innych produktów leczniczych
Lit
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i litu może spowodować zespół serotoninowy (patrz
Zespół serotoninowy).
Diazepam
Wenlafaksyna nie ma wpływu na farmakokinetykę i farmakodynamikę diazepamu ani jego
aktywnego metabolitu demetylodiazepamu. Wydaje się, że diazepam nie wpływa na
farmakokinetykę wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Nie wiadomo, czy występują
interakcje farmakokinetyczne i (lub) farmakodynamiczne z innymi benzodiazepinami.
Imipramina
Wenlafaksyna nie wpływa na farmakokinetykę imipraminy ani 2-hydroksyimipraminy.
Odnotowano zależne od dawki zwiększenie o 2,5 do 4,5 razy wartości AUC 2-
hydroksydezypraminy podczas podawania wenlafaksyny w dawce od 75 do 150 mg na dobę.
Imipramina nie wpływa na farmakokinetykę wenlafaksyny ani O-demetylowenlafaksyny.
Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane. Należy zachować szczególną ostrożność podczas
jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i imipraminy.
Haloperydol
Badania farmakokinetyki z haloperydolem wykazały zmniejszenie o 42% całkowitego doustnego
klirensu, zwiększenie wartości AUC o 70%, zwiększenie wartości Cmax o 88%, ale brak zmiany
okresu półtrwania dla haloperydolu. Należy wziąć to pod uwagę podczas jednoczesnego
stosowania haloperydolu i wenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Rysperydon
Wenlafaksyna powoduje zwiększenie wartości AUC rysperydonu o 50%, ale tylko nieznacznie
oddziałuje na profil farmakokinetyczny całkowitej aktywnej frakcji (rysperydon i 9-
hydroksyrysperydon). Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Metoprolol
Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny i metoprololu u zdrowych ochotników wykazało w
badaniach interakcji farmakokinetycznych obu produktów leczniczych zwiększenie stężenia
metoprololu w osoczu o około 30-40%, podczas gdy stężenie aktywnego metabolitu alfahydroksymetoprololu nie uległo zmianie. Kliniczne znaczenie tej obserwacji dla pacjentów z
nadciśnieniem nie jest znane. Metoprolol nie wpływa na profil farmakokinetyczny wenlafaksyny
oraz jej aktywnego metabolitu O-demetylowenlafaksyny. Należy zachować szczególną
ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu.
Indynawir
Badania farmakokinetyki indynawiru wykazały zmniejszenie wartości AUC o 28% oraz
zmniejszenie wartości Cmax o 36% dla indynawiru. Indynawir nie wpływa na farmakokinetykę
wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest znane.
Leki metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P450
W badaniach in vivo wykazano, że wenlafaksyna stosunkowo słabo hamuje aktywność enzymu
CYP2D6. Wenlafaksyna nie hamowała aktywności enzymów CYP3A4 (alprazolam i
karbamazepina), CYP1A2 (kofeina), ani CYP2C9 (tolbutamid) lub CYP2C19 (diazepam) in vivo.
Doustne środki antykoncepcyjne
Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano przypadki niezamierzonej ciąży u pacjentek
stosujących doustną antykoncepcję podczas przyjmowania wenlafaksyny. Nie jest jasne czy
11
przypadki tych ciąż były wynikiem interakcji lekowej z wenlafaksyną. Nie przeprowadzono
badania interakcji dotyczącego hormonalnej antykoncepcji.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Brak wystarczających danych dotyczących stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.
Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zagrożenie
dla człowieka nie jest znane. Wenlafaksyna może być stosowana u kobiet w ciąży jedynie w
przypadku, gdy spodziewane korzyści z leczenia przeważają nad ryzykiem.
Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI),
także stosowanie wenlafaksyny w ciąży lub krótko przed porodem, może spowodować
wystąpienie objawów odstawienia u noworodków. U niektórych noworodków narażonych na
działanie wenlafaksyny w końcowym okresie III trymestru ciąży wystąpiły powikłania
wymagające zastosowania wspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej
hospitalizacji. Takie powikłania mogą wystąpić natychmiast po porodzie.
Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (mniej niż dwukrotnie) ryzyka
krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu
miesiąca przed porodem (patrz punkty 4.6 i 4.8).
Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego
serotoniny (SSRI) u kobiet w ciąży, zwłaszcza w trzecim trymestrze, może zwiększać ryzyko
wystąpienia przetrwałego nadciśnienienia płucnego u noworodków (ang. PPHN, persistent
pulmonary hypertension of the newborn). Chociaż nie wykonano badań wskazujących na związek
PPHN z podawaniem leków z grupy SNRI, to nie można wykluczyć ryzyka podczas stosowania
leku Velaxin ER, biorąc pod uwagę mechanizm działania (hamowanie wychwytu zwrotnego
serotoniny).
Jeżeli SSRI lub SNRI były stosowane pod koniec ciąży, u noworodków mogą wystąpić
następujące objawy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem
lub spaniem. Objawy te mogą wynikać z działania serotoninergicznego albo być objawami
ekspozycji na produkt. W większości przypadków powikłania te obserwuje się natychmiast lub w
ciągu 24 godzin po porodzie.
Karmienie piersią
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit O-demetylowenlafaksyna przenikają do mleka kobiecego.
W okresie po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano płaczliwość, drażliwość i zaburzenia snu
u dzieci karmionych piersią. Opisywano również objawy z odstawienia wenlafaksyny po
zaprzestaniu karmienia piersią. Nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia działań niepożądanych
u dziecka karmionego piersią. Dlatego należy podjąć decyzję o kontynuowaniu bądź przerwaniu
karmienia piersią lub kontynuowaniu bądź przerwaniu leczenia wenlafaksyną, biorąc pod uwagę
korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety wynikające z
leczenia wenlafaksyną.
Płodność
Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obu płci poddano
działaniu O-demetylowenlafaksyny. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u ludzi nie
jest znane (patrz punkt 5.3).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Każdy produkt leczniczy działający na procesy psychiczne może zaburzać proces oceny,
myślenie oraz zdolności motoryczne. Dlatego pacjenci przyjmujący wenlafaksynę powinni zostać
ostrzeżeni o możliwości zaburzeń zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu.
12
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Do bardzo często (>1/10) zgłaszanych działań niepożądanych podczas badań klinicznych
należały nudności, suchość w jamie ustnej, ból głowy i pocenie się (w tym poty nocne).
Tabelaryczna lista działań niepożądanych
Działania niepożądane podano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów, częstością
występowania oraz zmniejszającym się stopniem ciężkości w każdej kategorii częstości
występowania.
Częstość występowania jest określona według następującego podziału: bardzo często (≥1/10),
często (≥l/100 do <l/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000),
bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
Klasyfikac
ja układów
i narządów
Bardzo
często
Często Niezbyt
często
Rzadko Bardzo
rzadko
Częstość
nieznana
Zaburzenia
krwi i
układu
chłonnego
Agranulocytoza*,
Niedokrwistość
aplastyczna*,
Pancytopenia*,
Neutropenia*
Trombocytopenia *
Zaburzenia
układu
immunologicznego
Reakcje
anafilaktyczne*
Zaburzenia
endokrynologiczne
Zespół
nieprawidłowego
wydzielania
hormonu
antydiuretycznego
(ang. SIADH)*
Zwiększone stężenie
prolaktyny
we krwi*
Zaburzenia
metabolizmu i
odżywiania
Zmniejszenie
apetytu
Hiponatremia*
Zaburzenia
psychiczne
Bezsenność
Stan
splątania*,
Depersonalizacja*,
Nietypowe
sny,
Nerwowość,
Obniżone
libido,
Pobudzenie*,
Brak
orgazmu
Mania,
Hipomania,
Omamy,
Uczucie
oderwania
(lub
oddzielenia) od
rzeczywistości,
Zaburzenia
orgazmu,
Bruksizm*,
Apatia
Majaczenie
(delirium)*
Myśli i
zachowania
samobójczea
,
Agresjab
13
Zaburzenia
układu
nerwowego
Ból
głowy *
s
Zawroty
głowy,
Senność
Akatyzja*,
Drżenie,
Parestezje,
Zaburzenia
smaku
Omdlenia,
Skurcze
Miokloniczne
mięśni,
Zaburzenia
równowagi*,
Nieprawidłowa
koordynacja*,
Dyskineza*
Złośliwy zespół
neuroleptyczny
(ang. NMS)*,
Zespół
serotoninowy*,
Drgawki,
Dystonia*
Dyskineza
późna*
Zaburzenia
oka
Osłabienie
widzenia,
Zaburzenia
akomodacji, w tym
niewyraźne
widzenie,
Rozszerzenie źrenic
Jaskra z
zamkniętym kątem
przesączania*
Zaburzenia
ucha i
błędnika
Szumy
uszne*
Zawroty
głowy
pochodzenia
błędnikowego
Zaburzenia
serca
Tachykardia,
Kołatanie
serca*
Torsade de
pointes*
Częstoskurcz
komorowy*,
Migotanie komór,
Wydłużenie
odstępu QT w
EKG*
Kardiomiopatia
stresowa
(kardiomiopatia
takotsubo)*
Zaburzenia
naczyniowe
Nadciśnienietętnicze,
Nagłe
Zaczerwienienie
(uderzenia
gorąca)
Niedociśnienie
ortostatyczne,
Niedociśnienie
tętnicze*
Zaburzenia
układu
oddechowego,
klatki
piersiowej i
śródpiersia
Duszność*,
Ziewanie
Śródmiąższowa
choroba płuc*,
Eozynofilia
płucna*
14
Zaburzenia
żołądka i
jelit
Nudności,
Suchość
w
jamie
ustnej,
Zaparcia
Biegunka*,
Wymioty
Krwawienie z
przewodu
pokarmowego*
Zapalenie trzustki*
Zaburzenia
wątroby i
dróg
żółciowych
Nieprawidłowe
wyniki
testów
czynnościowych
wątroby*
Zapalenie wątroby*
Zaburzenia
skóry i
tkanki
podskórnej
Nadmierne
pocenie
się* (w
tym
poty
nocne)*
Wysypka,
Świąd*
Pokrzywka*,
Łysienie*,
Obrzęk
naczynioruchowy*,
Reakcje
Nadwrażliwości
na światło,
Zespół StevensaJohnsona*,
Rumień
wielopostaciowy*,
Martwicze
oddzielanie się
naskórka*
Zaburzenia
mięśniowoszkieletowe
i tkanki
łącznej
Hipertonia Rabdomioliza*
Zaburzenia
nerek i
dróg
moczowych
Słaby
strumień
moczu,
Zatrzymanie
moczu,
Częstomocz*
Nietrzymanie moczu*
Zaburzenia
układu
rozrodczego i piersi
Krwotok
miesiączkowy*,
Krwotok
maciczny*,
Zaburzenia
erekcji,
Zaburzenia
ejakulacji
Krwotok
poporodowyd
Zaburzenia
ogólne i
stany w
miejscu
podania
Zmęczenie,
Astenia
(osłabienie),
Dreszcze
Krwawienia z błon
śluzowych*
15
Badania
Diagnostyczne
Zmniejszenie
masy ciała,
Zwiększenie
masy ciała,
Zwiększenie
stężenia
cholesterolu we
krwi
Wydłużony
czas
krwawienia
* Działania niepożądane zgłoszone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.
a W trakcie leczenia wenlafaksyną lub zaraz po przerwaniu leczenia zgłaszano przypadki myśli
i zachowań samobójczych (patrz punkt 4.4).
b Patrz punkt 4.4.
s Sumarycznie w badaniach klinicznych częstość wystąpienia bólu głowy po wenlafaksynie była
podobna jak po placebo.
d Zdarzenie to zgłaszano dla grupy leków SSRI i SNRI (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Przerwanie leczenia
Przerwanie leczenia (zwłaszcza nagłe) często prowadzi do wystąpienia objawów odstawienia.
Najczęściej zgłaszano następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje),
zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub)
wymioty, drgawki, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból głowy, objawy grypopodobne,
zaburzenia widzenia i nadciśnienie tętnicze.. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do
umiarkowanego przebieg i ustępują samoistnie, jednakże u niektórych pacjentów mogą być
ciężkie i (lub) przedłużone. Dlatego zaleca się stopniowe przerywanie leczenia poprzez
zmniejszanie dawki. Jednak u niektórych pacjentów po zmniejszeniu dawki lub w trakcie
odstawiania produktu leczniczego występowały przypadki nasilonej agresji i myśli samobójcze
(patrz punkty 4.2 i 4.4).
Dzieci i młodzież
Profil działań niepożądanych wenlafaksyny (w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych)
obserwowany u dzieci i młodzieży (w wieku 6 do 17 lat) był ogólnie podobny do profilu
występującego u osób dorosłych. Podobnie jak u dorosłych obserwowano zmniejszenie apetytu,
zmniejszenie masy ciała, podwyższenie ciśnienia krwi i zwiększenie stężenia cholesterolu w
surowicy (patrz punkt 4.4).
W badaniach klinicznych u dzieci obserwowano występowanie myśli samobójczych.
Odnotowano również zwiększoną ilość zgłoszeń o występowaniu wrogości oraz, zwłaszcza w
przypadku zaburzeń depresyjnych, samookaleczania się.
U dzieci w szczególności obserwowano następujące działania niepożądane: ból brzucha,
pobudzenie, niestrawność, wybroczyny, krwawienie z nosa, bóle mięśni.
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka
stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
16
Działania niepożądane można zgłaszać również przedstawicielowi podmiotu odpowiedzialnego.
4.9 Przedawkowanie
Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu odnotowano przypadki przedawkowania
wenlafaksyny głównie w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi.
Najczęściej zgłaszano następujące objawy przedawkowania: tachykardię, zaburzenia
świadomości (od senności do śpiączki), rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Inne
zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka
Hisa, poszerzenie zespołu QRS) [patrz punkt 5.1]), tachykardia komorowa, bradykardia,
niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgony.
Opublikowane badania retrospektywne pokazują, że przedawkowanie wenlafaksyny może się
wiązać z większym ryzykiem zgonu w porównaniu do ryzyka obserwowanego dla leków
przeciwdepresyjnych SSRI, ale mniejszym niż dla trójpierścieniowych leków
przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologiczne pokazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są
bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa, niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne,
w jakim stopniu stwierdzenie zwiększonego ryzyka zgonu może być przypisane toksyczności
wenlafaksyny po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonych
wenlafaksyną. Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla
danego pacjenta dawkowaniem, tak aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania.
Zalecane leczenie
Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe oraz monitorowanie rytmu serca i
innych ważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane
wywołanie wymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeżeli zostanie przeprowadzone
wkrótce po przyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Zastosowanie węgla
aktywnego może również zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza,
dializa, hemoperfuzja i transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znane
swoiste antidotum dla wenlafaksyny.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Psychoanaleptyki, leki przeciwdepresyjne, inne leki
przeciwdepresyjne, kod ATC: N06A X16
Mechanizm działania
Uważa się, że mechanizm przeciwdepresyjnego działania wenlafaksyny u ludzi polega na
wzmocnieniu aktywności neuroprzekaźników w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.
Badania przedkliniczne pokazały, że wenlafaksyną i jej aktywny metabolit Odemetylowenlafaksyna (ODV) są inhibitorami zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny.
Wenlafaksyną jest również słabym inhibitorem zwrotnego wychwytu dopaminy. Wenlafaksyna i
jej aktywny metabolit zmniejszają odpowiedź 6-adrenergiczną zarówno po podaniu
jednorazowym (pojedyncza dawka), jak i po podaniu przewlekłym. Wenlafaksyną i ODV
wykazują bardzo podobne działanie w odniesieniu do ich całkowitego wpływu na wychwyt
zwrotny neuroprzekaźników i wiązanie się z receptorami.
Wenlafaksyną praktycznie nie wykazuje powinowactwa do receptorów muskarynowy,
cholinergicznych, H1-histaminowych i α1-adrenergicznych w mózgu szczura in vitro. Aktywność
farmakologiczna tych receptorów może być związana z różnymi działaniami niepożądanymi
leków przeciwdepresyjnych, takimi jak działanie antycholinergiczne, uspokajające oraz wpływ na
układ sercowo-naczyniowy.
Wenlafaksyną nie ma zdolności hamowania monoaminooksydazy (MOA).
17
W badaniach in vitro stwierdzono, że wenlafaksyna praktycznie nie wykazuje powinowactwa do
receptorów opioidowych ani benzodiazepinowych.
Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
Epizody dużej depresji
Skuteczność wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu w leczeniu epizodów dużej depresji
została potwierdzona w pięciu randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanych
placebo, krótkoterminowych trwających od 4 do 6 tygodni badaniach z zastosowaniem
zmiennych dawek (do 375 mg na dobę). Skuteczność wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu
w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych została potwierdzona w dwóch kontrolowanych
placebo, krótkoterminowych trwających 8 lub 12 tygodni badaniach z zastosowaniem zmiennych
dawek (od 75 do 225 mg na dobę).
W jednym długoterminowym badaniu dorośli pacjenci ambulatoryjni, którzy w 8-tygodniowym
otwartym badaniu zareagowali na leczenie wenlafaksyna o przedłużonym uwalnianiu (75, 150
lub 225 mg) zostali zrandomizowani i kontynuowali przyjmowanie tej samej dawki wenlafaksyny
o przedłużonym uwalnianiu lub placebo przez okres do 26 tygodni, w celu przeprowadzenia
obserwacji nawrotów choroby.
Skuteczność wenlafaksyny w zapobieganiu nawrotom epizodów depresyjnych przez okres 12
miesięcy potwierdzono w drugim długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z
podwójnie ślepą próbą, u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych z zaburzeniami depresyjnymi
nawracającymi, którzy zareagowali podczas ostatniego epizodu depresji na leczenie
wenlafaksyna (od 100 do 200 mg na dobę, według schematu dwa razy na dobę).
Uogólnione zaburzenia lękowe
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu
uogólnionych zaburzeń lękowych (ang. GAD) została potwierdzona w dwóch 8-tygodniowych
kontrolowanych placebo badaniach z zastosowaniem stałych dawek (od 75 do 225 mg na dobę),
w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z zastosowaniem stałych dawek (od
75 do 225 mg na dobę) oraz w jednym 6-miesięcznym kontrolowanym placebo badaniu z
zastosowaniem zmiennych dawek (37,5, 75 i 150 mg na dobę) u dorosłych pacjentów
ambulatoryjnych.
Mimo istnienia dowodów potwierdzających przewagę dawki 37,5 mg na dobę nad placebo,
dawka ta nie była za każdym razem tak skuteczna, jak większe dawki.
Fobia społeczna
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu fobii
społecznej została potwierdzona w czterech 12-tygodniowych, wieloośrodkowych.
kontrolowanych placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną, z zastosowaniem
zmiennych dawek oraz w jednym 6-miesięcznym, kontrolowanym placebo badaniu z podwójnie
ślepą próbą z grupą kontrolną z zastosowaniem stałych/zmiennych dawek u dorosłych pacjentów
ambulatoryjnych. Pacjenci otrzymywali dawki w zakresie od 75 do 225 mg na dobę. Badanie
trwające 6 miesięcy nie wykazało wyższej skuteczności w grupie pacjentów stosujących dawki
od 150 do 225 mg na dobę w porównaniu z grupą przyjmujących dawkę 75 mg na dobę.
Lęk napadowy
Skuteczność wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w leczeniu lęku
napadowego została potwierdzona w dwóch 12-tygodniowych, wieloośrodkowych,
kontrolowanych placebo badaniach z podwójnie ślepą próbą u dorosłych pacjentów
ambulatoryjnych z lękiem napadowym z lub bez towarzyszącej agorafobii. Dawka początkowa w
tym badaniu wynosiła 37,5 mg na dobę i była stosowana przez 7 dni. Następnie pacjenci
otrzymywali stałe dawki w zakresie od 75 do 150 mg na dobę w jednym badaniu oraz od 75 do
225 mg na dobę w drugim.
18
Długotrwałe bezpieczeństwo stosowania, skuteczność i zapobieganie nawrotom zostało
potwierdzone również w jednym długoterminowym badaniu z podwójnie ślepą próbą
kontrolowanym placebo z grupą kontrolną u dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, którzy
zareagowali na leczenie w badaniu otwartym. Pacjenci kontynuowali przyjmowanie takich
samych dawek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu, jak na końcu fazy otwartej badania
(75, 150 lub 225 mg).
Elektrofizjologia serca
W szczegółowym badaniu dotyczącym odstępu QTc z udziałem zdrowych ochotników
wenlafaksyna stosowana w ponadterapeutycznej dawce dobowej 450 mg (podawana w dawce po
225 mg dwa razy na dobę) nie powodowała klinicznie istotnego wydłużenia odstępu QT.
Jednakże po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc
i(lub) częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes (TdP) oraz arytmii komorowej,
zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu
QTc/TdP (patrz punkty 4.4, 4.8 i 4.9).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wenlafaksyna jest intensywnie metabolizowana, głównie do aktywnego metabolitu Odemetylowenlafaksyny (ang. ODV). Średnie okresy półtrwania ± odchylenie standardowe (ang.
SD, Standard deviation ) wenlafaksyny i ODV wynoszą odpowiednio 5 ± 2 godz. i 11 ± 2 godz.
Stężenia wenlafaksyny i ODV osiągają stan stacjonarny w ciągu 3 dni doustnego, wielokrotnego
podawania produktu. Wenlafaksyna i ODV wykazują kinetykę liniową w zakresie dawek od 75
do 450 mg na dobę.
Wchłanianie
Przynajmniej 92% pojedynczej dawki doustnej wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu
ulega wchłonięciu. Całkowita biodostępność wynosi 40% do 45% w zależności od metabolizmu
ogólnoustrojowego. Po podaniu wenlafaksyny o natychmiastowym uwalnianiu, maksymalne
stężenia wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 2 i 3 godz. Po podaniu
wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, maksymalne stężenia
wenlafaksyny i ODV w osoczu występują odpowiednio w ciągu 5,5 i 9 godzin. W przypadku
podawania równoważnych dobowych dawek wenlafaksyny w postaci tabletek o
natychmiastowym uwalnianiu oraz kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, wenlafaksyna z
kapsułek o przedłużonym uwalnianiu wchłania się wolniej, ale stopień wchłaniania jest taki sam,
jak w przypadku tabletek o natychmiastowym uwalnianiu. Pokarm nie wpływa na biodostępność
wenlafaksyny i ODV.
Dystrybucja
Wenlafaksyna i ODV w zakresie stężeń terapeutycznych są w minimalnym stopniu wiązane przez
białka osocza (odpowiednio 27% i 30%). Po podaniu dożylnym, objętość dystrybucji w stanie
stacjonarnym dla wenlafaksyny wynosi 4,4 ± 1,6 l/kg.
Metabolizm
Wenlafaksyna podlega w znacznym stopniu efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Badania
in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna jest metabolizowana do głównego aktywnego
metabolitu ODV przy udziale CYP2D6. Badania in vitro oraz in vivo pokazują, że wenlafaksyna
jest metabolizowana do pobocznego mniej aktywnego metabolitu N-demetylowenlafaksyny przy
udziale CYP3A4. Badania in vitro oraz in vivo wskazują, że wenlafaksyna jest słabym
inhibitorem CYP2D6. Wenlafaksyna nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2C9 i CYP3A4.
Eliminacja
Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki. Około 87% dawki wenlafaksyny
jest wydalana z moczem w ciągu 48 godzin zarówno w postaci niezmienionej (5%), w postaci
niesprzężonej ODV (29%), sprzężonej ODV (26%), jak i innych pobocznych nieaktywnych
19
metabolitów (27%). Średni klirens ± SD wenlafaksyny i ODV w stanie stacjonarnym w osoczu
wynosi odpowiednio 1,3 ± 0,6 l/h/kg i 0,4 ± 0,2 l/h/kg.
Szczególne grupy pacjentów
Wiek i płeć
Wiek i płeć nie odgrywają istotnej roli w farmakokinetyce wenlafaksyny i ODV.
Osoby o intensywnym i powolnym metabolizmie z udziałem CYP2D6
Stężenie wenlafaksyny w osoczu jest wyższe u osób o powolnym metabolizmie z udziałem
CYP2D6 niż w przypadku osób intensywnie metabolizujących. Całkowita wartość AUC dla
wenlafaksyny i ODV jest podobna w obu grupach, w związku z tym w obu grupach stosuje się
ten sam schemat leczenia wenlafaksyną.
Zaburzenia czynności wątroby
U osób z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A w skali Child-Pugh) i osób z
umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Child-Pugh) okresy półtrwania
wenlafaksyny i ODV były wydłużone w porównaniu z osobami z prawidłową czynnością
wątroby. Po podaniu doustnym zarówno klirens wenlafaksyny, jak i ODV były zmniejszone.
Zaobserwowano duży stopień zmienności osobniczych. Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone (patrz również punkt 4.2).
Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów dializowanych okres półtrwania wenlafaksyny w fazie eliminacji był wydłużony o
około 180%, a klirens zmniejszony o około 57% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością
nerek, podczas gdy okres półtrwania ODV w fazie eliminacji był wydłużony o około 142%, a
klirens zmniejszony o około 56%. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz u
pacjentów wymagających hemodializy konieczna jest zmiana dawkowania (patrz punkt 4.2).
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Badania wenlafaksyny na szczurach i myszach nie dostarczyły dowodów działania
rakotwórczego wenlafaksyny. W wielu badaniach in vitro oraz in vivo nie potwierdzono również
działania mutagennego.
Badania na zwierzętach dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję wykazały u szczurów
zmniejszenie masy potomstwa, zwiększenie liczby płodów martwo urodzonych oraz zwiększenie
śmiertelności potomstwa w ciągu pierwszych 5 dni laktacji. Nie jest znana przyczyna tych
zgonów. Zdarzenia te wystąpiły podczas zastosowania dawki 30 mg/kg/dobę, 4-krotnej dobowej
dawki wenlafaksyny stosowanej u ludzi (375 mg, w przeliczeniu na mg/kg). Dawka
niewykazująca działania w przypadku tych zdarzeń wynosiła 1,3-krotność dawki stosowanej u
ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane.
Zmniejszenie płodności zaobserwowano w badaniu, w którym szczury obojga płci poddano
działaniu ODV. Działanie ODV było od 1 do 2 razy silniejsze niż działanie wenlafaksyny w
dawce stosowanej u ludzi, 375 mg na dobę. Znaczenie tej obserwacji dla stosowania produktu u
ludzi nie jest znane.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Velaxin ER 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Celuloza mikrokrystaliczna
Sodu chlorek
Etyloceluloza
Talk
20
Dimetykon
Potasu chlorek
Kopowidon
Krzemionka koloidalna bezwodna
Guma ksantan
Żelaza tlenek żółty (E 172)
Skład kapsułki żelatynowej:
erytrozyna (E 127), indygotyna (E 132), tytanu dwutlenek (E 171), żelaza tlenek żółty (E 172),
żelatyna
Velaxin ER 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Celuloza mikrokrystaliczna
Sodu chlorek
Etyloceluloza
Talk
Dimetykon
Potasu chlorek
Kopowidon
Krzemionka koloidalna bezwodna
Guma ksantan
Żelaza tlenek żółty (E 172)
Skład kapsułki żelatynowej: żelaza tlenek czerwony (E 172), tytanu dwutlenek (E 171), żelaza
tlenek żółty (E 172), żelatyna.
Velaxin ER 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Celuloza mikrokrystaliczna
Sodu chlorek
Etyloceluloza
Talk
Dimetykon
Potasu chlorek
Kopowidon
Krzemionka koloidalna bezwodna
Guma ksantan
Żelaza tlenek żółty (E 172)
Skład kapsułki żelatynowej: żelaza tlenek czerwony (E 172), tytanu dwutlenek (E 171), żelaza
tlenek żółty (E 172), żelatyna.
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
5 lat
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30 °C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w
celu ochrony przed wilgocią.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
28 (2 blistry po 14 kapsułek ) lub 30 (3 blistry po 10 kapsułek) kapsułek o przedłużonym
uwalnianiu w blistrze z PVC/PVDC/Aluminium i tekturowym pudełku.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
21
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu
leczniczego do stosowania
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z
lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
PROTERAPIA Spółka z o.o.
ul. Komitetu Obrony Robotników 45 D
02-146 Warszawa
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Velaxin ER 37,5 mg: pozwolenie nr 12999
Velaxin ER 75 mg: pozwolenie nr 14000
Velaxin ER 150 mg: pozwolenie nr 14001
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu: 3.07.2007 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 21.05.2012 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO