CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO 

Permen Med Forte, 50 mg, tabletki powlekane 

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY 

Każda tabletka powlekana zawiera 50 mg syldenafilu w postaci syldenafilu cytrynianu.  Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1. 

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA 

Tabletka powlekana. 

Niebieskie, okrągłe tabletki powlekane, o średnicy około 9,2 mm, wypukłe po obu stronach, z  wytłoczeniem po jednej stronie 50 i po drugiej H i J z linią podziału. 

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE 

4.1 Wskazania do stosowania 

Produkt leczniczy Permen Med Forte jest wskazany do stosowania u dorosłych mężczyzn z  zaburzeniami erekcji, czyli niezdolnością uzyskania lub utrzymania erekcji prącia  wystarczającej do satysfakcjonującej aktywności seksualnej. 

Do skutecznego działania produktu leczniczego Permen Med Forte niezbędna jest stymulacja seksualna. 4.2 Dawkowanie i sposób podawania 

Dawkowanie 

Stosowanie u dorosłych 

Jeśli pacjent stosował wcześniej produkty lecznicze zawierające syldenafil w dawce 50 mg lub większej,  zalecaną dawką jest 50 mg syldenafilu przyjmowane, w zależności od potrzeb, około godzinę przed  planowaną aktywnością seksualną. W przeciwnym razie produkt leczniczy Permen Med. Forte w dawce  50 mg należy stosować tylko w przypadku, jeśli pacjent po zastosowaniu syldenafilu w dawce 25 mg nie  odczuł pożądanego efektu terapeutycznego (czyli nie uzyskał wzwodu wystarczającego do odbycia  stosunku). Maksymalna zalecana częstość przyjmowania produktu leczniczego to raz na dobę.  Jeżeli produkt leczniczy Permen Med Forte jest przyjmowany podczas posiłku, początek działania leku  może być opóźniony w porównaniu do przyjęcia leku na czczo (patrz punkt 5.2). W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, może on zalecić dawkę  początkową 50 mg. W zależności od skuteczności i tolerancji produktu leczniczego, lekarz może  zwiększyć dawkę do 100 mg lub zmniejszyć do 25 mg syldenafilu. 

Szczególne populacje pacjentów 

Pacjenci w podeszłym wieku 

Dostosowanie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagane (≥ 65 lat). 

Zaburzenia czynności nerek 

Zalecenia dotyczące dawkowania opisane w punkcie „Stosowanie u dorosłych” dotyczą 

1 

pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek  

(klirens kreatyniny = 30 – 80 ml/min).  

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), ze  względu na zmniejszony klirens syldenafilu należy rozważyć zastosowanie dawki 25 mg.  W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, w zależności  od skuteczności i tolerancji produktu leczniczego, w razie konieczności dawka może być  stopniowo zwiększona do 50 mg, maksymalnie do 100 mg (w razie konieczności). 

Zaburzenia czynności wątroby 

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby), ze względu na  zmniejszony klirens syldenafilu należy rozważyć zastosowanie dawki 25 mg. W przypadku,  gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, w zależności od skuteczności i tolerancji produktu leczniczego, w razie konieczności dawka może być przez lekarza  stopniowo zwiększona do 50 mg, maksymalnie do 100 mg (w razie konieczności). 

Dzieci i młodzież 

Produkt leczniczy Permen Med Forte nie jest wskazany dla osób w wieku poniżej 18 lat. 

Stosowanie u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze 

W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, u pacjentów  stosujących jednocześnie inhibitory izoenzymu CYP3A4, należy rozważyć podanie dawki  początkowej 25 mg (patrz punkt 4.5). Wyjątkiem jest rytonawir, którego nie zaleca się stosować  jednocześnie z syldenafilem (patrz punkt 4.4). 

W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego u pacjentów przyjmujących  leki alfa-adrenolityczne stan takich pacjentów powinien być ustabilizowany przed rozpoczęciem leczenia syldenafilem. W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje  lekarz, dodatkowo należy rozważyć rozpoczęcie terapii od dawki 25 mg syldenafilu (patrz punkty  4.4 i 4.5). 

Sposób podawania 

Podanie doustne. 

4.3 Przeciwwskazania 

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w  punkcie 6.1. 

Zgodnie z poznanym już wcześniej wpływem syldenafilu na szlak metaboliczny zależny od  tlenku azotu i cyklicznego monofosforanu guanozyny (cGMP) (patrz punkt 5.1) wykazano, że  syldenafil nasila działanie hipotensyjne azotanów i w związku z tym jego równoczesne  podawanie z substancjami uwalniającymi tlenek azotu (np. azotynem amylu) lub azotanami w  dowolnej postaci jest przeciwwskazane. 

Jednoczesne stosowanie inhibitorów PDE5, w tym syldenafilu i leków pobudzających cyklazę  guanylową, takich jak riocyguat, jest przeciwwskazane, ponieważ może prowadzić do objawowego  niedociśnienia tętniczego (patrz punkt 4.5). 

Produktów leczniczych przeznaczonych do leczenia zaburzeń erekcji, w tym syldenafilu nie należy  stosować u mężczyzn, u których aktywność seksualna nie jest wskazana (np. pacjenci z ciężkimi  schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak niestabilna dławica piersiowa lub ciężka  niewydolność serca). 

Produkt leczniczy Permen Med Forte jest przeciwwskazany u pacjentów, którzy utracili wzrok w  jednym oku w wyniku niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu 

2 

wzrokowego (ang. non-arteritic anterior ischaemic optic neuropathy, NAION) niezależnie od tego,  czy epizod ten miał związek lub nie miał związku z wcześniejszą ekspozycją na inhibitor PDE5  (patrz punkt 4.4). 

Nie badano bezpieczeństwa stosowania syldenafilu w następujących grupach pacjentów dlatego  stosowanie syldenafilu u tych pacjentów jest przeciwwskazane: u pacjentów z ciężką niewydolnością  wątroby, hipotonią (ciśnienie krwi <90/50 mmHg), po niedawno przebytym udarze lub zawale serca oraz  ze stwierdzonymi dziedzicznymi zmianami degeneracyjnymi siatkówki, takimi jak retinitis pigmentosa  (niewielka część tych pacjentów ma genetycznie uwarunkowane nieprawidłowości fosfodiesterazy  siatkówki).  

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania 

Przed zastosowaniem leczenia farmakologicznego, pacjent powinien skorzystać z  kwestionariusza zawartego w „Informatorze pacjenta” który jest dołączony do opakowania w  celu oceny, czy stosowanie produktu leczniczego przez pacjenta jest właściwe. 

W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, przed  zastosowaniem leczenia farmakologicznego, należy przeprowadzić badanie podmiotowe i  przedmiotowe pacjenta w celu rozpoznania zaburzenia erekcji i określenia jego przyczyn. 

Sercowo-naczyniowe czynniki ryzyka 

Ponieważ z aktywnością seksualną wiąże się ryzyko wystąpienia zaburzeń czynności układu krążenia,  w przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, przed rozpoczęciem  jakiegokolwiek leczenia zaburzeń erekcji zalecana jest ocena stanu układu sercowo-naczyniowego  pacjenta. Syldenafil, wykazując właściwość rozszerzania naczyń powoduje niewielkie, przemijające  obniżenie ciśnienia krwi (patrz punkt 5.1). Przed przepisaniem syldenafilu lekarz powinien ocenić,  czy pacjent może być podatny na negatywne skutki działania rozszerzającego naczynia, szczególnie  w czasie aktywności seksualnej. Zwiększoną wrażliwość na środki rozszerzające naczynia  krwionośne wykazują pacjenci z utrudnieniem odpływu krwi z lewej komory serca (np. zwężeniem  ujścia aorty czy kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu) oraz z rzadkim zespołem atrofii wielonarządowej, charakteryzującym się silnym zaburzeniem kontroli ciśnienia tętniczego  krwi przez autonomiczny układ nerwowy. 

Permen Med Forte nasila hipotensyjne działanie azotanów (patrz punkt 4.3). 

Po wprowadzeniu syldenafilu do obrotu zgłaszano przypadki, związanych z czasem stosowania  syldenafilu ciężkich zaburzeń czynności układu sercowo-naczyniowego, takich jak zawał mięśnia  sercowego, niestabilna dławica piersiowa, nagła śmierć sercowa, niemiarowość komorowa, krwotok  mózgowo-naczyniowy, przemijający napad niedokrwienny, nadciśnienie czy niedociśnienie. Większość z tych pacjentów, u których wystąpiły powyższe zaburzenia, należała do grupy z czynnikami  ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych. Wiele z tych działań niepożądanych wystąpiło w  czasie stosunku seksualnego lub wkrótce po jego zakończeniu. W pojedynczych przypadkach byli to  pacjenci, u których powyższe zaburzenia wystąpiły wkrótce po zastosowaniu syldenafilu zanim doszło  do aktywności seksualnej. Nie jest możliwe jednoznaczne określenie zależności pomiędzy powyższymi  zdarzeniami, a czynnikami, które je mogły wywołać. 

Priapizm 

Produkty lecznicze przeznaczone do leczenia zaburzeń erekcji, w tym syldenafil, należy stosować  ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi deformacjami prącia (takimi jak zagięcie, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) oraz ze schorzeniami predysponującymi do wystąpienia priapizmu  (np. niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka). 

Po dopuszczeniu syldenafilu do obrotu zgłaszano przypadki przedłużonych erekcji i priapizmu.

3 

W przypadku erekcji utrzymującej się dłużej niż 4 godziny, pacjent powinien natychmiast zwrócić się  po pomoc medyczną. Jeśli priapizm nie będzie natychmiast leczony, może dojść do uszkodzenia  tkanki prącia i trwałej utraty potencji. 

Jednoczesne stosowanie z innymi inhibitorami PDE5 lub innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji. 

Dotychczas nie zbadano bezpieczeństwa oraz skuteczności jednoczesnego stosowania syldenafilu  z innymi inhibitorami PDE5, terapiami tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP) z zastosowaniem syldenafilu (REVATIO) czy innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji. Nie zaleca się stosowania  takich połączeń. 

Zaburzenia widzenia 

W związku z przyjmowaniem syldenafilu i innych inhibitorów PDE5 zgłaszano spontaniczne  przypadki zaburzeń widzenia (patrz punkt 4.8). Przypadki niezwiązanej z zapaleniem tętnic przedniej  niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego, rzadko występującej choroby, były zgłaszane  spontanicznie i w badaniach obserwacyjnych w związku z przyjmowaniem syldenafilu i innych  inhibitorów PDE5 (patrz punkt 4.8). Pacjentom należy zalecić, aby w przypadku wystąpienia  jakichkolwiek nagłych zaburzeń widzenia przerwali przyjmowanie produktu leczniczego Permen  Med Forte i niezwłocznie skonsultowali się z lekarzem (patrz punkt 4.3). 

Jednoczesne stosowanie z rytonawirem 

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru (patrz punkt 4.5). Jednoczesne stosowanie z lekami alfa-adrenolitycznymi 

Należy zachować ostrożność przy podawaniu syldenafilu pacjentom przyjmującym leki alfa-adrenolityczne, ponieważ jednoczesne ich stosowanie, może prowadzić do objawowego niedociśnienia u nielicznych, podatnych chorych (patrz punkt 4.5). Najczęściej występuje to w ciągu  4 godzin od podania syldenafilu. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, stan pacjenta przyjmującego leki alfa-adrenolityczne powinien być hemodynamicznie  stabilny przed rozpoczęciem leczenia syldenafilem. Należy rozważyć rozpoczęcie terapii od  najmniejszej dostępnej na rynku dawki 25 mg syldenafilu (patrz punkt 4.2).  

W przypadku, gdy o zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, powinien on  poinformować pacjenta co należy uczynić w razie wystąpienia objawów niedociśnienia  ortostatycznego. 

Wpływ na krwawienie 

Badania in vitro przeprowadzone na ludzkich płytkach krwi wykazały, że syldenafil nasila przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodu. Nie ma informacji dotyczących bezpieczeństwa  stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową. Dlatego u tych pacjentów syldenafil należy stosować jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych  korzyści i zagrożeń. 

Kobiety 

Produkt leczniczy Permen Med Forte nie jest wskazany do stosowania u kobiet.  4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji Wpływ innych produktów leczniczych na działanie syldenafilu 

Badania in vitro 

Syldenafil metabolizowany jest przez układ enzymatyczny cytochromu P450, głównie przez 

4 

izoenzym 3A4 (główny szlak) i izoenzym 2C9 (poboczny szlak) cytochromu P450 (CYP). Inhibitory  tych izoenzymów mogą w związku z tym zmniejszać klirens syldenafilu, a ich induktory go  zwiększać. 

Badania in vivo 

Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych uzyskanych z badań klinicznych wykazała  zmniejszenie klirensu syldenafilu podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami izoenzymu  CYP3A4 (takimi jak ketokonazol, erytromycyna, cymetydyna). Pomimo, iż u tych pacjentów nie zaobserwowano zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych, w czasie  jednoczesnego stosowania syldenafilu z inhibitorami CYP3A4, w przypadku, gdy o  zastosowaniu leczenia farmakologicznego decyduje lekarz, należy rozważyć zastosowanie  najmniejszej dostępnej na rynku dawki początkowej 25 mg. 

Jednoczesne zastosowanie rytonawiru, inhibitora proteazy HIV będącego bardzo silnym inhibitorem  P450, w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę) z syldenafilem (w pojedynczej dawce 100 mg),  powodowało zwiększenie Cmax syldenafilu o 300% (4-krotny wzrost) i wzrost AUC syldenafilu w  surowicy o 1000% (11-krotne zwiększenie). Po upływie 24 godzin stężenie syldenafilu w surowicy  wynosiło wciąż ok. 200 ng/ml w porównaniu ze stężeniem ok. 5 ng/ml po podaniu samego  syldenafilu. Wyniki te są zgodne z wpływem rytonawiru na układ enzymatyczny cytochromu P450.  Syldenafil nie wpływał na parametry farmakokinetyczne rytonawiru. Na podstawie powyższych  danych farmakokinetycznych nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru  (patrz punkt 4.4) i maksymalna dawka syldenafilu nie powinna przekroczyć w tych warunkach  25 mg w ciągu 48 godzin. 

Jednoczesne zastosowanie sakwinawiru, inhibitora proteazy HIV, będącego inhibitorem CYP3A4  w stanie równowagi (1200 mg 3 razy na dobę) z syldenafilem (pojedyncza dawka 100 mg), powodowało zwiększenie Cmax syldenafilu o 140% i wzrost AUC syldenafilu o 210%. Syldenafil  nie wpływał na parametry farmakokinetyczne sakwinawiru (patrz punkt 4.2). Można spodziewać  się, że zastosowanie silniejszych inhibitorów CYP3A4, takich jak ketokonazol i itrakonazol,  mogłoby wywierać silniejszy wpływ. 

Podanie jednorazowej dawki 100 mg syldenafilu jednocześnie z erytromycyną, umiarkowanym  inhibitorem CYP3A4, w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę przez 5 dni), powodowało  zwiększenie AUC syldenafilu o 182%. W badaniach u zdrowych mężczyzn, ochotników, nie wykazano wpływu stosowania azytromycyny (500 mg dziennie przez 3 dni) na AUC, Cmax, tmax, stałą  eliminacji i okres półtrwania syldenafilu oraz jego głównego krążącego metabolitu. Zastosowanie  cymetydyny w dawce 800 mg (będącej inhibitorem cytochromu P450 i nieswoistym inhibitorem  CYP3A4) u zdrowych ochotników jednocześnie z syldenafilem (50 mg) powodowało zwiększenie  stężenia syldenafilu w surowicy o 56%. 

Sok grejpfrutowy będący słabym inhibitorem CYP3A4 w ścianie jelit, może powodować niewielkie  zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy. 

Jednorazowe dawki leków zobojętniających kwas solny (wodorotlenek magnezu, wodorotlenek glinu)  nie wpływały na dostępność biologiczną syldenafilu. 

Nie przeprowadzono badań dotyczących swoistych interakcji syldenafilu ze wszystkimi produktami  leczniczymi. Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych nie wykazała jednak wpływu na farmakokinetykę syldenafilu podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy inhibitorów CYP2C9  (takich jak tolbutamid, warfaryna, fenytoina), inhibitorów CYP2D6 (takich jak selektywne inhibitory  wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), tiazydowych leków  moczopędnych i leków pokrewnych, diuretyków pętlowych i oszczędzających potas, inhibitorów  konwertazy angiotensyny, antagonistów wapnia, leków beta-adrenolitycznych czy indukujących enzymy układu CYP450 (takich jak ryfampicyna, barbiturany). W badaniu z udziałem zdrowych  ochotników płci męskiej, równoczesne podawanie antagonisty endoteliny – bozentanu (induktor  CYP3A4 [umiarkowany], CYP2C9 oraz prawdopodobnie CYP2C19), w stanie stacjonarnym (125 mg 

5 

dwa razy na dobę) z syldenafilem w stanie stacjonarnym (80 mg trzy razy na dobę), powodowało zmniejszenie wartości AUC syldenafilu o 62,6% i Cmax syldenafilu o 55,4%. Zatem równoczesne  podawanie silnych induktorów CYP3A4, takich jak ryfampicyna, spowoduje znaczne zmniejszenie  stężenia syldenafilu w osoczu. 

Nikorandyl jest połączeniem aktywatora kanału potasowego i azotanu. Ze względu na zawartość  azotanu może powodować poważne interakcje z syldenafilem. 

Wpływ syldenafilu na inne produkty lecznicze 

Badania in vitro 

Syldenafil jest słabym inhibitorem następujących izoenzymów cytochromu P450: 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4 (IC50 >150 µM). Biorąc pod uwagę, że największe stężenia syldenafilu w surowicy (po  zastosowaniu zalecanych dawek) wynoszą około 1 µM, jest mało prawdopodobne by syldenafil wpływał  na klirens substratów tych izoenzymów. 

Nie ma danych dotyczących interakcji syldenafilu z nieswoistymi inhibitorami fosfodiesterazy, takimi  jak teofilina lub dipirydamol. 

Badania in vivo 

W wyniku stwierdzonego wpływu syldenafilu na przemiany metaboliczne, w których biorą udział  tlenek azotu i cykliczny guanozynomonofosforan (cGMP) (patrz punkt 5.1) wykazano, że syldenafil  nasila hipotensyjne działanie azotanów. Dlatego jednoczesne stosowanie syldenafilu i leków uwalniających tlenek azotu lub azotanów w jakiejkolwiek postaci jest przeciwwskazane (patrz  punkt 4.3). 

Riocyguat: Badania przedkliniczne wykazały nasilone działanie obniżające ciśnienie krwi w przypadku  jednoczesnego stosowania inhibitorów PDE5 i riocyguatu. W badaniach klinicznych wykazano nasilanie  działania hipotensyjnego inhibitorów PDE5 przez riocyguat. W badanej populacji nie wykazano  korzystnego działania klinicznego takiego skojarzenia. Jednoczesne stosowanie riocyguatu i inhibitorów  PDE5, w tym syldenafilu, jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). 

Jednoczesne podawanie syldenafilu pacjentom przyjmującym leki alfa-adrenolityczne może prowadzić  do objawowego niedociśnienia u nielicznych, podatnych chorych. Najczęściej występuje to w ciągu  4 godzin od podania syldenafilu (patrz punkt 4.2 i 4.4). W trzech specyficznych badaniach dotyczących  interakcji międzylekowych, lek alfa-adrenolityczny doksazosyna (4 mg i 8 mg) i syldenafil (25 mg,  50 mg i 100 mg) były jednocześnie podawane pacjentom z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego  (ang. Benign prostatic hyperplasia, BPH), ustabilizowanych w wyniku leczenia doksazosyną.  W badanych populacjach średnie dodatkowe obniżenie wartości ciśnienia krwi w pozycji leżącej  wyniosło 7/7 mmHg, 9/5 mmHg i 8/4 mmHg, a średnie dodatkowe obniżenie wartości ciśnienia krwi w  pozycji stojącej wyniosło odpowiednio 6/6 mmHg, 11/4 mmHg i 4/5 mmHg. W trakcie jednoczesnego  podawania syldenafilu i doksazosyny pacjentom uprzednio ustabilizowanym w wyniku leczenia  doksazosyną w nielicznych przypadkach występowały objawy niedociśnienia ortostatycznego.  Obejmowały one zawroty głowy oraz zamroczenie, ale nie dochodziło do omdleń. 

Nie wykazano istotnych interakcji podczas stosowania syldenafilu (50 mg) jednocześnie  z metabolizowanymi przez CYP2C9 tolbutamidem (250 mg) lub warfaryną (40 mg). 

Syldenafil (50 mg) nie nasilał wydłużenia czasu krwawienia po zastosowaniu kwasu  acetylosalicylowego (150 mg). 

Syldenafil (50 mg) nie nasilał obniżającego ciśnienie krwi działania alkoholu u zdrowych ochotników,  u których przeciętne największe stężenie alkoholu we krwi wynosiło 80 mg/dl. 

Nie stwierdzono różnic w występowaniu objawów niepożądanych u pacjentów przyjmujących  syldenafil (w porównaniu do stosujących placebo) jednocześnie z następującymi lekami przeciwnadciśnieniowymi: lekami moczopędnymi, lekami beta-adrenolitycznymi, 

6 

inhibitorami konwertazy angiotensyny, antagonistami angiotensyny II, produktami  przeciwnadciśnieniowymi (działającymi rozszerzająco na naczynia i ośrodkowo), lekami  blokującymi neurony adrenergiczne, antagonistami wapnia i lekami blokującymi receptory  alfa-adrenergiczne. W specyficznym badaniu interakcji u pacjentów z nadciśnieniem  tętniczym, podczas jednoczesnego stosowania syldenafilu (100 mg) i amlodypiny stwierdzono  dodatkowe obniżenie skurczowego ciśnienia tętniczego krwi, mierzonego w pozycji leżącej,  o 8 mmHg. Dodatkowe obniżenie ciśnienia rozkurczowego (w pozycji leżącej) wynosiło  7 mmHg. Wartości dodatkowego obniżenia ciśnienia krwi były podobne do obserwowanych  po podaniu zdrowym ochotnikom samego syldenafilu (patrz punkt 5.1).  

Syldenafil (100 mg) nie wpływał w stanie równowagi stężeń na farmakokinetykę inhibitorów proteazy HIV: sakwinawiru i rytonawiru, które są substratami CYP3A4. 

U zdrowych ochotników płci męskiej syldenafil w stanie stacjonarnym (80 mg trzy razy na dobę)  powodował zwiększenie wartości AUC bozentanu o 49,8% oraz Cmax bozentanu o 42% (125 mg dwa  razy na dobę). 

Przyjęcie pojedynczej dawki syldenafilu w stanie stabilnego wysycenia sakubitrylem z walsartanem u  pacjentów z nadciśnieniem tętniczym było związane z istotnie większym obniżeniem ciśnienia krwi niż  w przypadku podawania sakubitrylu z walsartanem w monoterapii. W związku z tym należy zachować  ostrożność, rozpoczynając leczenie syldenafilem u pacjentów leczonych sakubitrylem z walsartanem. 

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację 

Produkt leczniczy Permen Med Forte nie jest wskazany do stosowania u kobiet. 

Nie przeprowadzono odpowiednich, ściśle kontrolowanych badań z udziałem kobiet w okresie ciąży  lub karmienia piersią. 

W badaniach nad rozrodczością przeprowadzonych na szczurach i królikach, po zastosowaniu  syldenafilu podanego doustnie nie stwierdzono działań niepożądanych w tym zakresie. 

Po podaniu jednorazowej doustnej dawki 100 mg syldenafilu u zdrowych ochotników nie stwierdzono  zmian w ruchliwości i morfologii plemników (patrz punkt 5.1). 

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn 

Syldenafil może wywierać niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. 

Ze względu na doniesienia z badań klinicznych nad syldenafilem o występowaniu zawrotów głowy  i zaburzeniach widzenia, pacjenci powinni poznać swoją reakcję na przyjęcie produktu leczniczego  Permen Med Forte zanim przystąpią do prowadzenia pojazdu bądź obsługi maszyn. 

4.8 Działania niepożądane 

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa 

Profil bezpieczeństwa syldenafilu oparto na danych dotyczących 9570 pacjentów w 74 badaniach  klinicznych prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby i kontrolowanych placebo. Do działań  niepożądanych najczęściej zgłaszanych przez pacjentów przyjmujących syldenafil w badaniach  klinicznych należały: ból głowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, niestrawność, zatkany nos, zawroty  głowy, nudności, uderzenia gorąca, zaburzenia widzenia, widzenie na niebiesko oraz niewyraźne  widzenie. 

Dane dotyczące działań niepożądanych gromadzone w ramach monitorowania bezpieczeństwa  farmakoterapii po dopuszczeniu do obrotu innego produktu leczniczego zawierającego syldenafil 

7 

dotyczą okresu ponad 10 lat. Ponieważ nie wszystkie działania niepożądane są zgłaszane podmiotowi  odpowiedzialnemu i wprowadzane do bazy danych dotyczących bezpieczeństwa, nie jest możliwe  rzetelne ustalenie częstości występowania tychże działań. 

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych 

W poniższej tabeli wymieniono wszystkie istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane, których częstość występowania przewyższała częstość występowania analogicznych  zdarzeń u pacjentów przyjmujących placebo w badaniach klinicznych. Działania te pogrupowano ze względu na klasyfikację układów i narządów, i częstości ich występowania (bardzo często (≥1/10),  często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) i rzadko (≥1/10 000 do <1/1000). W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są  wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. 

Tabela 1. Istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane zgłaszane z częstością  większą niż u pacjentów przyjmujących placebo w badaniach klinicznych kontrolowanych  placebo oraz istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane, zgłaszane po  dopuszczeniu leku do obrotu.

Klasyfikacja  

układów 

i narządów
Bardzo  

często 

(≥1/10)
Często  

(≥1/100 do 

<1/10)
Niezbyt często  (≥1/1 000 do 

<1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do 

<1/1 000)
Zakażenia  

i zarażenia 

pasożytnicze

Nieżyt nosa

Zaburzenia układu  immunologicznego

Nadwrażliwość

Zaburzenia układu  nerwowego
Ból  

głowy
Zawroty głowy 
Senność,  

niedoczulica
Udar naczyniowy mózgu,  przemijający napad  

niedokrwienny, drgawki*, drgawki nawracające*,  

omdlenie

8 

Zaburzenia oka 

Zaburzenia  

widzenia  

barwnego**,  

zaburzenia  

widzenia,  

niewyraźne  

widzenie
Zaburzenia  

łzawienia***,  ból oczu,  

światłowstręt,  fotopsja,  

przekrwienie  

oka, jaskrawe  

widzenie,  

zapalenie  

spojówek
Przednia niedokrwienna  neuropatia nerwu  

wzrokowego niezwiązana  z zapaleniem tętnic  

(NAION)*, zamknięcie  

naczyń siatkówki*,  

krwotok siatkówkowy, 

retinopatia miażdżycowa, zaburzenia siatkówki, jaskra,  ubytki pola widzenia, 

widzenie podwójne,  

zmniejszona ostrość  

widzenia,  

krótkowzroczność,  

niedomoga widzenia, 

zmętnienie ciała szklistego,  zaburzenie tęczówki,  

rozszerzenie źrenicy,  

widzenie obwódek wokół  źródeł światła (ang. halo  vision), obrzęk oka,  

obrzmienie oka, zaburzenia oka, przekrwienie spojówek,  podrażnienie oka, 

nieprawidłowe odczucia we wnętrzu oka, obrzęk powieki,  odbarwienie twardówki
Zaburzenia ucha  i błędnika

Zawroty głowy  pochodzenia  

ośrodkowego,  szum w uszach
Utrata słuchu
Zaburzenia serca 

Tachykardia,  

kołatania serca
Nagła śmierć sercowa*,  zawał mięśnia sercowego,  arytmia komorowa*,  

migotanie przedsionków,  niestabilna dławica 

piersiowa
Zaburzenia  

naczyniowe

Nagłe  

zaczerwienienia  uderzenia 

gorąca
Nadciśnienie  

tętnicze, 

niedociśnienie

Zaburzenia układu  oddechowego,  

klatki piersiowej i śródpiersia

Uczucie  

zatkanego nosa
Krwawienie  

z nosa, 

zatkanie zatok
Uczucie ucisku w gardle,  obrzęk nosa, suchość nosa
Zaburzenia  

żołądka i jelit

Nudności,  

niestrawność
Choroba  

refluksowa  

przełyku,  

wymioty, ból  

w górnej części jamy brzusznej, suchość w  

ustach
Niedoczulica jamy ustnej

9

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Wysypka 
Zespół Stevensa-Johnsona  (ang. Stevens Johnson  

Syndrome, SJS)*, martwica  toksyczna naskórka (ang. Toxic Epidermal Necrolysis,  TEN)*
Zaburzenia  

mięśniowo 

szkieletowe 

i tkanki łącznej

Ból mięśni, ból  w kończynie

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Krwiomocz

Zaburzenia układu  rozrodczego 

i piersi

Krwawienie z prącia,  

priapizm*, krwawa sperma, nasilona erekcja
Zaburzenia ogólne  i stany w miejscu  podania

Ból w klatce  

piersiowej,  

zmęczenie, 

uczucie gorąca
Drażliwość
Badania 

diagnostyczne

Przyspieszona 

akcja serca

*Zgłaszane tylko po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu 

** Zaburzenia widzenia barwnego: widzenie na zielono, chromatopsja, widzenie na niebiesko,  widzenie na czerwono, widzenie na żółto. 

*** Zaburzenia łzawienia: zespół suchego oka, zaburzenie łzawienia, zwiększone łzawienie. Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych 

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania  produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać  wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,  Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: 

Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,  

tel.: + 48 22 49-21-301,  

fax: +48 22 49-21-309,  

strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl  

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

10 

4.9 Przedawkowanie 

W badaniach przeprowadzonych na zdrowych ochotnikach, u których stosowano jednorazowe dawki  leku dochodzące do 800 mg, działania niepożądane były podobne do działań obserwowanych po  podaniu mniejszych dawek, występowały one jednak z większą częstością i były bardziej nasilone. Zastosowanie dawki 200 mg nie powodowało większej skuteczności, natomiast częstość występowania  działań niepożądanych (bóle głowy, uderzenia gorąca, zawroty głowy, dolegliwości dyspeptyczne,  uczucie zatkanego nosa, zmiany widzenia) była zwiększona. 

W przypadkach przedawkowania, w zależności od objawów należy stosować standardowe leczenie  objawowe. Syldenafil silnie wiąże się z białkami osocza i nie jest wydalany z moczem, zatem  przypuszcza się, że zastosowanie dializy nie spowoduje przyspieszenia klirensu produktu leczniczego. 

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 

5.1 Właściwości farmakodynamiczne 

Grupa farmakoterapeutyczna: leki urologiczne, leki stosowane w leczeniu zaburzeń erekcji.  Kod ATC: G04B E03. 

Mechanizm działania 

Syldenafil jest przeznaczony do stosowania doustnego w leczeniu zaburzeń erekcji. W naturalnych warunkach, tzn. w odpowiedzi na pobudzenie seksualne, przywraca on zaburzony  mechanizm erekcji poprzez zwiększenie dopływu krwi do prącia. 

Fizjologicznym mechanizmem odpowiedzialnym za erekcję prącia jest uwalnianie tlenku azotu (NO)  w ciałach jamistych w czasie pobudzenia seksualnego. Tlenek azotu następnie aktywuje enzym cyklazę guanylową, co zwiększa poziom cyklicznego guanozynomonofosforanu (cGMP). Powoduje  to rozkurcz mięśni gładkich w ciałach jamistych i umożliwia napływ krwi do prącia. 

Syldenafil jest silnym selektywnym inhibitorem swoistej dla cGMP fosfodiesterazy typu 5. (PDE5),  która jest odpowiedzialna za rozkład cGMP w ciałach jamistych. Syldenafil wywołuje erekcję poprzez  swoje działanie obwodowe. Syldenafil nie wykazuje bezpośredniego działania zwiotczającego na  izolowane ludzkie ciała jamiste, natomiast znacznie nasila rozkurczający wpływ tlenku azotu na tę tkankę. W czasie pobudzenia seksualnego, gdy dochodzi do aktywacji przemian metabolicznych, w  których biorą udział tlenek azotu i cGMP, zahamowanie aktywności PDE5 przez syldenafil powoduje  wzrost poziomu cGMP w ciałach jamistych. Pobudzenie seksualne jest, zatem niezbędne, aby  syldenafil mógł wywierać zamierzone korzystne działanie farmakologiczne. 

Działanie farmakodynamiczne 

Badania in vitro wykazały, że syldenafil działa selektywnie na izoenzym PDE5, biorący udział w  mechanizmie erekcji. Wpływa na PDE5 silniej niż na inne znane fosfodiesterazy. Działa 10-krotnie  bardziej selektywnie niż na PDE6, izoenzym biorący udział w przekazywaniu bodźców świetlnych przez  siatkówkę oka. Stosowany w maksymalnych zalecanych dawkach, syldenafil działa na PDE5 80-krotnie  bardziej selektywnie niż na PDE1 oraz ponad 700-krotnie bardziej selektywnie na PDE2, 3, 4, 7, 8, 9, 10 i 11. W szczególności syldenafil działa ponad 4000 razy bardziej selektywnie na PDE5  niż na PDE3, izoenzym fosfodiesterazy swoistej względem cAMP, wpływającej na kurczliwość mięśnia sercowego. 

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania 

Aby ocenić przedział czasowy, w jakim syldenafil wywołuje erekcję w odpowiedzi na pobudzenie  seksualne, przeprowadzono dwa badania kliniczne. W badaniu metodą pletyzmografii penisa  (RigiScan) u pacjentów otrzymujących syldenafil (będących na czczo) stwierdzono, że średni czas

11 

osiągnięcia erekcji o sztywności 60% (wystarczającej do odbycia stosunku płciowego) wynosił  25 minut (zakres od 12 do 37 minut). W innym badaniu przeprowadzonym metodą RigiScan wykazano, że syldenafil po 4-5 godzinach po podaniu nadal mógł wywoływać erekcję w odpowiedzi  na pobudzenie seksualne. 

Syldenafil powoduje niewielkie i przejściowe obniżenie ciśnienia krwi, w większości przypadków  bez istotnego znaczenia klinicznego. Średnie maksymalne obniżenie skurczowego ciśnienia krwi (mierzonego w pozycji leżącej) po doustnej dawce 100 mg wynosiło 8,4 mmHg. Odpowiadająca  temu zmiana ciśnienia rozkurczowego (w pozycji leżącej) wynosiła 5,5 mmHg. Obniżenie  ciśnienia tętniczego krwi wiąże się z rozszerzającym naczynia krwionośne działaniem syldenafilu, prawdopodobnie wynikającym ze wzrostu poziomu cGMP w mięśniówce naczyń krwionośnych.  Jednorazowe doustne dawki syldenafilu do 100 mg nie powodowały u zdrowych ochotników  klinicznie istotnych zmian w zapisie EKG. 

W badaniu wpływu na hemodynamikę pojedynczej doustnej dawki syldenafilu 100 mg podanej 14  pacjentom z ciężką chorobą niedokrwienną serca (CAD) (>70% zwężenia, co najmniej jednej tętnicy  wieńcowej) średnie ciśnienia skurczowe i rozkurczowe w spoczynku obniżały się odpowiednio o 7% i 6% w porównaniu do wartości wyjściowych. Średnie ciśnienie skurczowe w tętnicy płucnej  obniżyło się o 9%. Syldenafil nie wpływał na pojemność minutową serca, nie pogarszał przepływu  krwi przez zwężone tętnice wieńcowe. 

W podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu wysiłkowym oceniono 144 pacjentów  z zaburzeniami erekcji i stabilną dławicą piersiową, którzy stale przyjmowali leki przeciwdławicowe  (za wyjątkiem azotanów). Wyniki badania nie wykazały istotnych klinicznie różnic w zakresie czasu  wystąpienia objawów dławicy piersiowej pomiędzy pacjentami przyjmującymi syldenafil i placebo. 

U niektórych osób godzinę po zastosowaniu dawki 100 mg leku, za pomocą testu rozróżniania barw  Farnsworth-Munsell’a 100, stwierdzono niewielkie, przejściowe utrudnienie rozróżniania kolorów  (niebieskiego/zielonego). Działania tego nie obserwowano już po upływie 2 godzin od przyjęcia leku. Postuluje się, że mechanizmem odpowiedzialnym za zaburzenia rozróżniania kolorów jest zahamowanie  aktywności izoenzymu PDE6, biorącego udział w kaskadzie przewodzenia bodźca świetlnego w  siatkówce. Syldenafil nie wpływa na ostrość ani kontrastowość widzenia. W niewielkim badaniu  klinicznym (9 pacjentów) kontrolowanym placebo u pacjentów z udokumentowanymi wczesnymi,  związanymi z wiekiem zmianami zwyrodnieniowymi plamki, syldenafil w pojedynczej dawce 100 mg  nie wpływał istotnie na przeprowadzone testy okulistyczne (ostrość widzenia, siatka Amslera, test  rozróżniania kolorów symulujący światła uliczne, perymetr Humphreya oraz wrażliwość na światło). 

Po podaniu jednorazowej dawki 100 mg syldenafilu u zdrowych ochotników nie stwierdzono zmian  w ruchliwości i morfologii plemników (patrz punkt 4.6). 

Dalsze informacje z badań klinicznych 

W badaniach klinicznych syldenafil zastosowano u ponad 8000 pacjentów w wieku od 19 do 87 lat.  Wzięły w nich udział następujące grupy pacjentów: pacjenci w podeszłym wieku (19,9%), z nadciśnieniem tętniczym (30,9%), cukrzycą (20,3%), chorobą niedokrwienną serca (5,8%),  hiperlipidemią (19,8%), po urazach rdzenia kręgowego (0,6%), z depresją (5,2%), po przebytej  przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (3,7%), po radykalnej prostatektomii (3,3%). Z badań  klinicznych były wykluczone lub nie były wystarczająco reprezentowane następujące grupy pacjentów: pacjenci po zabiegach chirurgicznych w obrębie miednicy, po radioterapii, z ciężką  niewydolnością nerek lub wątroby oraz pacjenci z niektórymi chorobami układu sercowo naczyniowego (patrz punkt 4.3).

12 

W badaniach, w których zastosowano stałą dawkę produktu leczniczego, poprawę erekcji stwierdzono  u 62% pacjentów (dla dawki 25 mg), 74% (dla dawki 50 mg) oraz 82% (dla dawki 100 mg) w porównaniu do 25% pacjentów, u których zastosowano placebo. W kontrolowanych badaniach  klinicznych stwierdzono, że częstość przerwania terapii syldenafilem była mała i podobna do  obserwowanej w grupie placebo. Biorąc pod uwagę wyniki wszystkich badań klinicznych, odsetek  pacjentów zgłaszających poprawę po zastosowaniu syldenafilu był następujący w poszczególnych  grupach: pacjenci z zaburzeniami erekcji o podłożu psychogennym (84%), pacjenci z zaburzeniami  erekcji o przyczynie mieszanej (77%), pacjenci z zaburzeniami erekcji o podłożu organicznym (68%),  osoby w wieku podeszłym (67%), pacjenci z cukrzycą (59%), pacjenci z chorobą niedokrwienną serca  (69%), pacjenci z nadciśnieniem tętniczym (68%), pacjenci po przezcewkowej resekcji gruczołu  krokowego (TURP) (61%), pacjenci po radykalnej prostatektomii (43%), pacjenci po urazie rdzenia  kręgowego (83%), pacjenci z depresją (75%). W badaniach długookresowych, bezpieczeństwo i skuteczność syldenafilu utrzymywały się na niezmienionym poziomie.  

Dzieci i młodzież 

Europejska Agencja Leków uchyliła obowiązek dołączania wyników badań produktu leczniczego zawierającego syldenafil we wszystkich podgrupach populacji dzieci i młodzieży w leczeniu zaburzeń  erekcji (stosowanie u dzieci i młodzieży, patrz punkt 4.2). 

5.2 Właściwości farmakokinetyczne 

Wchłanianie 

Syldenafil jest szybko wchłaniany. Po podaniu doustnym na czczo maksymalne stężenie w osoczu  występuje po 30–120 minutach (mediana 60 minut). Średnia bezwzględna biodostępność po podaniu  doustnym wynosi 41% (zakres 25–63%). W zakresie zalecanych dawek (25–100 mg) po podaniu  doustnym wartości AUC i Cmax syldenafilu zwiększają się proporcjonalnie do dawki. 

Przyjmowanie syldenafilu podczas posiłku prowadzi do zmniejszenia szybkości jego wchłaniania, z  wydłużeniem tmax średnio o 60 minut i zmniejszeniem Cmax średnio o 29%. 

Dystrybucja 

Średnia objętość dystrybucji syldenafilu w stanie stacjonarnym (Vd) wynosi 105 l, co wskazuje na  przenikanie do tkanek. Po jednorazowym podaniu doustnym dawki 100 mg, średnie maksymalne  całkowite stężenie syldenafilu w osoczu wynosi około 440 ng/ml (CV 40%). Ponieważ syldenafil (i jego  główny występujący w krążeniu N-demetylowany metabolit) wiążą się z białkami osocza w 96%,  w wyniku czego średnie maksymalne stężenie wolnej postaci syldenafilu w osoczu wynosi 18 ng/ml  (38 nM). Stopień wiązania z białkami nie zależy od całkowitych stężeń substancji czynnej. 

W ejakulacie zdrowych ochotników, którym podano jednorazowo 100 mg syldenafilu, po 90 minutach  znajdowało się mniej niż 0,0002% podanej dawki (średnio 188 ng). 

Metabolizm 

Syldenafil jest metabolizowany przez układ enzymów mikrosomalnych wątroby, głównie przez CYP3A4  (główny szlak) i CYP2C9 (poboczny szlak). Główny znajdujący się w krążeniu metabolit syldenafilu  powstaje w wyniku jego N-demetylacji. Metabolit ten cechuje się wybiórczością wobec fosfodiesteraz  podobną do syldenafilu oraz siłą działania na PDE5 w warunkach in vitro stanowiącą 50% siły działania  związku macierzystego. Stężenie wspomnianego metabolitu w osoczu odpowiada około 40% stężenia  syldenafilu. N-demetylowany metabolit syldenafilu ulega dalszym przemianom, a jego okres półtrwania  w końcowej fazie eliminacji wynosi około 4 godzin. 

Eliminacja 

Całkowity klirens syldenafilu wynosi 41 l/h, co daje okres półtrwania w końcowej fazie eliminacji  wynoszący 3–5 godzin. Zarówno po podaniu doustnym, jak i dożylnym, syldenafil jest wydalany w  postaci metabolitów z kałem (około 80% podanej doustnie dawki) oraz w mniejszym stopniu z moczem  (około 13% podanej doustnie dawki).

13 

Farmakokinetyka w szczególnych grupach pacjentów 

Osoby w podeszłym wieku 

U zdrowych ochotników w podeszłym wieku (w wieku powyżej 65 lat) stwierdzono zmniejszony klirens  syldenafilu, co powodowało 90% zwiększenie stężenia syldenafilu i jego biologicznie czynnego  metabolitu N-demetylowanego w osoczu w porównaniu do ochotników w młodszym wieku (18–45 lat).  Z uwagi na zmieniający się z wiekiem stopień wiązania z białkami osocza stężenie wolnego syldenafilu  w osoczu zwiększyło się o około 40%. 

Zaburzenia czynności nerek 

U ochotników z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny — 30–80 ml/min) farmakokinetyka syldenafilu po jednorazowym podaniu doustnym dawki 50 mg nie  uległa zmianie. W porównaniu z odpowiednio dobranymi pod względem wieku ochotnikami bez  zaburzeń czynności nerek średnie wartości AUC i Cmax metabolitu N-demetylowanego były,  odpowiednio, 126% i 73% większe. Jednak z uwagi na dużą zmienność osobniczą różnice te nie okazały  się statystycznie znamienne. U ochotników z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny  poniżej 30 ml/min), klirens syldenafilu był mniejszy, co powodowało średnie zwiększenie AUC i Cmax  syldenafilu odpowiednio o 100% i 88% w porównaniu z osobami w tym samym wieku i bez zaburzeń  czynności nerek. Stwierdzono ponadto zwiększenie wartości AUC i Cmax metabolitu N- demetylowanego  odpowiednio o 200% i 79%. 

Zaburzenia czynności wątroby 

U ochotników z łagodną lub umiarkowaną marskością wątroby (klasa A i B wg skali Childa-Pugh)  klirens syldenafilu ulegał zmniejszeniu, co powodowało zwiększenie AUC (o 84%) i Cmax (o 47%) w  porównaniu z osobami w tym samym wieku bez zaburzeń czynności wątroby. Nie badano  farmakokinetyki syldenafilu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. 

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie 

Dane niekliniczne uwzględniające wyniki konwencjonalnych badań farmakologicznych dotyczących  bezpieczeństwa stosowania, badań toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności, potencjalnego działania rakotwórczego oraz toksycznego wpływu na rozród i rozwój potomstwa, nie  wskazują na szczególne zagrożenie dla ludzi. 

6. DANE FARMACEUTYCZNE 

6.1 Wykaz substancji pomocniczych 

Rdzeń tabletki 

Celuloza mikrokrystaliczna 

Wapnia wodorofosforan  

Kroskarmeloza sodowa  

Magnezu stearynian 

Otoczka 

Opadry II blue 85F505164: 

Alkohol poliwinylowy - częściowo zhydrolizowany 

Tytanu dwutlenek (E 171) 

Makrogol 3350  

Talk 

Indygokarmin, lak (E 132) 

Opadry Clear 02K19253: 

Hypromeloza 5cp (2910) 

Triacetyna

14 

6.2 Niezgodności farmaceutyczne 

Nie dotyczy. 

6.3 Okres ważności 

3 lata 

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania 

Brak specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania produktu leczniczego. 6.5 Rodzaj i zawartość opakowania 

Blistry PVC/Aluminium. 

Zawartość opakowania: 4 tabletki powlekane w tekturowym pudełku. 

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie. 

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania 

Bez specjalnych wymagań. 

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA  DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

WALMARK, a.s. 

Oldřichovice 44 

Třinec 739 61 

Czechy 

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

27061 

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU  I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 11 maja 2022 

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU  CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

15