CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO 

Tialorid mite 2,5 mg + 25 mg tabletki 

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY  

1 tabletka zawiera: 

Amiloridi hydrochloridum (amilorydu chlorowodorek) 2,5 mg 

Hydrochlorothiazidum (hydrochlorotiazyd) 25 mg 

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna od 200,655 mg do 209,475 mg. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1. 

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA 

Tabletka 

Tabletka okrągła, barwy żółtawej z odcieniem seledynowym, obustronnie wypukła. 

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 

4.1. Wskazania do stosowania 

Tialorid mite jest wskazany w leczeniu: 

- nadciśnienia tętniczego krwi lekkiego lub umiarkowanego (w monoterapii lub z innymi  lekami obniżającymi ciśnienie krwi); 

- zastoinowej niewydolności krążenia; 

- marskości wątroby z wodobrzuszem i obrzękami. 

4.2. Dawkowanie i sposób podawania 

Dawkę leku należy ustalać indywidualnie, w zależności od ciężkości choroby i reakcji pacjenta na lek. Zwykle stosuje się następujące dawkowanie: 

U dorosłych 

W nadciśnieniu tętniczym krwi 

Początkowo 1 tabletkę raz na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 2 tabletek na  dobę, podawanej jednorazowo lub w dwóch dawkach podzielonych. 

W zastoinowej niewydolności krążenia 

Początkowo 1 tabletkę na dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać. Nie należy  przekraczać dawki 4 tabletek na dobę.  

W marskości wątroby 

Leczenie rozpoczyna się małymi dawkami, które zwiększa się stopniowo aż do uzyskania  odpowiedniego działania moczopędnego. Nie należy przekraczać dawki 4 tabletek na dobę. Po ustąpieniu obrzęków należy zmniejszyć dawkę leku. Dawka podtrzymująca może być mniejsza od  dawki początkowej. 

Dawkowanie u niemowląt i dzieci 

Tialorid mite nie jest wskazany do stosowania u dzieci (patrz pkt 4.3.).

Dawkowanie u osób w podeszłym wieku 

U tych pacjentów dawkę leku należy dobierać w zależności od stanu czynności nerek i klinicznej  reakcji na leczenie. 

4.3. Przeciwwskazania 

∙ Nadwrażliwość na amiloryd, hydrochlorotiazyd oraz inne sulfonamidy lub na którąkolwiek  substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. 

∙ Hiperkaliemia (stężenie potasu w surowicy powyżej 5,5 mmol/l). 

∙ Podwyższony poziom wapnia w surowicy. 

∙ Stężenie mocznika we krwi powyżej 10 mmol/l, kreatyniny powyżej 130 µmol/l. ∙ Leczenie preparatami litu. 

∙ Leczenie innymi lekami oszczędzającymi potas (np. triamteren, amiloryd). ∙ Stosowanie leków uzupełniających potas lub dieta bogata w potas (w ciężkich i opornych  przypadkach hipokaliemii można stosować Tialorid mite pod kontrolą). 

∙ Ciężka niewydolność wątroby. 

∙ Stan przedśpiączkowy w marskości wątroby. 

∙ Ciężka niewydolność nerek. 

∙ Bezmocz. 

∙ Nefropatia cukrzycowa. 

∙ Cukrzyca. 

∙ Choroba Addisona. 

∙ Laktacja. 

∙ Nie zaleca się stosowania u dzieci, gdyż bezpieczeństwo i skuteczność stosowania u nich leku  nie zostały ustalone. 

4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania 

Lek może wywołać hiperkaliemię, która może być przyczyną groźnych dla życia zaburzeń rytmu  serca. Hiperkaliemia występuje częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, u chorych na cukrzycę  oraz u pacjentów w podeszłym wieku. 

Wskazana jest kontrola stężenia potasu w surowicy krwi u wszystkich pacjentów leczonych  preparatem Tialorid mite, szczególnie na początku leczenia i po ustaleniu odpowiedniej dawki leku. W  przypadku wystąpienia hiperkaliemii, należy odstawić Tialorid mite i w razie konieczności podjąć  działanie zmniejszające stężenie potasu. 

Chociaż po zastosowaniu preparatu Tialorid mite istnieje mniejsze niebezpieczeństwo wystąpienia  zaburzeń elektrolitowych (hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipokaliemia,  hipomagnezemia), wskazana jest kontrola równowagi wodno-elektrolitowej. Taką kontrolę zaleca się  szczególnie wtedy, kiedy u pacjenta wystąpią wymioty i (lub) jeśli otrzymuje on parenteralnie płyny. Następujące objawy wskazują na zaburzenia równowagi elektrolitowej: suchość w ustach, pragnienie,  osłabienie, letarg, senność, niepokój ruchowy, drgawki, dezorientacja, bóle i skurcze mięśni,  nużliwość mięśni, niedociśnienie, oliguria, tachykardia, nudności, wymioty. 

Hipokaliemia może wystąpić w wyniku szybkiej diurezy, długotrwałej terapii i ciężkiej marskości  wątroby. Hipokaliemia może zwiększyć wrażliwość serca na toksyczne działanie glikozydów  naparstnicy. 

Hiponatremia spowodowana lekiem przebiega najczęściej łagodnie i bezobjawowo i na jej  wystąpienie narażone są szczególnie osoby w podeszłym wieku. 

Tialorid mite należy ostrożnie stosować w następujących grupach pacjentów: 

− u osób z zaburzeniami czynności nerek (stężenie azotu mocznikowego większe niż 30 mg/dl  lub stężenie kreatyniny większe niż 1,5 mg/dl), ponieważ istnieje u nich niebezpieczeństwo  rozwoju hiperkaliemii. Mogą również wystąpić lub nasilić się objawy mocznicy wskutek  kumulacji leku. 

− u osób z marskością wątroby, z współistniejącym wodobrzuszem, alkalozą metaboliczną i  obrzękami, ze względu na większe ryzyko wzrostu stężenia azotu mocznikowego w surowicy 

2 

krwi podczas forsowanej diurezy.  

− u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby może wystąpić encefalopatia lub śpiączka  wątrobowa. 

− u osób z alergią lub astmą oskrzelową występującymi aktualnie lub w wywiadzie, ponieważ  mogą wystąpić objawy nadwrażliwości na lek. 

− u osób z chorobą serca i płuc lub niekontrolowaną cukrzycą, ponieważ istnieje ryzyko rozwoju  kwasicy oddechowej i metabolicznej; konieczna jest częsta kontrola równowagi kwasowo - zasadowej. 

− Tialoridu mite nie należy podawać pacjentom z cukrzycą z uwagi na ryzyko rozwoju  hiperkaliemii. Jeśli zachodzi konieczność zastosowania leku, przed rozpoczęciem leczenia  należy ocenić stan wydolności nerek, w celu zminimalizowania tego ryzyka. Może być  konieczna odpowiednia zmiana dawek leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. 

− hydrochlorotiazyd zmniejsza tolerancję glukozy. U pacjentów z cukrzycą utajoną może się  ujawnić postać jawna tej choroby. Hydrochlorotiazyd może podwyższać poziom cholesterolu i  trójglicerydów w surowicy krwi. 

− u pacjentów chorych na dnę moczanową, gdyż lek może podwyższać stężenie kwasu  moczowego w surowicy krwi i wywołać napad dny. 

− u osób z układowym toczniem rumieniowatym, hydrochlorotiazyd może zaostrzać objawy  choroby. 

Produkt leczniczy zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko  występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego  wchłaniania glukozy-galaktozy. 

4.5. Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji 

Chlorpropamid wykazuje działanie synergiczne z produktem Tialorid mite, co zwiększa ryzyko  hiponatremii.  

Może być konieczna zmiana dawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. 

Tialorid mite nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Podczas jednoczesnego  stosowania z guanetydyną, metyldopą lub preparatami blokującymi receptory adrenergiczne może  wystąpić ciężka hipotonia ortostatyczna. Należy zmniejszyć dawki tych leków. 

Podczas jednoczesnego stosowania preparatu Tialorid mite z inhibitorami ACE zwiększa się ryzyko  hiperkaliemii. Należy wówczas kontrolować stężenie potasu w surowicy. 

Leczenie diuretykami należy zakończyć na 2-3 dni przed rozpoczęciem terapii inhibitorami ACE, aby  zapobiec hipotonii występującej często po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE. 

Podczas równoczesnego stosowania preparatu Tialorid mite i amin presyjnych (np. adrenalina)  zmniejsza się reaktywność naczyniowa amin. 

Tialorid mite stosowany równocześnie z solami litu zwiększa ich toksyczność (zmniejsza się klirens  litu i zwiększa jego stężenie w surowicy krwi). W zasadzie należy unikać jednoczesnego stosowania  tych leków. 

Podczas stosowania hydrochlorotiazydu z barbituranami, opioidami lub alkoholem może nasilać się  niedociśnienie ortostatyczne. 

Podczas równoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i niesteroidowych leków przeciwzapalnych  (NLPZ) zwiększa się ryzyko wystąpienia niewydolności nerek; NLPZ poprzez hamowanie działania  prostaglandyn zmniejszają przepływ nerkowy i mogą zmniejszać diuretyczne, natriuretyczne i  hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu. 

Cholestyramina lub kolestypol wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu  pokarmowego, odpowiednio o 85% i 43%. W przypadku, gdy cholestyramina jest przyjmowana po 4 

3 

godzinach po podaniu hydrochlorotiazydu, wchłanianie hydrochlrotiazydu jest mniejsze o 30 – 35%. 

Kortykosteroidy lub ACTH mogą nasilać wywołaną przez tiazydy utratę elektrolitów, zwłaszcza  hipokaliemię. 

Tialorid mite nasila zwiotczające mięśnie działanie leków z grupy tubokuraryny. 

Testy laboratoryjne 

Hydrochlorotiazyd wpływa na metabolizm wapnia, dlatego lek należy odstawić przed wykonaniem  badań czynności przytarczyc. 

4.6. Wpływ na płodność, ciążę i laktację 

Ciąża 

Lek może być stosowany w ciąży w przypadku zdecydowanej konieczności. 

Tiazydy przekraczają barierę łożyska. 

Leki te nie są wskazane u kobiet ciężarnych, nawet do leczenia umiarkowanych obrzęków, ponieważ  nie zapobiegają rozwojowi zatrucia ciążowego, ale mogą spowodować hipowolemię, zwiększyć  lepkość krwi i zmniejszyć ukrwienie łożyska. Obserwowano żółtaczkę u płodów i noworodków oraz  trombocytopenię u noworodków urodzonych przez matki, które stosowały tiazydy w czasie ciąży. U kobiet, które stosowały tiazydy przed porodem zwiększało się stężenie kwasu moczowego i  kreatyniny w płynie owodniowym. 

Karmienie piersią 

Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego. Leku nie należy stosować w okresie karmienia  piersią z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt. 

4.7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn 

Tialorid mite może wywołać objawy niepożądane ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie  jak: osłabienie, znużenie, zawroty głowy, osłupienie. Należy poinformować pacjenta, że w razie  wystąpienia tego typu objawów niepożądanych istnieje niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem  pojazdów i obsługiwaniem maszyn. 

4.8. Działania niepożądane 

Objawy niepożądane występujące po zastosowaniu leku Tialorid mite są związane z jego działaniem  moczopędnym, terapią tiazydami lub z zasadniczą chorobą i mogą być następujące (potwierdzone  klinicznie): 

Zaburzenia krwi i układu chłonnego leukopenia, agranulocytoza, trombocytopenia, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość  

hemolityczna 

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania hiperkaliemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej, odwodnienie, dna, hiperglikemia 

Zaburzenia psychiczne bezsenność, nerwowość, zaburzenia pamięci, depresja, senność 

Zaburzenia układu nerwowego zawroty głowy, bóle głowy, parestezje, osłupienie, niepokój ruchowy 

Zaburzenia oka przemijające zaburzenia widzenia  

Zaburzenia serca i zaburzenia naczyniowe arytmie, tachykardia, zwiększenie toksyczności glikozydów naparstnicy, niedociśnienie, 

również ortostatyczne, choroba niedokrwienna 

serca

4 

Zaburzenia oddechowe,  

klatki piersiowej i śródpiersia duszność, kaszel, zatkanie nosa 

Zaburzenia żołądka i jelit brak łaknienia, zaburzenie smaku, nudności,  wymioty, skurcze, biegunka, zaparcia, bóle żołądka,  

krwawienia, uczucie pełności w jamie brzusznej, 

pragnienie, suchość w jamie ustnej, czkawka,  

zapalenie trzustki 

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej świąd, wysypka, zaczerwienienie twarzy, obfite pocenie się, reakcje nadwrażliwości na światło 

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe,  

tkanki łącznej i kości bóle kończyn, kurcze mięśni, bóle stawów, bóle w klatce piersiowej i bóle pleców 

Zaburzenia nerek i dróg moczowych impotencja, zaburzenia w oddawaniu moczu, oddawanie moczu w nocy, nietrzymanie 

moczu, zaburzenia czynności nerek, w tym 

niewydolność nerek 

Zaburzenia ogólne i  

stany w miejscu podania uczucie zmęczenia, osłabienie, znużenie, złe  samopoczucie, gorączka, omdlenia. 

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych 

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań  niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania  produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać  wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania  Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,  Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych 

ul. Ząbkowska 41 

03-736 Warszawa 

Tel.: + 48 22 49 21 301 

Faks: + 48 22 49 21 309 

e-mail: adr@urpl.gov.pl 

4.9. Przedawkowanie 

Brak swoistej odtrutki na Tialorid mite, a także danych dotyczących usuwania leku z ustroju za  pomocą dializy. 

Objawy zatrucia 

Najpoważniejsze z nich to utrata wody i elektrolitów, a także inne, jak: tachykardia, hipotensja,  wstrząs, osłabienie, stany splątania, zawroty głowy, kurcze mięśni łydek, parestezje, zmęczenie, utrata  świadomości, nudności, wymioty, pragnienie, poliuria, oliguria lub anuria, hipokaliemia,  hiponatremia, alkaloza, podwyższone stężenie azotu mocznikowego w surowicy krwi, szczególnie u  pacjentów z niewydolnością nerek. 

Leczenie zatrucia 

Leczenie powinno być objawowe i podtrzymujące czynności życiowe. 

W razie zatrucia należy spowodować wymioty i zastosować węgiel aktywowany. Należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi i korygować je w razie potrzeby. 

W hiperkaliemii prowadzić leczenie normalizujące stężenie potasu w surowicy tj. zastosować Natrium  bicarbonicum i.v. lub glukozę z insuliną szybko działającą.

5 

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 

5.1. Właściwości farmakodynamiczne 

Grupa farmakoterapeutyczna: lek moczopędny o umiarkowanym działaniu z lekiem moczopędnym  oszczędzającym potas; kod ATC: C03EA01 

Tialorid mite jest lekiem złożonym z dwóch leków moczopędnych, tj. hydrochlorotiazydu i amilorydu. Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym o średnio silnym działaniu. 

Mechanizm tego działania polega na bezpośrednim wpływie na hamowanie zwrotnego transportu  jonów sodowych w kanalikach dystalnych krętych, co w efekcie powoduje zwiększenie natriurezy i  diurezy. Zwiększone wydalanie sodu pociąga za sobą wydalanie jonów potasu, wskutek zahamowania  wymiany jonów sodu i potasu w kanalikach dystalnych, czemu zapobiega amiloryd znajdujący się w  preparacie. 

Po długotrwałej terapii tiazydami może wystąpić łagodna postać alkalozy metabolicznej z hipokalemią  i hipochloremią. 

Hydrochlorotiazyd, podobnie jak inne tiazydy, zwiększa wchłanianie zwrotne wapnia i zmniejsza jego  wydalanie z moczem. 

Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie jonów magnezowych, co może być przyczyną  hipomagnezemii. 

Hydrochlorotiazyd hamuje wydalanie kwasu moczowego, co może być przyczyną hiperurykemii. Wynikiem pozanerkowego działania hydrochlorotiazydu jest hiperglikemia występująca na czczo oraz  nieprawidłowa krzywa glikemiczna po obciążeniu glukozą. 

Hydrochlorotiazyd powoduje niewielki spadek przesączania kłębuszkowego, co ogranicza jego  zastosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek. 

Tiazydy obniżają ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów z nadciśnieniem. Sugeruje się, że mechanizm  tego działania polega nie tylko na zmniejszeniu objętości płynów pozakomórkowych, ale również na  bezpośrednim działaniu na naczynia i zmniejszeniu oporu obwodowego. Zmniejszenie ilości sodu w  ścianach naczyń krwionośnych zmniejsza ich oddziaływanie na endogenne aminy katecholowe.  Ponadto nasila się aktywność reniny w osoczu na skutek zmiany objętości płynów krążących. Amiloryd jest diuretykiem oszczędzającym potas i nasilającym natriuretyczne, diuretyczne i  hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu. Utrudnia wnikanie jonów wodorowych do nabłonków  kanalików w dystalnej części nefronu, a tym samym hamuje przepływ tych jonów do miejsca ich  wymiany na jony potasowe. W wyniku tego działania zmniejsza się reabsorpcja sodu i sekrecja potasu  oraz jonów wodorowych. Amiloryd nie hamuje całkowicie procesu wymiany jonów sodowych na potasowe, ale wydatnie ją zmniejsza. 

Mechanizm działania oszczędzającego potas polega na wpływie na kanaliki dystalne. 5.2. Właściwości farmakokinetyczne 

Wchłanianie 

Tiazydy wchłaniają się z przewodu pokarmowego w różnym stopniu. Początek działania po podaniu  doustnym występuje po około 2 h, a maksymalny efekt po około 3-6 h. 

Czas działania diuretycznego zależy od szybkości wydalania i może być różny u poszczególnych  pacjentów. Po pojedynczej dawce leku wynosi 6-12 h. Początek działania hipotensyjnego występuje  po 3 - 4 dniach. Po przerwaniu długotrwałego leczenia działanie hipotensyjne zanika podczas  pierwszego tygodnia po odstawieniu leku. 

Amiloryd wchłania się z przewodu pokarmowego w około 50%; pokarm zmniejsza jego wchłanianie  do 30%. Działanie moczopędne amilorydu zastosowanego w dawce 5-10 mg na dobę, występuje po  około 2 h po zastosowaniu i trwa 10-12 h; po większych dawkach może się zwiększyć do 24 h i  więcej. 

U dorosłych, po zastosowaniu amilorydu w dawce 20 mg, stężenie maksymalne (około 38-48 ng/ml)  występuje po 3-4 h po podaniu. 

Dystrybucja 

Tiazydy przenikają do przestrzeni pozakomórkowych i przekraczają barierę łożyska.

6 

Nie przenikają przez barierę krew-mózg. Przechodzą również do mleka kobiecego. Amiloryd przekracza barierę łożyska i przenika do mleka zwierząt. Badań takich nie prowadzono u  ludzi. Objętość dystrybucji amilorydu wynosi 350-380 l, co wskazuje na dużą pozanaczyniową  dystrybucję tego leku. 

Metabolizm 

Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany. 

Wydalanie 

Zarówno hydrochlorotiazyd, jak i amiloryd są wydalane z moczem, głównie w postaci niezmienionej.  W ciągu 24 h wydala się nie mniej niż 61% hydrochlorotiazydu. Około 50% amilorydu  zastosowanego w dawce 20 mg wydala się z moczem w postaci niezmienionej, w ciągu 72 h i około  40% z kałem, prawdopodobnie jako nie wchłonięty lek. 

Wydalanie hydrochlorotiazydu następuje w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnej sekrecji  w kanaliku proksymalnym. 

U pacjentów z nie zaburzoną czynnością nerek okres półtrwania hydrochlorotiazydu wynosi 5,6 - 14,8 h, a amilorydu 6-9 h po podaniu pojedynczej dawki. 

U pacjentów z niewydolnością nerek (np. z klirensem kreatyniny 5-46 ml/min) czas półtrwania  amilorydu może się wydłużyć do 21 - 144 h. 

W niewyrównanej niewydolności serca lub zaburzeniach czynności nerek należy zmienić dawkowanie  leku. 

5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie 

LD50 u szczurów po podaniu hydrochlorotiazydu p.o.> 2750 mg/kg mc. 

LD50 po podaniu amilorydu p.o. wynosi 56 mg/kg mc. u myszy i 36-86 mg/kg mc. u szczurów. W badaniach na myszach (samice) i szczurach (samice i samce), którym podawano hydrochlorotiazyd  odpowiednio w dawce 600 mg/kg mc./dobę i 100 mg/kg mc./dobę przez 2 lata, nie obserwowano  działania karcinogennego. 

Mutagenność 

W następujących badaniach in vitro: 

- na szczepach Salmonella typhimurium TA 98,TA 1535,1537 i 1538 (test Amesa), - w teście aberracji chromosomalnej na jajniku chomika chińskiego, oraz w badaniach in vivo z  użyciem mysich zawiązków chromosomów komórkowych i chromosomów szpiku kostnego chomika  chińskiego, pozytywne wyniki uzyskano jedynie w teście in vitro na jajniku chomika chińskiego,  zmiany siostrzanej chromatydy i w komórkach chłoniaka mysiego, po zastosowaniu  hydrochlorotiazydu w dawce 43-1300 μg/ml. Amiloryd nie wykazywał działania mutagennego w  testach wykonanych na szczepach Salmonella typhimurium. Nie obserwowano również ewidentnego  karcinogennego działania amilorydu u szczurów i myszy, które otrzymywały amiloryd doustnie w  dawce 20-25 razy większej od maksymalnej dawki dobowej stosowanej u ludzi, przez okres  odpowiednio 104 lub 92 tygodni. 

Hydrochlorotiazyd podawany ciężarnym myszom i szczurom w różnych okresach ciąży, w dawce  odpowiednio 3000 i 1000 mg/kg mc./dobę, nie miał znaczącego wpływu na płód. Wpływu na  reprodukcję stada u zwierząt nie można odnieść w pełni do ludzi, dlatego w czasie ciąży można  stosować lek tylko wtedy, jeśli jest to bezwzględnie konieczne. 

Amiloryd podany królikom i myszom w dawce odpowiednio 20 i 25 razy większej od maksymalnej  dawki stosowanej u ludzi, nie miał znaczącego wpływu na płodność. 

Po podaniu amilorydu szczurom i królikom w dawce do 8 mg/kg mc./dobę obserwowano zmniejszenie  wzrostu płodów, zmniejszenie masy ciała samic królików oraz niepożądane działania na wzrost i  przeżycie potomstwa szczurów. 

Nie jest znany wpływ amilorydu na umieralność płodów. 

6. DANE FARMACEUTYCZNE 

6.1. Wykaz substancji pomocniczych

7 

Ludpiress (mieszanina laktozy jednowodnej, powidonu K 30 i powidonu usieciowanego CL). Magnezu stearynian. 

6.2. Niezgodności farmaceutyczne 

Nie dotyczy. 

6.3. Okres ważności 

3 lata 

6.4. Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania 

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu. 

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. 

6.5. Rodzaj i zawartość opakowania 

Polipropylenowy pojemnik do tabletek zawierający 50 tabletek, w tekturowym pudełku wraz z ulotką. 

6.6. Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania 

Bez specjalnych wymagań. 

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA  DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA SA 

ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański 

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

Pozwolenie nr R/3738 

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO  OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 06.11.1995 r.  Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 20.12.2013 r. 

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 

05.02.2014 r.

8