CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO 

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO 

BETANIL FORTE, 24 mg, tabletki 

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY  

Jedna tabletka zawiera 24 mg betahistyny dichlorowodorku (Betahistini dihydrochloridum). 

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna 210 mg 

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1. 

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA 

Tabletka 

Białe lub prawie białe tabletki, okrągłe, obustronnie wypukłe, z linią podziału po jednej stronie. Tabletkę można podzielić na równe dawki. 

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE  

4.1 Wskazania do stosowania 

Betahistyna wskazana jest do leczenia choroby Ménière’a, która objawia się: ∙ zawrotami głowy (z nudnościami, wymiotami), 

∙ szumami usznymi, 

∙ utratą słuchu. 

4.2 Dawkowanie i sposób podawania  

Dawkowanie 

Dorośli (w tym osoby w podeszłym wieku) 

12-24 mg dwa razy na dobę, podczas posiłków. 

Dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. 

Czasami poprawę można zaobserwować dopiero po kilku tygodniach leczenia. 

Dzieci i młodzież 

Nie zaleca się stosowania betahistyny w postaci tabletek u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat  z powodu niewystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. 

4.3 Przeciwwskazania 

∙ nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną  w punkcie 6.1. 

∙ guz chromochłonnym nadnerczy (phaeochromocytoma).  

Betahistyna jest syntetycznym analogiem histaminy, może indukować uwalnianie amin  katecholowych z guza, powodując ciężkie nadciśnienie tętnicze.

1 

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania  

Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z czynną chorobą wrzodową żołądka lub  dwunastnicy lub przebytą chorobą wrzodową, ze względu na występowanie sporadycznie dyspepsji  podczas leczenia betahistyną. 

Należy zachować ostrożność w trakcie leczenia pacjentów z astmą oskrzelową. 

Należy zachować ostrożność przepisując betahistynę pacjentom z pokrzywką, wysypką lub  alergicznym nieżytem nosa, ze względu na możliwość nasilenia tych objawów. 

Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkim niedociśnieniem tętniczym 

Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją  galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. 

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji 

Nie wykonano żadnych badań in vivo dotyczących interakcji. W oparciu o badania in vitro  nie przewiduje się hamowania enzymów cytochromu P450 in vivo. 

Nie ma udowodnionych przypadków niebezpiecznych interakcji. 

Istnieją doniesienia dotyczące interakcji z etanolem oraz produktem zawierającym pirymetaminę  i dapson, a także dotyczące nasilenia działania betahistyny przez salbutamol. 

Ponieważ betahistyna jest analogiem histaminy, zatem interakcje z innymi lekami  przeciwhistaminowymi są teoretycznie możliwe, ale dotychczas nie było takich doniesień. 

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację 

Ciąża 

Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach dotyczące wpływu betahistyny na ciążę, rozwój  zarodka i płodu, poród i rozwój poporodowy są niewystarczające (patrz punkt 5.3). Zagrożenie dla  człowieka nie jest znane. 

Betahistyny nie należy stosować u kobiet w ciąży, jeżeli nie jest to bezwzględnie konieczne. 

Karmienie piersią 

Nie wiadomo czy betahistyna przenika do mleka kobiet karmiących. Brak badań na zwierzętach  dotyczących przenikania betahistyny do mleka. Należy ocenić potencjalne korzyści dla kobiety  karmiącej i ryzyko dla dziecka. 

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn 

Rzadko zgłaszano występowanie senności związanej z przyjmowaniem betahistyny. Pacjenci,  u których wystąpiły takie objawy powinni być poinformowani o konieczności unikania czynności wymagających koncentracji, takich jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn. 

4.8 Działania niepożądane 

W trakcie badań klinicznych kontrolowanych placebo u pacjentów stosujących betahistynę  obserwowano następujące działania niepożądane z niżej wymienioną częstością:  bardzo często (≥ 1/10); 

często (≥1/100 do <1/10); 

niezbyt często (≥1/1000 do <1/100);

2 

rzadko (≥1/10000 do <1/1000); 

bardzo rzadko (<1/10000). 

Zaburzenia żołądka i jelit 

Często: nudności i zaburzenia trawienia. 

Oprócz działań niepożądanych, które wystąpiły w trakcie badań klinicznych, zanotowano działania  niepożądane z raportów spontanicznych po wprowadzeniu leku do obrotu oraz literatury naukowej.  Częstość tych działań nie może być określona na podstawie posiadanych danych i określa się ją jako  „częstość nieznana”. 

Zaburzenia układu immunologicznego 

Reakcje nadwrażliwości, np. anafilaksja 

Zaburzenia żołądka i jelit 

Lekkie dolegliwości żołądkowo-jelitowe (np. wymioty, bóle żołądka i jelit, wzdęcia i gazy). Dolegliwości te z reguły ustępują w przypadku podawania leku podczas posiłku lub po zmniejszeniu dawki. 

Zaburzenia układu nerwowego 

Bóle głowy i sporadycznie senność 

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej 

Obserwowano reakcje nadwrażliwości w postaci reakcji skórnych i podskórnych, szczególnie obrzęk naczynioruchowy, pokrzywkę, wysypkę i świąd. 

4.9 Przedawkowanie 

Istnieją doniesienia o kilku przypadkach przedawkowania leku. U niektórych pacjentów obserwowano  łagodne lub umiarkowane objawy przedawkowania po dawkach 640 mg lub większych (np. nudności,  senność, bóle brzucha). Cięższe objawy przedawkowania (np. drgawki, powikłania płucne i sercowe)  

obserwowano w przypadku zamierzonego przedawkowania betahistyny, zwłaszcza w połączeniu z  przedawkowaniem innych leków. 

W przypadku przedawkowania leku zaleca się postępowanie zgodnie z przyjętymi standardami. 

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE 

5.1 Właściwości farmakodynamiczne 

Grupa farmakoterapeutyczna: preparaty stosowane przeciw zawrotom głowy, 

kod ATC: N07CA01 

Mechanizm działania betahistyny jest znany częściowo. 

W badaniach biochemicznych stwierdzono, że w ośrodkowym układzie nerwowym oraz w układzie  autonomicznym betahistyna ma słabe działanie agonistyczne na receptor H1 oraz silne działanie  antagonistyczne na receptor H3. 

Badania farmakologiczne na zwierzętach wykazały poprawę przepływu krwi w prążku naczyniowym  ucha wewnętrznego, prawdopodobnie wskutek rozszerzenia naczyń przedwłośniczkowych  w mikrokrążeniu ucha wewnętrznego. 

Działanie betahistyny jako agonisty receptorów H1 na receptory histaminy w obwodowym układzie  krążenia zostało udowodnione u ludzi poprzez zniesienie indukowanego betahistyną rozszerzenia  naczyń przez zastosowanie antagonisty histaminy – difenhydraminy. Betahistyna wywiera minimalny  wpływ na wydzielanie kwasu żołądkowego (reakcja z udziałem receptora H2). Stwierdzono, że betahistyna ma również zależne od dawki działanie hamujące na generowanie impulsów iglicowych przez neurony jąder przedsionkowych bocznego i przyśrodkowego.

3 

Betahistyna przyspiesza odzyskanie kontroli równowagi po jednostronnym przecięciu nerwu poprzez pobudzanie i ułatwianie ośrodkowej kompensacji przedsionkowej. Działanie to polega na kontrolowanym uwalnianiu histaminy i zachodzi pod wpływem działania antagonistycznego  na receptor H3. 

Właściwości te wspólnie powodują działanie terapeutyczne w chorobie Meniere’a i zawrotach głowy  pochodzenia przedsionkowego. Betahistyna zwiększa wydzielanie histaminy poprzez blokowanie  presynaptycznych receptorów H3 i obniżenie ich progu wrażliwości. To działanie na układ  histaminowy wyjaśnia skuteczność betahistyny w leczeniu zawrotów głowy i chorób przedsionka. 

Po doustnym podaniu betahistyny w dawkach do 32 mg w czasie 3-4 godzin od podania  zaobserwowano maksymalne zniesienie indukowanego oczopląsu przedsionkowego. Podanie  większych dawek powoduje skuteczniejsze skrócenie czasu trwania oczopląsu. 

Betahistyna zwiększa również przepuszczalność nabłonka płuc u człowieka. Związane jest to ze  zmniejszeniem klirensu znacznika radioaktywnego z płuc do krwi. Działaniu temu zapobiega doustne  leczenie terfenadyną, która jest znaną substancją blokującą receptor H1). 

O ile histamina na serce działa inotropowo dodatnio, o tyle betahistyna nie zwiększa pojemności  minutowej serca, a jej działanie rozszerzające naczynia krwionośne może u niektórych pacjentów  nieznacznie obniżać ciśnienie krwi. 

Betahistyna w niewielkim stopniu wpływa na gruczoły wydzielania zewnętrznego u człowieka. 5.2 Właściwości farmakokinetyczne  

Wchłanianie 

Betahistyna wchłaniana jest łatwo i prawie całkowicie z każdego odcinka przewodu pokarmowego  po podaniu doustnym. Maksymalne stężenie w osoczu betahistyna znakowana 14C osiąga po około  1 godz. po podaniu doustnym na czczo. 

Cmax jest mniejsze po przyjęciu leku po jedzeniu niż na czczo. Jednakże całkowite wchłanianie  betahistyny jest podobne w obu przypadkach, co wskazuje, że pokarm opóźnia absorbcję betahistyny. 

Dystrybucja 

Betahistyna wiąże się z białkami osocza w bardzo małym stopniu lub wcale. 

Metabolizm 

Po wchłonięciu produkt jest szybko i prawie całkowicie metabolizowany do kwasu  2-pirydylooctowego (2-PAA), który nie ma działania farmakologicznego. Stężenie betahistyny  w osoczu krwi jest bardzo małe (tj. poniżej zakresu wykrywalności 100 pg/mL). Z tego powodu  wszystkie analizy farmakologiczne oparte są na pomiarach 2-PAA w osoczu i moczu. Stężenie 2-PAA  w osoczu osiąga wartość maksymalną po godzinie od przyjęcia leku i następnie ulega zmniejszeniu  z okresem półtrwania ok. 3,5 godziny.  

Wydalanie 

2-PAA jest łatwo wydalany z moczem. Przy dawkowaniu od 8 mg do 48 mg około 85% dawki  początkowej wydalane jest z moczem. Wydalanie z moczem lub kałem samej betahistyny jest  nieznaczne. Poziom wydalania jest stały po podaniu doustnym w dawkach 8-48 mg, co wskazuje na  liniową farmakokinetykę betahistyny i sugeruje, że szlak metaboliczny jest niewysycony. 

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie 

Dawki doustne do i powyżej 250 mg/kg mc/dobę dichlorowodorku betahistyny, stosowane u psów  i szczurów przez 3 miesiące, nie wywołały żadnych objawów niepożądanych. Objawy niepożądane ze  strony ośrodkowego układu nerwowego obserwowano u psów i pawianów po dożylnym podaniu  dawek 120 mg/kg mc/dobę. Po zastosowaniu dawki doustnej 300 mg/kg mc/dobę i dawki dożylnej  120 mg/kg mc/dobę, u psów oraz sporadycznie u pawianów obserwowano wymioty.

4 

Betahistyna nie wykazuje działania mutagennego, nie stwierdzono również działania rakotwórczego  u szczurów.  

Badania przeprowadzone w grupie ciężarnych samic królików nie wykazały działania teratogennego. 

6. DANE FARMACEUTYCZNE 

6.1 Wykaz substancji pomocniczych 

Powidon K90 

Celuloza mikrokrystaliczna 

Laktoza jednowodna 

Krzemionka koloidalna bezwodna 

Krospowidon (typ A) 

Kwas stearynowy 

6.2 Niezgodności farmaceutyczne 

Nie dotyczy. 

6.3 Okres ważności 

3 lata 

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania 

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C, w oryginalnym opakowaniu. 

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania 

Blistry z folii PVC/PVDC-Aluminium. 

Wielkość opakowania: 20, 30, 40, 50, 60 i 100 tabletek. 

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie. 

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania 

Brak szczególnych wymagań. 

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA  DOPUSZCZENIE DO OBROTU 

Biofarm Sp. z o.o. 

ul. Wałbrzyska 13 

60-198 Poznań 

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU Pozwolenie nr 15489

5 

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU  /DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 22 kwietnia 2009 Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: …………………. 

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU  CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 

……………………….

6