Zamów on-line!

Recepta on-line 24h/7 w 5 minut

Szukaj leku
FAQ

Telmix

Telmix

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Telmix Plus, 40 mg + 12,5 mg, tabletki
Telmix Plus, 80 mg + 12,5 mg, tabletki
Telmix Plus, 80 mg + 25 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Telmix Plus, 40 mg + 12,5 mg
Każda tabletka zawiera 40 mg telmisartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna 90,36 mg, mannitol 170,34 mg.
Telmix Plus, 80 mg + 12,5 mg
Każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna 193,22 mg, mannitol 340,68 mg.
Telmix Plus, 80 mg + 25 mg
Każda tabletka zawiera 80 mg telmisartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna 180,72 mg, mannitol 340,68 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka
Telmix Plus, 40 mg + 12,5 mg
Białe lub prawie białe z jednej strony, czerwone, marmurkowe z możliwymi plamkami z drugiej
strony, dwuwypukłe, dwuwarstwowe, podłużne tabletki z wytłoczonym oznaczeniem T1 po czerwonej
stronie i gładkie po drugiej.
Telmix Plus, 80 mg + 12,5 mg
Białe lub prawie białe z jednej strony, czerwone, marmurkowe z możliwymi plamkami z drugiej
strony, dwuwypukłe, dwuwarstwowe, podłużne tabletki z wytłoczoną literą T2 po czerwonej stronie i
gładkie po drugiej.
Telmix Plus, 80 mg + 25 mg
Białe lub prawie białe z jednej strony, żółte, marmurkowe z możliwymi plamkami z drugiej strony,
dwuwypukłe, dwuwarstwowe, podłużne tabletki z wytłoczoną literą T2 po żółtej stronie i gładkie po
drugiej.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego.
Złożony produkt leczniczy Telmix Plus o mocy 40 mg + 12,5 mg (zawierający 40 mg telmisartanu i
12,5 mg hydrochlorotiazydu) jest wskazany do stosowania u osób dorosłych, u których ciśnienie
tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii telmisartanem.
Złożony produkt leczniczy Telmix Plus o mocy 80 mg + 12,5 mg (zawierający 80 mg telmisartanu i
12,5 mg hydrochlorotiazydu) jest wskazany do stosowania u osób dorosłych, u których ciśnienie
tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii telmisartanem.
Złożony produkt leczniczy Telmix Plus o mocy 80 mg + 25 mg (zawierający 80 mg telmisartanu i 25
mg hydrochlorotiazydu) jest wskazany do stosowania u osób dorosłych, u których ciśnienie tętnicze
nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania produktu Telmix Plus o mocy 80 mg + 12,5
mg (zawierającego 80 mg telmisartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu) lub u osób dorosłych, u których
uzyskano kontrolę ciśnienia tętniczego podczas jednoczesnego stosowania telmisartanu i
hydrochlorotiazydu w oddzielnych produktach.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Produkt Telmix Plus należy stosować u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest dostatecznie
kontrolowane podczas stosowania telmisartanu w monoterapii. Przed zastosowaniem produktu
złożonego należy oddzielnie dostosować dawkę każdego ze składników produktu. Jeśli jest to
klinicznie odpowiednie, można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na stosowanie produktu
złożonego.
 Telmix Plus o mocy 40 mg+12,5 mg można podawać raz na dobę, pacjentom,
u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas monoterapii
telmisartanem w dawce 40 mg.
 Telmix Plus o mocy 80 mg+12,5 mg można podawać raz na dobę, pacjentom,
u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas monoterapii
telmisartanem w dawce 80 mg.
 Telmix Plus o mocy 80 mg+25 mg można podawać raz na dobę, pacjentom,
u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane podczas stosowania produktu
Telmix Plus o mocy 80 mg+12,5 mg lub u pacjentów, u których uzyskano kontrolę ciśnienia
tętniczego podczas jednoczesnego stosowania telmisartanu i hydrochlorotiazydu w oddzielnych
produktach.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Zaleca się okresowe kontrolowanie czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, dawka produktu
Telmix Plus nie może być większa niż 40 mg+12,5 mg raz na dobę. Stosowanie produktu Telmix Plus
u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby jest przeciwwskazane.
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby tiazydy należy stosować ostrożnie (patrz punkt 4.4).
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowania dawkowania.
Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu leczniczego Telmix Plus u dzieci
i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych.
Sposób podawania
Tabletki produktu Telmix Plus należy przyjmować doustnie, raz na dobę, popijając płynem.
Produkt można przyjmować podczas posiłku lub niezależnie od posiłków.
4.3 Przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję czynną lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Nadwrażliwość na inne pochodne sulfonamidowe (hydrochlorotiazyd jest pochodną
sulfonamidową).
• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
• Zastój żółci i niedrożność dróg żółciowych.
• Ciężka niewydolność wątroby.
• Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).
• Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia.
• Jednoczesne stosowanie z produktami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub
zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR < 60
ml/min/1,73 m2
) (patrz punkty 4.5 i 5.1).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Ciąża
Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II u pacjentek w ciąży. Jeśli
kontynuacja leczenia antagonistą receptora angiotensyny II nie jest konieczna, u pacjentek planujących
ciążę należy zastosować leki przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. Po stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy
natychmiast przerwać i w razie potrzeby rozpocząć inne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Zaburzenia czynności wątroby
Ponieważ telmisartan jest eliminowany głównie z żółcią, stosowanie produktu Telmix Plus jest
przeciwwskazane u pacjentów z zastojem żółci, niedrożnością dróg żółciowych lub ciężką
niewydolnością wątroby (patrz punkt 4.3). U tych pacjentów można spodziewać się zmniejszonego
klirensu wątrobowego telmisartanu.
Ponadto należy zachować ostrożność w przypadku podawania produktu Telmix Plus pacjentom z
zaburzeniem czynności wątroby lub z postępującą chorobą wątroby, ponieważ nieznaczne zmiany
równowagi wodno-elektrolitowej mogą sprzyjać wystąpieniu śpiączki wątrobowej. Brak danych
klinicznych dotyczących stosowania produktu złożonego u pacjentów z zaburzeniem czynności
wątroby.
Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe
Stwierdzono zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności
nerek podczas podawania leków wpływających na układ renina-angiotensyna-aldosteron pacjentom
z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy nerkowej jednej czynnej nerki.
Zaburzenia czynności nerek i stan po przeszczepieniu nerki
Produktu Telmix Plusnie wolno stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens
kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.3). Brak doświadczenia odnośnie stosowania produktu Telmix
Plus u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Istnieje niewielkie doświadczenie w
stosowaniu produktu Telmix Plus u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością nerek, w
związku z tym zaleca się okresowe oznaczanie stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w
surowicy krwi. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić azotemia związana z
podawanym diuretykiem tiazydowym.
Zmniejszenie objętości krwi krążącej
Objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po pierwszej dawce, może wystąpić u pacjentów ze
zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) zmniejszonym stężeniem sodu w wyniku
intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia spożycia sodu, biegunki lub wymiotów.
Zaburzenia wodno-elektrolitowe należy wyrównać przed podaniem produktu Telmix Plus.
Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)
Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE),
antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia,
hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym
nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów
ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).
Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być
prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność
nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.
U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE
oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
Inne stany związane z pobudzeniem układu renina-angiotensyna-aldosteron
U pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą głównie od aktywności układu
renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub
z chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej) podawanie leków wpływających na
ten układ było związane z gwałtownym obniżeniem ciśnienia tętniczego, hiperazotemią, oligurią oraz
rzadko, z ostrą niewydolnością nerek (patrz punkt 4.8).
Pierwotny hiperaldosteronizm
Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem przeważnie nie reagują na leczenie lekami
przeciwnadciśnieniowymi działającymi poprzez hamowanie układu renina-angiotensyna.
U takich pacjentów nie zaleca się więc stosowania produktu Telmix Plus.
Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi
odpływu
Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować
szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej, lub z
kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu.
Wpływ na metabolizm i układ wewnątrzwydzielniczy
Leczenie tiazydem może zaburzać tolerancję glukozy, natomiast u pacjentów z cukrzycą
przyjmujących insulinę lub doustny lek przeciwcukrzycowy oraz telmisartan może wystąpić
hipoglikemia. Dlatego u tych pacjentów należy monitorować stężenie glukozy i w razie konieczności
dostosować dawkę insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. W trakcie leczenia tiazydem
może się ujawnić cukrzyca utajona.
Leczenie diuretykami tiazydowymi powoduje zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów,
jednak po dawce 12,5 mg zawartej w preparacie Telmix Plus odnotowano niewielki wpływ lub nie
odnotowano żadnego wpływu na stężenie.
U niektórych pacjentów przyjmujących tiazydy może wystąpić hiperurykemia lub dna
moczanowa.
Zaburzenia równowagi elektrolitowej
Tak jak w przypadku wszystkich pacjentów przyjmujących diuretyki, należy okresowo oznaczać
stężenie elektrolitów w osoczu. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia
równowagi wodno-elektrolitowej (w tym hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną).
Objawami ostrzegawczymi zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej są: suchość błony śluzowej
jamy ustnej, wzmożone pragnienie, astenia, letarg, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni,
męczliwość mięśni, niedociśnienie tętnicze, oliguria, tachykardia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe,
takie jak nudności i wymioty (patrz punkt 4.8).
- Hipokaliemia
Chociaż w przypadku stosowania diuretyków tiazydowych może dojść do hipokaliemii, jednoczesne
stosowanie telmisartanu może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną przez diuretyki. Ryzyko
hipokaliemii jest większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów z nasiloną diurezą, u
pacjentów, którzy nie przyjmują doustnie odpowiedniej ilości elektrolitów lub są leczeni
jednocześnie kortykosteroidami lub hormonem adrenokortykotropowym (ACTH) (patrz punkt 4.5).
- Hiperkaliemia
Z drugiej strony, z powodu antagonistycznego działania telmisartanu, składnika produktu Telmix Plus,
na receptor angiotensyny II (AT1) może wystąpić hiperkaliemia. Mimo że nie odnotowano klinicznie
znamiennych przypadków wystąpienia hiperkaliemii związanej ze stosowaniem produktu Telmix Plus,
czynniki ryzyka jej wystąpienia to: niewydolność nerek i (lub) niewydolność serca oraz cukrzyca.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania diuretyków oszczędzającyvh potas, suplementów
potasu lub substytutów soli kuchennej zawierających potas jednocześnie z produktem Telmix Plus
(patrz punkt 4.5).
- Hiponatremia i zasadowica hipochloremiczna
Nie ma dowodów na to, aby Telmix Plus zmniejszał lub zapobiegał hiponatremii wywołanej
stosowaniem diuretyków. Niedobór chlorków na ogół jest umiarkowany i nie wymaga leczenia.
- Hiperkalcemia
Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, co może spowodować przemijające i
nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy, bez stwierdzonych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydy
należy odstawić przed przeprowadzeniem badań czynności przytarczyc.
- Hipomagnezemia
Wykazano, że tiazydy zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może doprowadzić do
hipomagnezemii (patrz punkt 4.5).
Różnice etniczne
Podobnie jak w przypadku innych antagonistów receptora angiotensyny II, telmisartan jest wyraźnie
mniej skuteczny w leczeniu nadciśnienia u osób rasy czarnej, prawdopodobnie z powodu częstszego
występowania małej aktywności reniny w populacji pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem.
Inne
Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia
tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi
może spowodować zawał serca lub udar mózgu.
Informacje ogólne
Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z alergią lub astmą
oskrzelową w wywiadzie albo bez takiego wywiadu, ale są bardziej prawdopodobne u pacjentów z
dodatnim wywiadem.
Istnieją doniesienia o zaostrzeniu lub aktywacji tocznia rumieniowatego układowego po przyjęciu
diuretyków tiazydowych, w tym hydrochlorotiazydu.
W związku ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji
nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości
podczas leczenia, zaleca się przerwanie podawania leku. Jeśli ponowne zastosowanie leku
moczopędnego jest konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym
promieniowaniem UVA.
Ostra toksyczność na układ oddechowy
Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na
układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS, ang. acute respiratory
distress syndrome). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu
hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i
niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić Telmix Plus i
zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których
wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.
Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra
wtórna zamkniętego kąta
Hydrochlorotiazyd, będący sulfonamidem, może powodować reakcję idiosynkratyczną prowadzącą do
nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia,
przemijającą krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta.
Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oczu, które zwykle występują w ciągu
kilku godzin lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może
prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu
hydrochlorotiazydu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć
niezwłoczne podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju
ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry
W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru
nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych
skóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell
carcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkach
zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie
rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.
Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne
sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku
stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie
możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych
skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to
niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z
możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały
NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ (patrz również punkt 4.8).
Laktoza jednowodna i mannitol
Produkt zawiera laktozę jednowodną i mannitol. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy i (lub) galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy.
Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Lit
Podczas jednoczesnego stosowania litu i inhibitorów konwertazy angiotensyny obserwowano
przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i nasilenie jego toksyczności. Rzadkie przypadki
zgłoszono również dla antagonistów receptora angiotensyny II (w tym telmisartanu). Nie zaleca się
jednoczesnego stosowania litu i produktu Telmix Plus (patrz punkt 4.4). Jeśli takie leczenie skojarzone
jest konieczne, należy kontrolować stężenie litu w surowicy.
Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią (np. inne diuretyki kaliuretyczne, środki
przeczyszczające, kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, benzylopenicylina sodowa,
kwas salicylowy i jego pochodne)
Jeśli konieczne jest stosowanie tych substancji jednocześnie z produktem Telmix Plus, zaleca się
monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Mogą one nasilić wpływ hydrochlorotiazydu na stężenie
potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).
Produkty lecznicze, które mogą spowodować zwiększenie stężenia potasu w osoczu lub wywołać
hiperkaliemię (np. inhibitory ACE, diuretyki oszczędzające potas, suplementy potasu, substytuty soli
kuchennej zawierające potas, cyklosporyna lub inne produkty lecznicze, takie jak heparyna sodowa)
Jeśli konieczne jest stosowanie tych substancji jednocześnie z produktem Telmix Plus, zaleca się
monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Jak wynika z doświadczenia w stosowaniu innych
produktów leczniczych, które wpływają na układ renina-angiotensyna, jednoczesne stosowanie
powyższych produktów leczniczych może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy i w
związku z tym nie jest zalecane (patrz punkt 4.4).
Produkty lecznicze, na które wpływają zaburzenia stężenia potasu w surowicy
Należy okresowo oznaczać stężenie potasu w surowicy oraz wykonywać badania EKG podczas
jednoczesnego stosowania produktu Telmix Plus z produktami leczniczymi, na których działanie
wpływają zmiany stężenia potasu (np. glikozydy naparstnicy, leki przeciwarytmiczne) oraz z
następującymi lekami mogącymi wywołać torsades de pointes (w tym niektórymi lekami
przeciwarytmicznymi), ponieważ hipokaliemia jest czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu torsades de
pointes:
- leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid);
- leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid);
- niektóre leki przeciwpsychotyczne: (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna,
trifluperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd,
haloperydol, droperydol);
- inne leki: (np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv., halofantryna,
mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv.).
Glikozydy naparstnicy
Wywołana tiazydami hipokaliemia lub hipomagnezemia sprzyja powstawaniu arytmii wywołanej
glikozydami naparstnicy (patrz punkt 4.4).
Digoksyna
Podczas jednoczesnego stosowania telmisartanu i digoksyny zaobserwowano zwiększenie mediany
maksymalnego (49%) i minimalnego (20%) stężenia digoksyny w osoczu. Podczas rozpoczynania,
dostosowywania dawki i kończenia leczenia telmisartanem należy monitorować stężenie digoksyny
w celu utrzymania go w zakresie terapeutycznym.
Inne leki przeciwnadciśnieniowe
Telmisartan może nasilać działanie hipotensyjne innych leków przeciwnadciśnieniowych.
Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensynaaldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów
receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń
niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym
ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA
w monoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).
Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina)
Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych (patrz punkt 4.4).
Metformina
Metforminę należy stosować ostrożnie: istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej z powodu potencjalnej
niewydolności nerek wywołanej przez hydrochlorotiazyd.
Kolestyramina i kolestypol (żywice)
Wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zaburzone w obecności żywic wymieniających aniony.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne
NLPZ (tj. kwas acetylosalicylowy w dawkach o działaniu przeciwzapalnym, inhibitory COX-2 i
niewybiórcze NLPZ) mogą osłabiać działanie diuretyczne, natriuretyczne i przeciwnadciśnieniowe
diuretyków tiazydowych oraz działanie przeciwnadciśnieniowe antagonistów receptora angiotensymy
II. U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci odwodnieni lub pacjenci
w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek) jednoczesne podanie antagonistów receptora
angiotensyny II i środków hamujących cyklooksygenazę może powodować dalsze zaburzenie
czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek, która jest zwykle stanem odwracalnym. Dlatego
takie skojarzenie leków należy stosować ostrożnie, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Należy
odpowiednio nawodnić pacjentów oraz rozważyć konieczność monitorowania czynności nerek po
rozpoczęciu leczenia skojarzonego i okresowo podczas trwania leczenia skojarzonego.
W jednym badaniu jednoczesne podawanie telmisartanu i ramiprylu spowodowało 2,5-krotne
zwiększenie AUC0-24 i Cmax ramiprylu i ramiprylatu. Znaczenie kliniczne tej obserwacji jest
nieznane.
Aminy presyjne (np. noradrenalina)
Działanie amin presyjnych może być osłabione.
Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna)
Działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe może być nasilone przez
hydrochlorotiazyd.
Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny (np. probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol)
Może okazać się konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego
z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększyć stężenie kwasu moczowego w surowicy.
Może okazać się konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne
podawanie tiazydu może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol.
Sole wapnia
Diuretyki tiazydowe mogą zwiększyć stężenie wapnia w surowicy w związku z jego zmniejszonym
wydalaniem. Jeśli konieczne jest stosowanie suplementów wapnia lub leków powodujących
zwiększenie stężenia wapnia w osoczu (np. witaminy D), należy monitorować stężenie wapnia w
surowicy i odpowiednio dostosować dawkę wapnia.
Beta-adrenolityki i diazoksyd
Tiazydy mogą nasilać działanie hiperglikemizujące beta-adrenolityków i diazoksydu.
Leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden)
Mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych poprzez zwolnienie perystaltyki jelit
i tempa opróżniania żołądka.
Amantadyna
Tiazydy zwiększają ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych wywoływanych przez amantadynę.
Środki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat)
Tiazydy mogą zmniejszyć wydalanie nerkowe cytotoksycznych produktów leczniczych i nasilić ich
hamujące działanie na czynność szpiku.
Można się spodziewać, że ze względu na właściwości farmakologiczne, baklofen i amifostyna mogą
nasilać działanie hipotensyjne leków przeciwnadciśnieniowych, w tym telmisartanu.
Ponadto, niedociśnienie ortostatyczne może być spotęgowane przez alkohol, barbiturany,
opioidowe leki przeciwbólowe lub leki przeciwdepresyjne.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II w pierwszym trymestrze ciąży
(patrz punkt 4.4). Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugim
i trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania produktu Telmix Plus u kobiet w ciąży. Badania
przeprowadzone na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na proces rozmnażania się (patrz punkt
5.3).
Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na
inhibitory ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są ostateczne; nie można jednak wykluczyć
nieznacznego zwiększenia ryzyka. Mimo że nie ma danych z kontrolowanych badań
epidemiologicznych dotyczących ryzyka związanego z antagonistami receptora angiotensyny II, z tą
grupą leków mogą wiązać się podobne zagrożenia. Jeśli kontynuacja leczenia antagonistą receptora
angiotensyny II nie jest konieczna, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować leki
przeciwnadciśnieniowe, które mają ustalony profil bezpieczeństwa stosowania w ciąży. Po
stwierdzeniu ciąży leczenie antagonistami receptora angiotensyny II należy natychmiast przerwać
i rozpocząć inne leczenie, jeśli jest to konieczne.
Narażenie na działanie antagonistów receptora angiotensyny II w drugim i trzecim trymestrze ciąży
powoduje działanie toksyczne na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie
kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia), patrz
punkt 5.3.
Jeżeli do narażenia na działanie antagonistów receptora angiotensyny II doszło od drugiego trymestru
ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne czaszki i czynności nerek.
Noworodki, których matki przyjmowały antagonistów receptora angiotensyny II, należy ściśle
obserwować za względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Doświadczenia ze stosowaniem hydrochlorotiazydu podczas ciąży, a zwłaszcza w pierwszym
trymestrze, są ograniczone. Badania na zwierzętach są niewystarczające. Hydrochlorotiazyd przenika
przez łożysko. Ze względu na farmakologiczny mechanizm działania hydrochlorotiazydu stosowanie
tego leku w drugim i trzecim trymestrze może prowadzić do zmniejszenia perfuzji płodowołożyskowej oraz wywoływać zaburzenia u płodu i noworodka, takie jak żółtaczka, zaburzenia
równowagi elektrolitowej i małopłytkowość.
Hydrochlorotiazydu nie należy stosować w leczeniu obrzęków spowodowanych ciążą, w leczeniu
nadciśnienia ciążowego i stanu przedrzucawkowego, z powodu ryzyka zmniejszenia objętości osocza
oraz niedokrwienia łożyska, bez korzystnego wpływu na przebieg choroby.
Nie należy stosować hydrochlorotiazydu w samoistnym nadciśnieniu tętniczym u kobiet w ciąży,
z wyjątkiem rzadkich sytuacji, kiedy niemożliwe jest zastosowanie innego leczenia.
Karmienie piersią
Z powodu braku informacji dotyczących stosowania produktu Telmix Plus w trakcie karmienia piersią,
nie zaleca się jego stosowania w tym okresie. W trakcie karmienia piersią, w szczególności
noworodków i dzieci urodzonych przedwcześnie, zaleca się stosowanie innych produktów,
posiadających ustalony profil bezpieczeństwa stosowania podczas laktacji.
Małe ilości hydrochlorotiazydu przenikają do mleka kobiet karmiących piersią. Duże dawki tiazydów
wywołujące silną diurezę mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania produktu Telmix Plus
podczas karmienia piersią. W przypadku stosowania produktu Telmix Plus podczas karmienia piersią
należy stosować możliwie najmniejsze dawki.
Płodność
W badaniach przedklinicznych nie zaobserwowano wpływu telmisartanu i hydrochlorotiazydu na
płodność u samic i samców.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Produkt Telmix Plus może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn,
ponieważ podczas jego stosowania mogą czasami występować zawroty głowy lub senność.
4.8 Działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym są zawroty głowy. W rzadkich przypadkach
(≥1/10 000 do <1/1000) może wystąpić ciężki obrzęk naczynioruchowy.
W kontrolowanym, randomizowanym badaniu klinicznym z udziałem 1471 pacjentów, 835
pacjentów otrzymywało telmisartan i hydrochlorotiazyd, a 636 sam telmisartan. Całkowita częstość
występowania działań niepożądanych w trakcie stosowania produktu złożonego zawierającego
telmisartan i hydrochlorotiazyd była porównywalna z częstością ich występowania w trakcie
stosowania samego telmisartanu. Zależna od dawki częstość występowania działań niepożądanych
nie została ustalona, nie zaobserwowano korelacji z płcią, wiekiem i rasą pacjentów.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Działania niepożądane odnotowane we wszystkich badaniach klinicznych, występujące częściej
(p ≤ 0,05) w przypadku stosowania skojarzenia telmisartanu i hydrochlorotiazydu niż w przypadku
stosowania placebo, zostały przedstawione poniżej zgodnie z klasyfikacją układowo-narządową.
Podczas stosowania produktu Telmix Plus mogą wystąpić działania niepożądane, które dotyczą
poszczególnych substancji czynnych podawanych osobno, a które nie zostały zaobserwowane w
badaniach klinicznych.
Działania niepożądane zostały pogrupowane zgodnie z częstością ich występowania według
następującej konwencji: bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000
do < 1/100); rzadko (≥ 1/10000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10000); nieznana (częstość nie
może być określona na podstawie dostępnych danych).
W każdej grupie częstości działania niepożądane zostały przedstawione zgodnie z malejącą
ciężkością.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Rzadko: Zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, zapalenie zatok
Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: Zaostrzenie lub aktywacja tocznia rumieniowatego układowego1
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Niezbyt często: Hipokaliemia
Rzadko: Zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, hiponatremia
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często: Niepokój
Rzadko: Depresja
Zaburzenia układu nerwowego
Często: Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego
Niezbyt często: Omdlenie, parestezja
Rzadko: Bezsenność, zaburzenia snu
Zaburzenia oka
Rzadko: Zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie
Częstość nieznana: Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką
Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często: Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego
Zaburzenia serca
Niezbyt często: Tachykardia, zaburzenia rytmu serca
Zaburzenia naczyniowe
Niezbyt często: Niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często: Duszność
Rzadko: Zespół zaburzeń oddechowych (w tym zapalenie płuc oraz obrzęk płuc)
Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często: Biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcie
Rzadko: Ból brzucha, zaparcie, niestrawność, wymioty, zapalenie błony śluzowej
żołądka
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Rzadko: Nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia wątroby2
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy (również zakończony zgonem), rumień, świąd,
wysypka, nadmierne pocenie się, pokrzywka
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Niezbyt często: Ból pleców, bolesne skurcze mięśni, ból mięśni
Rzadko: Ból stawów, kurcze mięśni, ból kończyn
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często: Zaburzenia erekcji
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często: Ból w klatce piersiowej
Rzadko: Objawy grypopodobne, ból
Badania diagnostyczne
Niezbyt często: Zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi
Rzadko: Zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie aktywności
fosfokinazy kreatynowej we krwi, zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych
1: Na podstawie doświadczenia po wprowadzeniu produktu do obrotu.
2: Bardziej szczegółowe informacje znajdują się w podpunkcie ”Opis wybranych działań
niepożądanych”, poniżej.
Informacje dodatkowe o poszczególnych składnikach
Działania niepożądane, o których donoszono wcześniej, dotyczące poszczególnych składników, mogą
być potencjalnymi działaniami niepożądanymi występującymi w przypadku stosowania produktu
Telmix Plus, nawet jeśli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych.
Telmisartan
Działania niepożądane wystąpiły z podobną częstością u pacjentów leczonych telmisartanem
i otrzymujących placebo.
W badaniach kontrolowanym placebo, całkowita częstość występowania działań niepożądanych w
grupie pacjentów otrzymujących telmisartan (41,4%) była porównywalna do częstości w grupie
otrzymującej placebo (43,9%). W poniższym zestawieniu przedstawiono działania
niepożądane, które zanotowano we wszystkich badaniach klinicznych z udziałem pacjentów leczonych
telmisartanem z powodu nadciśnienia lub pacjentów w wieku 50 lat i starszych z grupy dużego ryzyka
powikłań sercowo-naczyniowych.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Niezbyt często: Zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie układu moczowego, w tym
zapalenie pęcherza
Rzadko: Posocznica, w tym zakończona zgonem3
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Niezbyt często: Niedokrwistość
Rzadko: Eozynofilia, małopłytkowość
Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: Nadwrażliwość, reakcje anafilaktyczne
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Niezbyt często: Hiperkaliemia
Rzadko: Hipoglikemia (u pacjentów z cukrzycą)
Zaburzenia serca
Niezbyt często: Bradykardia
Zaburzenia układu nerwowego
Rzadko: Senność
Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często: Kaszel
Bardzo rzadko: Śródmiąższowa choroba płuc3
Zaburzenia żołądka i jelit
Rzadko: Zaburzenia żołądkowe
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Rzadko: Wyprysk, wykwity skórne, wykwity skórne na podłożu toksycznym
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Rzadko: Choroba zwyrodnieniowa stawów, ból ścięgna
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często: Niewydolność nerek (w tym ostra niewydolność nerek)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często: Osłabienie
Badania diagnostyczne
Rzadko: Zmniejszenie stężenia hemoglobiny
3: Bardziej szczegółowe informacje znajdują się w podpunkcie ”Opis wybranych działań
niepożądanych”, poniżej.
Hydrochlorotiazyd
Hydrochlorotiazyd może spowodować lub nasilić hipowolemię, co może prowadzić do zaburzeń
elektrolitowych (patrz punkt 4.4).
Działania niepożądane o nieznanej częstości występowania związane ze stosowaniem samego
hydrochlorotiazydu:
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Nieznana: Zapalenie ślinianek
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)
Częstość nieznana: Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i
rak kolczystokomórkowy skóry)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: Małopłytkowość (czasami z plamicą)
Częstość nieznana: Niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, niewydolność
szpiku kostnego, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza
Zaburzenia układu immunologicznego
Częstość nieznana: Reakcje anafilaktyczne, nadwrażliwość
Zaburzenia endokrynologiczne
Częstość nieznana: Niewłaściwa kontrola cukrzycy
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Często: Hipomagnezemia
Rzadko: Hiperkalcemia
Bardzo rzadko: Zasadowica hipochloremiczna
Częstość nieznana: Jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, zaburzenia równowagi elektrolitowej,
hipercholesterolemia, hiperglikemia, hipowolemia
Zaburzenia psychiczne
Częstość nieznana: Niepokój
Zaburzenia układu nerwowego
Rzadko: Ból głowy
Częstość nieznana: Zawroty głowy
Zaburzenia oka
Częstość nieznana: Widzenie na żółto, ostra krótkowzroczność, ostra jaskra z zamkniętym
kątem przesączania, nadmierne nagromadzenie płynu między
naczyniówką a twardówką
Zaburzenia naczyniowe
Częstość nieznana: Martwicze zapalenie naczyń
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Bardzo rzadko: Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: Nudności
Częstość nieznana: Zapalenie trzustki, ból brzucha
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Częstość nieznana: Żółtaczka miąższowa, żółtaczka cholestatyczna
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Częstość nieznana: Zespół o typie tocznia, reakcje nadwrażliwości na światło, zapalenie
naczyń skóry, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, rumień
wielopostaciowy
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Częstość nieznana: Osłabienie
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Częstość nieznana: Śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, cukromocz,
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Częstość nieznana: Gorączka
Badania diagnostyczne
Częstość nieznana: Zwiększenie stężenia triglicerydów
Opis wybranych działań niepożądanych
Nieprawidłowa czynność wątroby/zaburzenia czynności wątroby
Większość przypadków nieprawidłowej czynności wątroby/zaburzeń czynności wątroby, zgłoszonych
w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu, wystąpiła u pacjentów z Japonii.
U Japończyków istnieje większe prawdopodobieństwo wystąpienia takich działań niepożądanych.
Posocznica
W badaniu PRoFESS u pacjentów przyjmujących telmisartan zaobserwowano większą częstość
występowania posocznicy w porównaniu do grupy placebo. Zjawisko to może być przypadkowe lub
związane z mechanizmem, który nie został jeszcze poznany (patrz punkt 5.1).
Śródmiąższowa choroba płuc
Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki śródmiąższowej choroby płuc,
pozostające w związku czasowym z przyjmowaniem telmisartanu. Nie ustalono jednak związku
przyczynowego.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry
Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną
dawką hydrochlorotiazydu (HCTZ) a występowaniem nieczerniakowych nowotworów złośliwych
skóry (NMSC) (patrz również punkty 4.4 i 5.1).
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać
wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem
Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
4.9 Przedawkowanie
Dane dotyczące przedawkowania telmisartanu u ludzi są ograniczone. Nie ustalono stopnia, w jakim
można usunąć hydrochlorotiazyd za pomocą hemodializy.
Objawy
Najbardziej znaczące objawy przedawkowania telmisartanu to niedociśnienie i tachykardia;
opisywano również bradykardię, zawroty głowy, wymioty, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi
oraz ostrą niewydolność nerek. Przedawkowanie hydrochlorotiazydu może wiązać się ze
zmniejszeniem stężenia elektrolitów (hipokaliemia, hipochloremia) oraz hipowolemią wynikającą z
nadmiernej diurezy. Najczęstszymi objawami przedmiotowymi i podmiotowymi przedawkowania są
nudności i senność. Hipokaliemia może powodować kurcze mięśni i (lub) nasilać zaburzenia rytmu
serca związane z jednoczesnym podawaniem glikozydów naparstnicy lub niektórych leków
przeciwarytmicznych.
Leczenie
Telmisartan nie jest usuwany przez hemodializę. Należy ściśle obserwować stan pacjenta oraz
zastosować leczenie objawowe i podtrzymujące. Postępowanie zależy od czasu, jaki upłynął od
przyjęcia leku i nasilenia objawów. Zaleca się wywołanie wymiotów i (lub) wykonanie płukania
żołądka. W leczeniu przedawkowania pomocny może się okazać węgiel aktywny. Należy często
kontrolować stężenie elektrolitów i kreatyniny w surowicy. Jeśli wystąpi niedociśnienie, pacjenta
należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach oraz szybko uzupełnić niedobory wodno-elektrolitowe.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: preparaty złożone zawierające antagonistów receptorów angiotensyny II
i diuretyki, kod ATC: C09DA07.
Telmix Plus jest produktem złożonym zawierającym antagonistę receptora angiotensyny II,
telmisartan i diuretyk tiazydowy, hydrochlorotiazyd. Połączenie takich składników ma
sumujące się działanie przeciwnadciśnieniowe, powodujące obniżenie ciśnienia tętniczego
w większym stopniu niż każdy składnik osobno. Telmix Plus stosowany raz na dobę
wywołuje skuteczne i równomierne obniżenie ciśnienia tętniczego we wszystkich dawkach
terapeutycznych.
Telmisartan jest skutecznym, doustnym, wybiórczym antagonistą receptora podtypu 1 dla
angiotensyny II (AT1). Dzięki bardzo dużemu powinowactwu telmisartan wypiera angiotensynę
II z miejsc wiązania z receptorem podtypu AT1, który jest odpowiedzialny za znane mechanizmy
działania angiotensyny II. Telmisartan nie wykazuje nawet częściowych działań agonistycznych
w stosunku do receptora AT1. Telmisartan selektywnie łączy się z receptorem AT1. Wiązanie jest
długotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptora
AT2 oraz innych słabiej poznanych receptorów AT. Funkcja tych receptorów nie jest poznana, tak
samo jak nieznany jest efekt ich nadmiernej stymulacji angiotensyną II, której stężenie zwiększa się
pod wpływem telmisartanu. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu. Telmisartan nie
hamuje aktywności reninowej osocza oraz nie blokuje kanałów jonowych. Telmisartan nie hamuje
enzymu konwertującego angiotensynę (kininazy II), odpowiedzialnego także za rozpad bradykininy.
Tak więc nie należy się spodziewać nasilenia działań niepożądanych związanych z działaniem
bradykininy.
U zdrowych ochotników dawka 80 mg prawie całkowicie hamuje wzrost ciśnienia tętniczego
wywołany angiotensyną II. To hamujące działanie utrzymuje się w ciągu 24 godzin i jest wciąż
mierzalne w okresie do 48 godzin.
Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie hipotensyjne rozpoczyna się stopniowo w ciągu
3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane zwykle po upływie 4 do 8 tygodni od
rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się przez cały okres leczenia.
Ambulatoryjne pomiary ciśnienia dowiodły, że działanie hipotensyjne utrzymuje się na stałym
poziomie w okresie 24 godzin od przyjęcia leku, obejmując również okres ostatnich 4 godzin przed
przyjęciem następnej dawki leku. Potwierdzają to wyniki badań klinicznych kontrolowanych placebo,
w których prowadzono pomiary maksymalnego obniżenia ciśnienia tętniczego i obniżenia ciśnienia
tętniczego bezpośrednio przed przyjęciem kolejnej dawki leku (parametr określany jako „through to
peak ratio” wynosił stale powyżej 80%, zarówno po podaniu dawki 40 mg jak i 80 mg).
Telmisartan podany pacjentom z nadciśnieniem tętniczym obniża ciśnienie rozkurczowe i skurczowe,
nie wpływając na częstość akcji serca. Skuteczność działania hipotensyjnego telmisartanu jest
porównywalna do innych przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych (co wykazano
w klinicznych badaniach porównawczych telmisartanu z amlodypiną, atenololem, enalaprylem,
hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).
W przypadku nagłego przerwania leczenia telmisartanem ciśnienie tętnicze powraca do
wartości sprzed rozpoczęcia leczenia stopniowo, w ciągu kilku dni, bez zjawiska „z odbicia”
(tzw. „rebound hypertension”). W badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwie
metody leczenia hipotensyjnego, częstość występowania suchego kaszlu po telmisartanie była
mniejsza niż po inhibitorach enzymu konwertującego angiotensynę.
Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym. Mechanizm działania
przeciwnadciśnieniowego tiazydów nie został do końca poznany. Tiazydy wpływają na
wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając
wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne
hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w
osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do zwiększenia utraty potasu
i wodorowęglanów z moczem oraz zmniejszenia stężenia potasu w surowicy. Przyjmuje się, że
jednoczesne podawanie telmisartanu powoduje, poprzez blokadę układu renina-angiotensynaaldosteron, zatrzymanie utraty potasu związane z działaniem diuretyków.
W przypadku stosowania hydrochlorotiazydu, diureza rozpoczyna się po 2 godzinach, maksymalny
efekt zostaje osiągnięty po około 4 godzinach, a działanie utrzymuje się przez 6-12 godzin.
Zapobieganie chorobom układu sercowo-naczyniowego
W badaniu ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and in Combination with Ramipril Global
Endpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i leczenia skojarzonego telmisartanem z
ramiprylem na częstość występowania zdarzeń sercowo-naczyniowych u 25 620 pacjentów w wieku
55 lat i starszych z chorobą niedokrwienną serca, udarem mózgu, przemijającym napadem
niedokrwiennym, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z powikłaniami narządowymi (np.
z retinopatią, przerostem lewej komory mięśnia sercowego, makro- lub mikroalbuminurią) w
wywiadzie. Jest to grupa pacjentów z ryzykiem wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.
Pacjenci zostali losowo przydzieleni do jednej z następujących trzech badanych grup: telmisartan 80
mg (n=8542), ramipryl 10 mg (n=8576), terapia skojarzona telmisartanem 80 mg z ramiprylem 10
mg (n=8502), a następnie byli obserwowani przez średni okres 4,5 roku.
Telmisartan wykazał podobną skuteczność do ramiprylu w zmniejszaniu częstości występowania
pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, na który składał się: zgon z przyczyn sercowonaczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lub
hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania
pierwszorzędowego punktu końcowego była porównywalna w grupie telmisartanu (16,7%)
i ramiprylu (16,5%). Współczynnik ryzyka dla telmisartanu względem ramiprylu wyniósł 1,01
(97,5% CI 0,93 – 1,10, p (nie gorszy niż) = 0,0019 z marginesem 1,13). Współczynnik śmiertelności
ze wszystkich przyczyn wyniósł 11,6% i 11,8% odpowiednio w grupie pacjentów otrzymujących
telmisartan i ramipryl.
Telmisartan okazał się również podobnie skuteczny jak ramipryl pod względem zapobiegania
wcześniej ustalonemu drugorzędowemu punktowi końcowemu, składającemu się ze: zgonu z
przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózgu
niezakończonego zgonem [0,99 (97,5% CI 0,90 – 1,08), p (nie gorszy niż) = 0,0004],
będącemu pierwszorzędowym punktem końcowym referencyjnego badania HOPE (The Heart
Outcomes Prevention Evaluation Study), w którym porównywano działanie ramiprylu z
placebo.
W badaniu TRANSCEND pacjenci nie tolerujący inhibitorów ACE zostali przydzieleni losowo
według tych samych kryteriów włączenia do grupy stosującej telmisartan 80 mg (n=2954) lub
placebo (n=2972), oba dodane do standardowej terapii. Średni okres obserwacji wynosił 4 lata i 8
miesięcy. Nie wykazano istotnych statystycznie różnic w częstości występowania
pierwszorzędowego punktu końcowego (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca
niezakończony zgonem, udar mózgu niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu
zastoinowej niewydolności serca) [15,7% w grupie telmisartanu i 17,0% w grupie placebo ze
współczynnikiem ryzyka 0,92 (95% CI 0,81 – 1,05, p = 0,22)]. Wykazano korzyści ze stosowania
telmisartanu w porównaniu z placebo pod względem wcześniej ustalonego drugorzędowego
złożonego punktu końcowego, składającego się ze: zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych,
zawału serca niezakończonego zgonem, udaru mózgu niezakończonego zgonem [0,87 (95% CI 0,76
– 1,00, p = 0,048)]. Nie wykazano korzystnego wpływu na śmiertelność z przyczyn sercowonaczyniowych (współczynnik ryzyka 1,03, 95% CI 0,85 – 1,24).
Kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niż u
pacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze zgłaszane było częściej u osób
otrzymujących telmisartan.
Stosowanie telmisartanu w skojarzeniu z ramiprylem nie powoduje uzyskania dodatkowych korzyści
w porównaniu do stosowania ramiprylu lub telmisartanu w monoterapii. Śmiertelność z przyczyn
sercowo-naczyniowych i śmiertelność ogólna były znacząco wyższe w przypadku stosowania
leczenia skojarzonego. Ponadto w grupie otrzymującej leczenie skojarzone zaobserwowano znacząco
częstsze występowanie hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia tętniczego i omdleń. Z
tego powodu nie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w takiej grupie
pacjentów.
W badaniu PRoFESS (Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) z udziałem
pacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy ostatnio przebyli udar, odnotowano zwiększoną częstość
występowania posocznicy w odniesieniu do telmisartanu w porównaniu z placebo, 0,70% vs. 0,49%
[zmniejszenie ryzyka 1,43 (95% przedział ufności 1,00–2,06)]; częstość występowania posocznicy
zakończonej zgonem była zwiększona u pacjentów przyjmujących telmisartan (0,33%) w porównaniu
do pacjentów przyjmujących placebo (0,16%) [zmniejszenie ryzyka 2,07 (95% przedział ufności
1,14– 3,76)]. Zaobserwowane zwiększenie częstości występowania posocznicy związane ze
stosowaniem telmisartanu może być albo przypadkowe, albo spowodowane aktualnie nieznanym
mechanizmem.
W dwóch dużych, randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych ONTARGET (ang.
ONgoing Telmistartan Alone and in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) i VA
NEPHRON-D (ang. The Veterans Affairs Nefropathy in Diabetes) oceniano jednoczesne
zastosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II.
Badanie ONTARGET było przeprowadzone z udziałem pacjentów z chorobami układu sercowonaczyniowego, chorobami naczyń mózgowych w wywiadzie lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi,
udowodnionymi uszkodzeniami narządów docelowych - szczegółowe dane, patrz powyżej w tym
podpunkcie. Badanie VA NEPHRON-D było przeprowadzone z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2
oraz z nefropatią cukrzycową.
Badania te nie wykazały istotnego korzystnego wpływu na parametry nerkowe i (lub) wyniki
w zakresie chorobowości oraz śmiertelności sercowo-naczyniowej, podczas gdy zaobserwowano
zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia, w porównaniu
z monoterapią. Ze względu na podobieństwa w zakresie właściwości farmakodynamicznych
tych leków, przytoczone wyniki również mają znaczenie w przypadku innych inhibitorów ACE
oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
Dlatego też u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy jednocześnie stosować inhibitorów
ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
Badanie ALTITUDE (ang. Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal
Disease Endpoints) było zaprojektowane w celu zbadania korzyści z dodania aliskirenu do
standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z
cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek oraz (lub) z chorobą układu sercowo-naczyniowego.
Badanie zostało przedwcześnie przerwane z powodu zwiększonego ryzyka działań
niepożądanych. Zgony sercowo-naczyniowe i udary mózgu występowały częściej w grupie
otrzymującej aliskiren w odniesieniu do grupy placebo. W grupie otrzymującej aliskiren
odnotowano również częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych, w tym ciężkich zdarzeń
niepożądanych (hiperkaliemia, niedociśnienie i niewydolność nerek) względem grupy placebo.
W badaniach epidemiologicznych wykazano, że długotrwałe stosowanie hydrochlorotiazydu
zmniejsza ryzyko śmiertelności i zachorowalności z przyczyn sercowo-naczyniowych.
Wpływ produktu złożonego zawierającego telmisartan i hydrochlorotiazyd na śmiertelność i
zachorowalność z przyczyn sercowo-naczyniowych nie jest dotychczas poznany.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry. Na podstawie danych dostępnych z badań
epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC.
W jednym z badań uczestniczyło 71 533 osób z BCC i 8 629 osób z SCC, które porównywano z
grupami kontrolnymi z tej samej populacji obejmującymi odpowiednio 1 430 833 i 172462 osoby.
Duży stopień narażenia na HCTZ (łączna dawka ≥50 000 mg) wiązał się ze skorygowanym OR dla
BCC rzędu 1,29 (95 % CI: 1,23-1,35), a dla SCC rzędu 3,98 (95 % CI: 3,68-4,31). Stwierdzono
wyraźną zależność między łączną dawką a skutkiem zarówno w przypadku BCC, jak i SCC. W
innym badaniu wykazano możliwy związek stopnia narażenia na HCTZ z występowaniem
nowotworów złośliwych warg (SCC): w badaniu porównywano 633 przypadki nowotworów
złośliwych warg i 63 067 osób z tej samej populacji tworzących grupę kontrolną z zastosowaniem
strategii jednoczesnego zbioru ryzyka. Stwierdzono zależność między łączną dawką a odpowiedzią
ze skorygowanym OR rzędu 2,1 (95 % CI: 1,7-2,6), które wzrastało do OR 3,9 (3,0-4,9) w
przypadku dużego stopnia narażenia (~25 000 mg) i OR 7,7 (5,7-10,5) dla największych łącznych
dawek (~100 000 mg) (patrz również punkt 4.4).
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Nie wydaje się, aby jednoczesne podawanie hydrochlorotiazydu i telmisartanu wpływało u zdrowych
pacjentów na farmakokinetykę poszczególnych substancji.
Wchłanianie
Telmisartan: Po podaniu doustnym maksymalne stężenie jest osiągane po 0,5 do 1,5 godziny.
Całkowita biodostępność telmisartanu w dawkach 40 mg i 160 mg wynosi odpowiednio 42% i 58%.
Pokarm nieznacznie zmniejsza biodostępność telmisartanu, pole pod krzywą zależności stężenia
w osoczu od czasu (AUC) zmniejsza się o około 6% po podaniu dawki 40 mg i o około 19% po dawce
160 mg. Po trzech godzinach od podania, stężenie telmisartanu w osoczu jest podobne, niezależnie od
tego, czy telmisartan był przyjęty na czczo czy po posiłku. Nieznaczne zmniejszenie pola powierzchni
pod krzywą (AUC) nie powinno powodować zmniejszenia skuteczności terapeutycznej. Podczas
powtarzanego podawania telmisartan nie kumuluje się znacząco w osoczu.
Hydrochlorotiazyd: Po doustnym podaniu produktu Telmix Plus, maksymalne stężenie
hydrochlorotiazydu zostaje osiągnięte po 1 do 3 godzinach. Na podstawie skumulowanego
wydalania nerkowego hydrochlorotiazydu, jego całkowita biodostępność wynosi około 60%.
Dystrybucja
Telmisartan silnie wiąże się z białkami osocza (> 99,5%), głównie z albuminą i z alfa-1- kwaśną
glikoproteiną. Pozorna objętość dystrybucji telmisartanu wynosi około 500 litrów, wskazując na
dodatkowe łączenie się z tkankami.
Hydrochlorotiazyd wiąże się z białkami osocza w 68%, a jego pozorna objętość dystrybucji wynosi
0,83 – 1,14 l/kg.
Metabolizm
Telmisartan jest metabolizowany przez sprzęganie do farmakologicznie nieczynnego
acyloglukuronidu. Glukuronid związku macierzystego jest jedynym metabolitem znalezionym u ludzi.
Po podaniu pojedynczej dawki znakowanego
14C telmisartanu, glukuronid stanowił około 11%
mierzonej radioaktywności w osoczu. W metabolizmie telmisartanu nie biorą udziału izoenzymy
cytochromu P450.
Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany u ludzi.
Eliminacja
Telmisartan: Zarówno po podaniu dożylnym, jak i doustnym znakowanego
14C telmisartanu,
większa część podanej dawki (> 97%) została usunięta z kałem drogą wydalania z żółcią. Jedynie
niewielkie ilości zostały wykryte w moczu. Całkowity klirens osoczowy telmisartanu po podaniu
doustnym jest większy niż 1500 ml/min. Końcowy okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi
> 20 godzin.
Hydrochlorotiazyd jest prawie całkowicie wydalany w postaci niezmienionej w moczu. Około 60%
dawki doustnej jest eliminowane w ciągu 48 godzin od przyjęcia. Klirens nerkowy wynosi około
250- 300 ml/min. Końcowy okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi 10 do 15 godzin.
Liniowość/nie liniowość
Telmisartan: Farmakokinetyka doustnie podanego telmisartanu jest nieliniowa w zakresie dawek od
20 mg do 160 mg, ze zwiększeniem stężenia w osoczu (Cmax i AUC) większym niż proporcjonalne
w odniesieniu do zwiększenia dawki.
Farmakokinetyka hydrochlorotiazydu jest liniowa.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku
Farmakokinetyka telmisartanu nie różni się w populacji osób w podeszłym wieku i osób w wieku
poniżej 65 lat.
Płeć
Stężenia telmisartanu w osoczu są na ogół 2-3 razy większe u kobiet niż u mężczyzn. Jednakże w
badaniach klinicznych nie wykazano istotnie wzmożonej reakcji na lek lub zwiększonej częstości
występowania niedociśnienia ortostatycznego u kobiet. Nie ma więc potrzeby modyfikacji
dawkowania. Zaobserwowano tendencję do większego stężenia hydrochlorotiazydu w osoczu u
kobiet niż u mężczyzn. Nie uważa się jej za istotną klinicznie.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Wydalanie nerkowe nie wpływa na klirens telmisartanu. Na podstawie niewielkiego doświadczenia
dotyczącego stosowania u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny 30-60 ml/min, średnio około 50 ml/min) nie ma potrzeby dostosowania dawki u
pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek. Telmisartanu nie można usunąć z krwi za pomocą
hemodializy. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, szybkość eliminacji hydrochlorotiazydu jest
zmniejszona. W typowym badaniu z udziałem pacjentów ze średnim klirensem kreatyniny
wynoszącym 90 ml/min, okres półtrwania w fazie eliminacji hydrochlorotiazydu był wydłużony. U
pacjentów bez czynności nerek, okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi około 34 godziny.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
Badania farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wykazały
zwiększenie całkowitej biodostępności do prawie 100%. Okres półtrwania w fazie eliminacji
pozostaje nie zmieniony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W przedklinicznych badaniach bezpieczeństwa, dotyczących jednoczesnego podawania telmisartanu
i hydrochlorotiazydu szczurom i psom z prawidłowym ciśnieniem tętniczym, dawki powodujące
narażenie porównywalne z występującym podczas stosowania klinicznego zakresu dawek, nie
powodowały żadnych dodatkowych zmian, które nie byłyby wcześniej odnotowane w przypadku
każdej z substancji podawanej oddzielnie. Obserwacje toksykologiczne poczynione w tych badaniach
wydają się nie mieć znaczenia w przypadku zastosowania terapeutycznego u ludzi.
Obserwacje toksykologiczne znane również z badań przedklinicznych inhibitorów enzymu
konwertującego angiotensynę oraz antagonistów receptora angiotensyny II wskazują na:
zmniejszenie parametrów dotyczących krwinek czerwonych (liczby erytrocytów, stężenia
hemoglobiny, wartości hematokrytu), zmiany hemodynamiczne nerek (zwiększenie stężenia azotu
mocznikowego i kreatyniny we krwi), zwiększenie aktywności reniny w osoczu, przerost/rozrost
komórek aparatu przykłębuszkowego oraz uszkodzenie śluzówki żołądka. Uszkodzeniom przewodu
pokarmowego można było zapobiegać podając doustnie roztwory soli i poprzez izolowanie zwierząt
w grupach.
U psów zaobserwowano rozszerzenie i zanik kanalików nerkowych. Uważa się, że działanie to
jest związane z aktywnością farmakologiczną telmisartanu.
Nie zaobserwowano jednoznacznych dowodów na teratogenne działanie produktu, jednak po
zastosowaniu toksycznych dawek telmisartanu obserwowano wpływ na rozwój noworodka,
np. mniejsza masa ciała lub opóźniony czas otwarcia oczu.
W badaniach in vitro nie wykazano działania mutagennego telmisartanu i odpowiedniego
działania klastogennego, nie ma również dowodów na działanie rakotwórcze u szczurów i myszy.
Badania z hydrochlorotiazydem w niektórych modelach doświadczalnych wykazały
niejednoznacznie działanie genotoksyczne lub rakotwórcze.
W celu uzyskania informacji o fetotoksyczności produktu złożonego zawierającego
telmisartan i hydrochlotiazyd, patrz punkt 4.6.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Mannitol
Sodu wodorotlenek
Meglumina
Powidon K30
Magnezu stearynian
Sodu stearylofumaran
Laktoza jednowodna
Celuloza mikrokrystaliczna (PH101)
Żelaza tlenek żółty (E172)
Żelaza tlenek czerwony (E172)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Brak specjalnych zaleceń dotyczących temperatury przechowywania produktu leczniczego.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera: 7, 28 lub 56 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowania
Bez specjalnych wymagań dotyczących usuwania.
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z
lokalnymi przepisami.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Biofarm Sp. z o.o.
ul. Wałbrzyska 13
60-198 Poznań
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Telmix Plus 40 mg + 12,5 mg: pozwolenie nr 25647
Telmix Plus 80 mg + 12,5 mg: pozwolenie nr 25648
Telmix Plus 80 mg + 25 mg: pozwolenie nr 25649
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 22.11.2019
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia:
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

Zamów konsultację
Wypełnij formularz i uzyskaj receptę w 5 minut.
Lek:  Telmix
Cena konsultacji:  59,00 zł

Ilość opakowań
Tabletek w opakowaniu