1
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Adipine, 5 mg, tabletki
Adipine, 10 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Adipine, 5 mg, tabletki:
Każda tabletka zawiera 5 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu).
Adipine, 10 mg, tabletki:
Każda tabletka zawiera 10 mg amlodypiny (w postaci amlodypiny bezylanu).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka
Adipine, 5 mg: Białe, okrągłe tabletki o średnicy około 8 mm.
Adipine, 10 mg: Białe, okrągłe tabletki o średnicy około 10,5 mm, z rowkiem dzielącym po jednej
stronie. Tabletkę można podzielić na połowy.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Nadciśnienie tętnicze
Przewlekła, stabilna dławica piersiowa
Naczynioskurczowa dławica piersiowa (typu Prinzmetala)
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Dorośli:
W leczeniu zarówno nadciśnienia tętniczego, jak i choroby niedokrwiennej dawka początkowa wynosi
zwykle 5 mg raz na dobę. Dawkę tę można zwiększyć do dawki maksymalnej wynoszącej 10 mg na
dobę w zależności od efektu klinicznego.
U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, stosowano amlodypinę jednocześnie z tiazydowymi lekami
moczopędnymi, lekami alfa-adrenolitycznymi, lekami beta-adrenolitycznymi oraz inhibitorami
konwertazy angiotensyny. U pacjentów z dławicą piersiową, amlodypina może być stosowana
w monoterapii lub w połączeniu z innymi produktami leczniczymi przeciw dławicy piersiowej
u pacjentów z dławicą oporną na azotany i (lub) odpowiednie dawki leków blokujących receptory
beta.
2
Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, leków blokujących receptory betaadrenergiczne oraz inhibitorów konwertazy angiotensyny nie wymaga modyfikowania dawki
amlodypiny.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku
Lek Adipine stosowany w takich samych dawkach jest jednakowo dobrze tolerowany przez chorych
w wieku podeszłym i młodszych. U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się normalny schemat
dawkowania, jednak podczas zwiększania dawki należy zachować ostrożność (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Zaburzenia czynności wątroby
Schemat dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby
nie został ustalony, dlatego dostosowując dawkę amlodypiny należy zachować ostrożność, dawka
początkowa powinna być możliwie najmniejsza spośród wszystkich dostępnych (patrz punkty 4.4
i 5.2). Nie przeprowadzono badań dotyczących farmakokinetyki amlodypiny w ciężkich zaburzeniach
czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby dawkowanie
amlodypiny należy rozpocząć od najmniejszej dawki, a następnie stopniowo należy ją zwiększać.
Zaburzenia czynności nerek
Zmiany stężenia amlodypiny w surowicy nie są skorelowane ze stopniem uszkodzenia nerek, dlatego
zaleca się normalny schemat dawkowania. Amlodypina nie jest eliminowana z organizmu podczas
dializy.
Dzieci i młodzież
Dzieci i młodzież z nadciśnieniem tętniczym w wieku od 6 do 17 lat
Zalecana doustna dawka początkowa u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 17 lat wynosi 2,5 mg raz
na dobę. Dawka może zostać zwiększona do 5 mg raz na dobę, jeśli po 4 tygodniach stosowania nie
uzyskano pożądanych wartości ciśnienia tętniczego. Dawki większe niż 5 mg na dobę nie były badane
u dzieci i młodzieży (patrz punkty 5.1 i 5.2).
Amlodypina w dawce 2,5 mg nie jest obecnie dostępna.
Dzieci poniżej 6 roku życia
Brak dostępnych danych.
Sposób podawania
Tabletki do podawania doustnego
4.3 Przeciwwskazania
Amlodypina jest przeciwwskazana u pacjentów z:
• nadwrażliwością na pochodne dihydropirydyny, amlodypinę lub którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1,
• ciężkim niedociśnieniem,
• wstrząsem (w tym wstrząsem kardiogennym),
• zwężeniem drogi odpływu z lewej komory (np. stenoza aortalna dużego stopnia),
• hemodynamicznie niestabilną niewydolnością serca po przebyciu ostrego zawału serca.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.
Stosowanie u pacjentów z niewydolnością serca
Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długookresowym
badaniu klinicznym kontrolowanym placebo, w którym stosowano amlodypinę u pacjentów
3
z zaawansowaną niewydolnością serca (stopnia III i IV według klasyfikacji NYHA) zanotowano
większą częstość wystąpienia obrzęku płuc u pacjentów stosujących amlodypinę w porównaniu
z pacjentami stosującymi placebo (patrz punkt 5.1). Leki z grupy antagonistów kanałów wapniowych,
w tym amlodypina, powinny być ostrożnie stosowane u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca,
ponieważ mogą zwiększać ryzyko występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz śmierci.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
Okres półtrwania amlodypiny jest przedłużony, a wartości AUC są większe u pacjentów
z zaburzeniami czynności wątroby. Nie opracowano dotychczas zaleceń dotyczących dawkowania
amlodypiny. Stosowanie amlodypiny należy rozpocząć od możliwie najmniejszej dawki, należy
zachować ostrożność zarówno podczas rozpoczynania leczenia jak również podczas zwiększania
dawki amodypiny. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy stopniowo
zwiększać dawkę oraz zapewnić odpowiednią kontrolę.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Zwiększenie dawki leku u pacjentów w podeszłym wieku wymaga zachowania ostrożności (patrz
punkt 4.2 i 5.2).
Stosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek amlodypina może być stosowana w zalecanych dawkach.
Stopień niewydolności nerek nie wpływa na zmianę stężenia amlodypiny w osoczu. Amlodypina nie
podlega dializie.
Sód
Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy produkt leczniczy
uznaje się za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Wpływ innych produktów leczniczych na amlodypinę
Inhibitory CYP3A4: Jednoczesne stosowanie z silnym lub umiarkowanym inhibitorem CYP3A4
(inhibitory proteazy, azole przeciwgrzybicze, makrolidy takie jak erytromycyna, klarytromycyna,
werapamil lub diltiazem) mogło powodować znaczne zwiększenie wpływu amlodypiny na organizm
skutkujące zwiększonym ryzkiem zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Znaczenie kliniczne niniejszej
zmiany może być bardziej widoczne u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna
odpowiednia kontrola kliniczna oraz odpowiednie dostosowanie dawki.
Klarytromycyna: Klarytromycyna jest inhibitorem CYPP3A4. Istnieje zwiększone ryzyko
zmniejszenia ciśnienia tętniczego u pacjentów przyjmujących klarytromycynę z amlodypiną. Zaleca
się ścisłą obserwację pacjentów w trakcie jednoczesnego stosowania amlodypiny i klarytromycyny.
Induktory CYP3A4: Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może
zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego też, zarówno podczas stosowania amlodypiny razem z
induktorami CYP3A4, a szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele
dziurawca), jak i po jego zakończeniu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć konieczność
modyfikacji dawki.
Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub z sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane ze względu na
możliwość zwiększenia biodostępności, co u niektórych pacjentów może nasilać obniżenie ciśnienia
tętniczego.
4
Dantrolen (wlew): u zwierząt po dożylnym podaniu werapamilu i dantrolenu obserwowano
prowadzące do śmierci migotanie komór i zapaść krążeniową powiązaną z hiperkaliemią. Ze względu
na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów kanału
wapniowego, takich jak amlodypina u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu
hipertermii złośliwej.
Wpływ amlodypiny na inne produkty lecznicze
Działanie amlodypiny polegające na obniżaniu ciśnienia krwi sumuje się z działaniem obniżającym
ciśnienie krwi innych produktów leczniczych o właściwościach przeciwnadciśnieniowych.
Takrolimus: W przypadku równoczesnego podawania amlodypiny istnieje ryzyko zwiększonego
stężenia takrolimusu we krwi. Aby uniknąć toksycznego działania takrolimusu, podawanie
amlodypiny pacjentom leczonym takrolimusem wymaga monitorowania stężenia takrolimusu we krwi
i, w razie konieczności, dostosowania dawki takrolimusu.
Cyklosporyna: Nie przeprowadzono badań interakcji pomiędzy cyklosporyną i amlodypiną u
zdrowych ochotników lub jakiejkolwiek innej populacji, z wyjątkiem pacjentów po przeszczepieniu
nerki, u których zaobserwowano zmienne zwiększenie stężenia cyklosporyny (przedział 0% - 40%). U
pacjentów po przeszczepieniu nerki, stosujących amlodypinę, należy monitorować stężenie
cyklosporyny, a w razie konieczności zmniejszyć jej dawkę.
Symwastatyna: jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny
powodowało wzrost ekspozycji na symwastatynę o 77% w porównaniu z symwastatyną podawaną
w monoterapii. Dawka symwastatyny u pacjentów stosujących jednocześnie amlodypinę powinna
zostać ograniczona do 20 mg na dobę.
W badaniach klinicznych dotyczących interakcji, amlodypina nie wpływała na właściwości
farmakokinetyczne atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży.
Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję po zastosowaniu dużych dawek
produktu (patrz punkt 5.3).
Stosowanie amlodypiny w ciąży jest możliwe tylko w przypadkach, gdy nie ma innego,
bezpieczniejszego produktu oraz gdy choroba jest związana z większym ryzykiem dla matki i płodu.
Karmienie piersią
Amlodypina przenika do mleka ludzkiego. Oszacowano, że odsetek dawki, jaki przyjmuje niemowlę
od karmiącej go piersią matki, mieści się w przedziale międzykwartylowym od 3% do 7%, przy czym
wartość maksymalna wynosi 15%. Wpływ amlodypiny na organizm niemowląt jest nieznany. Decyzję
o kontynuowaniu/zaprzestaniu karmienia piersią lub kontynuowaniu/zaprzestaniu leczenia amlodypiną
należy podejmować po rozważeniu korzyści wynikających z karmienia piersią dla dziecka oraz
leczenia amlodypiną dla matki.
Płodność
U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych zaobserwowano odwracalne
zmiany biochemiczne w główkach plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego działania
amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu z udziałem szczurów
zaobserwowano wystąpienie działań niepożądanych związanych z płodnością u samców (patrz punkt
5.3).
5
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Amlodypina wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów
mechanicznych i obsługiwania maszyn. Zdolność reagowania może ulec osłabieniu, jeśli pacjent
przyjmujący amlodypinę odczuwa zawroty głowy, bóle głowy, zmęczenie lub nudności. Szczególną
ostrożność należy zachować na początku leczenia.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęściej obserwowane działania niepożądane związane z leczeniem obejmowały: senność, zawroty
głowy, ból głowy, kołatanie serca, czerwienienie twarzy, ból brzucha, nudności, obrzęk kostek, obrzęk
oraz zmęczenie.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Działania niepożądane zamieszczone w poniższej tabeli były obserwowane i zgłoszone w związku ze
stosowaniem amlodypiny i występowały z następującą częstością:
bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1000 do <1/100); rzadko
(≥1/10 000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych danych)>:
Klasyfikacja układów i
narządów
Częstość Działania niepożądane
Zaburzenia krwi i układu
chłonnego
bardzo rzadko leukopenia, małopłytkowość
Zaburzenia układu
immunologicznego
bardzo rzadko reakcje alergiczne
Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania
bardzo rzadko hiperglikemia
Zaburzenia psychiczne niezbyt często bezsenność, zaburzenia nastroju
(w tym lęk), depresja
rzadko dezorientacja
Zaburzenia układu
nerwowego
często senność, zawroty głowy, ból
głowy (zwłaszcza na początku
leczenia)
niezbyt często drżenie, zaburzenia smaku,
omdlenia, niedoczulica,
parestezje
bardzo rzadko hipertonia, neuropatia
obwodowa
nieznana zaburzenia pozapiramidowe
Zaburzenia oka często zaburzenia widzenia (w tym
podwójne widzenie)
Zaburzenia ucha i błędnika niezbyt często szum uszny
Zaburzenia serca często kołatanie serca
niezbyt często zaburzenia rytmu serca (w tym
rzadkoskurcz, częstoskurcz
komorowy i migotanie
przedsionków)
6
bardzo rzadko zawał mięśnia sercowego
Zaburzenia naczyniowe często nagłe zaczerwienienie twarzy
z uczuciem gorąca
niezbyt często niedociśnienie tętnicze
bardzo rzadko zapalenie naczyń
Zaburzenia układu
oddechowego, klatki
piersiowej i śródpiersia
często duszność
niezbyt często kaszel, nieżyt błony śluzowej
nosa
Zaburzenia żołądka i jelit często ból brzucha, nudności,
niestrawność, zaburzenia
czynności jelit (w tym biegunka
i zaparcie),
niezbyt często wymioty, suchość błony
śluzowej jamy ustnej
bardzo rzadko zapalenie trzustki, zapalenie
błony śluzowej żołądka,
przerost dziąseł
Zaburzenia wątroby i dróg
żółciowych
bardzo rzadko zapalenie wątroby, żółtaczka,
zwiększenie aktywności
enzymów wątrobowych*
Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej
niezbyt często łysienie, plamica, przebarwienie
skóry, zwiększona potliwość,
świąd, wysypka, osutka,
pokrzywka
bardzo rzadko obrzęk naczynioruchowy,
rumień wielopostaciowy,
pokrzywka, złuszczające
zapalenie skóry, zespół
Stevensa-Johnsona, obrzęk
Quinckego, nadwrażliwość na
światło
nieznana toksyczne martwicze
oddzielanie się naskórka
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej
często obrzęk kostek, kurcze mięśni,
niezbyt często ból stawów, ból mięśni, ból
pleców
Zaburzenia nerek i dróg
moczowych
niezbyt często zaburzenie oddawania moczu,
częste oddawanie moczu w
nocy, częstsze oddawanie
moczu
Zaburzenia układu
rozrodczego i piersi
niezbyt często impotencja, ginekomastia
Zaburzenia ogólne i stany
w miejscu podania
bardzo często obrzęki
często zmęczenie, osłabienie
niezbyt często ból w klatce piersiowej, ból, złe
samopoczucie
Badania diagnostyczne niezbyt często zwiększenie lub zmniejszenie
7
masy ciała
*zwykle odpowiadające zastojowi żółci
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49-21-301, fax: +48 22 49-21-309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
U ludzi doświadczenie z zamierzonym przedawkowaniem jest ograniczone.
Objawy:
Dostępne dane wskazują na to, że duże przedawkowanie może prowadzić do znacznego rozszerzenia
obwodowych naczyń krwionośnych oraz możliwej odruchowej tachykardii. Donoszono o znacznym
i przypuszczalnie długotrwałym zmniejszeniu ciśnienia tętniczego, prowadzącym do wstrząsu, w tym
wstrząsu z wystąpieniem zgonu.
Leczenie:
Klinicznie istotne niedociśnienie tętnicze spowodowane przedawkowaniem amlodypiny wymaga
aktywnego podtrzymywania czynności układu sercowo-naczyniowego, w tym częstego
monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn i kontrolowania objętości
płynów krążących i ilości wydalanego moczu.
Lek zwężający naczynia może przywrócić prawidłowe napięcie ścian naczyń i ciśnienie krwi pod
warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do jego zastosowania. Podawany dożylnie glukonian wapnia
może wpływać korzystnie, zmniejszając blokadę kanałów wapniowych.
W niektórych przypadkach warto rozważyć płukanie żołądka. U zdrowych ochotników zastosowanie
węgla aktywowanego do 2 godzin po podaniu amlodypiny w dawce 10 mg zmniejszało szybkość
absorpcji amlodypiny.
Dializa najprawdopodobniej nie przyniesie spodziewanych korzyści, ponieważ amlodypina silnie
wiąże się z białkami.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Antagoniści kanału wapniowego, selektywni antagoniści kanału
wapniowego głównie z działaniami naczyniowymi. Kod ATC: C08CA01
Amlodypina jest antagonistą napływu jonów wapnia należącym do grupy dihydropiridyny (powolny
inhibitor kanału wapniowego lub antagonista jonów wapniowych) i hamuje przezbłonowy przepływ
jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i komórek błony mięśniowej naczyń.
8
Mechanizm działania obniżającego ciśnienie amlodypiny jest wynikiem bezpośredniego działania
rozkurczowego na mięśnie gładkie naczyń. Dokładny mechanizm łagodzenia objawów dławicy
piersiowej w czasie stosowania amlodypiny nie jest w pełni wyjaśniony, jednak amlodypina zmniejsza
niedotlenienie mięśnia serca poprzez dwa następujące rodzaje działań:
1. Amlodypina rozszerza tętniczki przedwłosowate i w ten sposób zmniejsza opór obwodowy
(obciążenie następcze). Ponieważ częstość skurczów serca pozostaje niezmieniona działanie to
zmniejsza zużycie energii przez mięsień sercowy i jego zapotrzebowanie na tlen.
2. Mechanizm działania amlodypiny prawdopodobnie obejmuje także rozszerzenie dużych tętnic
i tętniczek wieńcowych zarówno w obszarach niezmienionych, jak i zmienionych wskutek
niedokrwienia. Zwiększa to zaopatrzenie w tlen u chorych ze skurczem naczyń wieńcowych (angina
Prinzmetala).
U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym podawanie amlodypiny raz na dobę zapewnia istotne
klinicznie obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej), utrzymujące
się przez 24 godziny obserwacji. Z uwagi na powolny początek działania, po podaniu amlodypiny nie
obserwuje się gwałtownych spadków ciśnienia tętniczego.
U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca podawanie amlodypiny raz na dobę wydłuża czas
możliwego do wykonania wysiłku fizycznego, czas do wystąpienia bólu wieńcowego oraz czas do
obniżenia odcinka ST o 1 mm, zmniejsza też częstość występowania dolegliwości wieńcowych oraz
zmniejsza liczbę stosowanych tabletek nitrogliceryny.
Nie stwierdzono, by amlodypina powodowała jakiekolwiek niekorzystne efekty metaboliczne ani
zmieniała profil lipidowy osocza. Amlodypina nadaje się do stosowania u chorych z astmą
oskrzelową, cukrzycą i dną moczanową.
Stosowanie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca
Skuteczność amlodypiny w zapobieganiu zdarzeniom klinicznym u pacjentów z chorobą
niedokrwienną serca oceniano w niezależnym, wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu
prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowanym placebo, z udziałem 1997 pacjentów
o nazwie CAMELOT (ang. Comparison of Amlodipine vs Enalapril to Limit Occurrences of
Thrombosis). Przez 2 lata, wśród uczestników badania 663 osoby otrzymywały amlodypinę w dawce
5–10 mg, 673 osoby otrzymywały enalapryl w dawce 10-20 mg, a 655 osób otrzymywało placebo,
poza standardowym leczeniem obejmującym statyny, leki beta-adrenolityczne, leki moczopędne
i aspirynę. Główne wyniki dotyczące skuteczności przedstawiono w Tabeli 1. Wyniki wskazują, że
stosowanie amlodypiny związane było z rzadszymi hospitalizacjami z powodu dławicy piersiowej
i rzadszym wykonywaniem zabiegów rewaskularyzacji u pacjentów z chorobą wieńcową.
Tabela 1.
Częstość występowania istotnych efektów klinicznych w badaniu CAMELOT
Wskaźnik występowania zdarzeń sercowonaczyniowych, liczba przypadków (%)
Porównanie amlodypiny i placebo
Efekt Amlodypina Placebo Enalapryl Wskaźnik ryzyka
(95% przedział
ufności)
Wartość P
Pierwszorzędowy
punkt końcowy
Niepożądane
zdarzenia sercowonaczyniowe
110 (16.6) 151 (23.1) 136 (20.2) 0.69 (0.54-0.88) 0.003
Poszczególne
elementy
Rewaskularyzacja 78 (11.8) 103 (15.7) 95 (14.1) 0.73 (0.54-0.98) 0.03
9
wieńcowa
Hospitalizacja z
powodu dławicy
51 (7.7) 84 (12.8) 86 (12.8) 0.58 (0.41-0.82) 0.002
Zawał mięśnia
sercowego
niezakończony
zgonem
14 (2.1) 19 (2.9) 11 (1.6) 0.73 (0.37-1.46) 0.37
Udar mózgu lub
TIA
6 (0.9) 12 (1.8) 8 (1.2) 0.50 (0.19-1.32) 0.15
Zgon z powodów
sercowonaczyniowych
5 (0.8) 2 (0.3) 5 (0.7) 2.46 (0.48-12.7) 0.27
Hospitalizacja z
powodu
zastoinowej
niewydolności serca
3 (0.5) 5 (0.8) 4 (0.6) 0.59 (0.14-2.47) 0.46
Zatrzymanie
krążenia ze
skuteczną
resuscytacją
0 4 (0.6) 1 (0.1) NA 0.04
Świeżo rozpoznana
choroba naczyń
obwodowych
5 (0.8) 2 (0.3) 8 (1.2) 2.6 (0.50-13.4) 0.24
Skróty: TIA- przemijający napad niedokrwienny
Stosowanie u pacjentów z niewydolnością serca
Badania hemodynamiczne oraz badania kliniczne oparte na próbie wysiłkowej, przeprowadzone
z udziałem pacjentów z niewydolnością serca stopnia II-IV wg klasyfikacji NYHA wykazały, że
amlodypina nie powoduje klinicznego nasilenia niewydolności serca, ocenianej za pomocą tolerancji
wysiłku, wielkości frakcji wyrzutowej lewej komory i objawów klinicznych.
Badanie kontrolowane placebo (PRAISE) mające na celu ocenę pacjentów z niewydolnością serca
stopnia III-IV wg klasyfikacji NYHA przyjmujących digoksynę, leki moczopędne i inhibitory
konwertazy angiotensyny (ACE) wykazało, że amlodypina nie zwiększała ryzyka śmiertelności lub
łącznego ryzyka śmiertelności i chorobowości u pacjentów z niewydolnością serca.
W długookresowym badaniu kontrolnym przeprowadzonym z użyciem placebo (PRAISE-2),
u pacjentów z niewydolnością serca III i IV stopnia wg klasyfikacji NYHA leczonych ustalonymi
dawkami inhibitorów konwertazy angiotensyny, glikozydów naparstnicy i leków moczopędnych,
u których ani objawy kliniczne, ani wyniki badań nie sugerowały podłoża niedokrwiennego
niewydolności, stosowanie amlodypiny nie miało wpływu zarówno na śmiertelność z przyczyn
sercowo-naczyniowych, jak i na śmiertelność ogólną. W tej samej grupie pacjentów przyjmowanie
amlodypiny związane było ze zwiększoną częstością występowania obrzęków płuc, pomimo braku
znaczących różnic w częstości występowania pogorszenia niewydolności serca w porównaniu z grupą
otrzymującą placebo.
Leczenie zapobiegające występowaniu zawałów serca (ALLHAT)
Przeprowadzono randomizowane, kontrolowane metodą podwójnie ślepej próby badanie, dotyczące
zachorowalności i śmiertelności, zatytułowane „Leczenie hipotensyjne i obniżające stężenie lipidów w
celu zapobiegania występowaniu zawałów serca” (ang. Antihypertensive and Lipid-Lowering
Treatment to Prevent Heart Attack - ALLHAT), w celu porównania nowych metod leczenia:
amlodypiną 2,5-10 mg/d (antagonista kanału wapniowego) lub lizynoprylem 10-40 mg/d (inhibitor
ACE) - jako leczenia pierwszego rzutu, z leczeniem tiazydowym lekiem moczopędnym
chlortalidonem 12,5-25 mg/d, w łagodnym lub umiarkowanie nasilonym nadciśnieniu tętniczym.
10
Do badania włączono ogółem 33 357 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, w wieku powyżej 55 lat,
których obserwowano średnio przez 4,9 roku. U pacjentów występował co najmniej jeden
z następujących czynników ryzyka rozwoju choroby wieńcowej: uprzedni zawał serca lub udar (ponad
6 miesięcy przed włączeniem do badania) lub wywiad dotyczący innego epizodu związanego
z miażdżycą naczyń (ogółem 51,5%), cukrzyca typu 2. (36,1%), stężenie HDL-C <35 mg/dl (11,6%),
przerost lewej komory stwierdzony elektro- lub echokardiograficznie (20,9%), palenie papierosów
(21,9%).
Pierwotnym punktem końcowym była łączna liczba zgonów z powodu choroby wieńcowej oraz
zawałów serca niezakończonych zgonem pacjenta. Nie obserwowano istotnej różnicy w częstości
wystąpienia pierwotnego punktu końcowego pomiędzy leczeniem z zastosowaniem amlodypiny
i chlortalidonu: RR 0,98, 95% CI (0,90-1,07), p=0,65. W obrębie wtórnego punktu końcowego,
częstość występowania niewydolności serca (element złożonego sercowo-naczyniowego punktu
końcowego) była znacznie wyższa w grupie pacjentów otrzymujących amlodypinę w porównaniu do
chlortalidonu (10,2% vs 7,7%, RR 1,38, 95% CI [1,25-1,52] p<0,001). Co więcej, nie obserwowano
różnic w śmiertelności ogólnej (bez względu na przyczynę) pomiędzy grupami, w których stosowano
amlodypinę i chlortalidon: RR 0,96 95%, CI [0,89-1,02], p=0,20.
Stosowanie u dzieci (w wieku 6 lat i starszych)
W badaniu obejmującym 268 dzieci w wieku 6-17 lat z przeważającym wtórnym nadciśnieniem
tętniczym, porównanie amlodypiny w dawce 2,5 mg i 5,0 mg z placebo wykazało, że obie dawki
zmniejszały ciśnienie skurczowe znacząco bardziej niż placebo. Różnica pomiędzy tymi dwiema
dawkami nie była statystycznie istotna.
Nie badano długoterminowego wpływu amlodypiny na wzrost, dojrzewanie i rozwój ogólny. Nie
określono również długoterminowego wpływu amlodypiny podawanej w dzieciństwie na zmniejszenie
chorobowości i śmiertelności po osiągnięciu dorosłości.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie, dystrybucja
Po podaniu doustnym dawek terapeutycznych, amlodypina jest dobrze wchłaniana. Biodostępność
amlodypiny ocenia się na 64-80%. Objętość dystrybucji wynosi około 21 l/kg. W badaniach in vitro
wykazano, że amlodypina wiąże się z białkami osocza w około 97,5%.
Biodostępność amlodypiny nie ulega zmianie pod wpływem pokarmu.
Biotransformacja/Eliminacja
Okres półtrwania eliminacji amlodypiny w fazie końcowej wynosi około 35-50 godzin i umożliwia
dawkowanie raz na dobę. Amlodypina jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do
nieczynnych metabolitów. Około 10% leku jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem i tą samą
drogą ulega wydaleniu około 60% metabolitów.
Stosowanie w zaburzeniach czynności wątroby
Dostępne są tylko ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania amlodypiny u pacjentów z
zaburzeniami czynności wątroby. Pacjenci z niewydolnością wątroby mają zmniejszony klirens
amlodypiny czego wynikiem jest dłuższy okres półtrwania oraz zwiększenie AUC o około 40-60%.
11
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Maksymalne stężenie amlodypiny w surowicy występuje u osób w podeszłym wieku po takim samym
czasie jak u młodszych pacjentów. W podeszłym wieku istnieje tendencja do zmniejszania się klirensu
amlodypiny, co powoduje zwiększenie pola pod krzywą stężenia leku w czasie i przedłużenie okresu
półtrwania eliminacji. U pacjentów z niewydolnością krążenia pole pod krzywą stężenia leku w czasie
i okres półtrwania eliminacji wzrastały odpowiednio do wieku.
Stosowanie u dzieci
U 74 dzieci w wieku od 12 miesięcy do 17 lat (w tym 34 dzieci w wieku od 6 do 12 lat i 28 w wieku
od 13 do 17 lat) z nadciśnieniem, przyjmujących amlodypinę w dawkach między 1,25 mg a 20 mg
podawanych raz lub dwa razy na dobę przeprowadzono badanie farmakokinetyki populacyjnej.
U dzieci w wieku od 6 do 12 lat i młodzieży w wieku od 13 do 17 lat typowy klirens po podaniu
doustnym (CL/F) wynosił odpowiednio 22,5 i 27,4 l/godz. u chłopców oraz 16,4 i 21,3 l/godz.
u dziewcząt. Obserwowano dużą zmienność międzyosobniczą w zakresie ekspozycji na amlodypinę.
Dane dotyczące dzieci poniżej 6 lat są ograniczone.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Toksyczny wpływ na płodność:
Badania wpływu na rozród przeprowadzone u szczurów i myszy wykazały opóźnienie daty porodu,
wydłużenie czasu trwania porodu i zmniejszoną przeżywalność potomstwa po zastosowaniu
amlodypiny w dawkach mniej więcej 50-kronie większych od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi,
w przeliczeniu na mg/kg masy ciała.
Zaburzenia płodności:
Nie stwierdzono wpływu amlodypiny podawanej w dawkach do 10 mg/kg/dobę (w przeliczeniu na
mg/m2 powierzchni ciała, ośmiokrotnie* większej od maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi
wynoszącej 10 mg) na płodność u szczurów (u samców przez 64 dni i samic przez 14 dni przed
parowaniem). W innym badaniu z udziałem szczurów, w którym samcom szczurów podawano
amlodypinę w postaci bezylanu w dawce porównywalnej do dawki stosowanej u ludzi w przeliczeniu
na mg/kg przez 30 dni, stwierdzono zarówno zmniejszenie stężenia hormonu folikulotropowego
i testosteronu w osoczu jak również zmniejszenie gęstości nasienia i liczby dojrzałych spermatyd
i komórek Sertoliego.
Rakotwórczość, mutageneza:
U szczurów i myszy otrzymujących amlodypinę w karmie przez dwa lata, w ilości tak dobranej, aby
zapewnić dawkę dobową 0,5, 1,25 i 2,5 mg/kg/dobę, nie stwierdzono cech działania rakotwórczego.
Największa dawka (która w przypadku myszy była zbliżona, a u szczurów dwukrotnie większa od
maksymalnej zalecanej dawki dla ludzi, wynoszącej 10 mg, w przeliczeniu na mg/m2 powierzchni
ciała*) była zbliżona do maksymalnej tolerowanej dawki dla myszy, ale nie dla szczurów.
W badaniach mutagenności nie stwierdzono działań związanych z podawanym lekiem na poziomie
genów ani chromosomów.
*W oparciu o masę ciała pacjenta wynoszącą 50 kg
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Celuloza mikrokrystaliczna
Wapnia wodorofosforan
Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)
12
Magnezu stearynian
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
5 lat
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych wymagań.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry PVC/PE/PVDC/Aluminium
Wielkości opakowań:
Adipine, 5 mg:
30, 50, 100, 300, 500 tabletek
Adipine, 10 mg:
30, 50, 100, 500 tabletek
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego
do stosowania
Bez szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTU
Bausch Health Ireland Limited
3013 Lake Drive
Citywest Business Campus
Dublin 24, D24PPT3
Irlandia
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Adipine, 5 mg: 14516
Adipine, 10 mg: 14517
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/ DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 20 marca 2008 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 10 listopada 2011 r.
13

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
Styczeń 2021