Składnikiem aktywnym tego preparatu jest betametazon, który posiada silne działanie przeciwzapalne, immunosupresyjne i przeciwhistaminowe. Mechanizmy te obejmują ograniczenie ilości aktywnych komórek odpornościowych w miejscu zapalenia, zmniejszenie rozszerzenia naczyń krwionośnych, stabilizację błon komórkowych, hamowanie fagocytozy oraz blokowanie produkcji prostaglandyn i innych substancji. Leki z tej grupy mogą stymulować rozkład białek, co może prowadzić do podwyższonego stężenia glukozy we krwi oraz rozkładu tłuszczów, co z kolei może prowadzić do nadmiernego gromadzenia się tkanki tłuszczowej w okolicach tułowia, szyi i głowy. Betametazon ulega metabolizmowi w wątrobie i głównie wiąże się z albuminami. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby jego przemiana może być wolniejsza lub opóźniona.

Niektóre schorzenia mogą powodować konieczność zmiany dawki leku. W celu uniknięcia ewentualnych problemów zdrowotnych zaleca się regularne monitorowanie stanu pacjenta.
Preparatu nie powinno się podawać dożylnie ani podskórnie.
W trakcie leczenia kortykosteroidami należy dbać o to, aby dawka była jak najmniejsza, a następnie stopniowo ją zmniejszać pod kontrolą lekarza.
Nagłe odstawienie kortykosteroidu może prowadzić do niedoczynności kory nadnerczy, dlatego zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki.
Może zajść konieczność wznowienia leczenia kortykosteroidami w przypadku wystąpienia stresujących sytuacji u pacjenta. W takich przypadkach dawkę leku można zwiększyć. Dodatkowo, zaleca się jednoczesne podawanie soli i/lub mineralokortykosteroidów ze względu na potencjalne zaburzenia wydzielania mineralokortykoidów.
Podczas podawania leku domięśniowo osobom z idiopatyczną plamicą małopłytkową należy zachować ostrożność. Istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych po miejscowym podaniu leku oraz reakcji alergicznych u osób uczulonych na leki. Ponadto kortykosteroidy nie powinny być stosowane u osób z różnymi schorzeniami, takimi jak zakażenie wirusem opryszczki, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, osteoporoza czy miastenia. Należy również unikać podawania leku w stawy z zakażeniem oraz wstrzykiwania go bezpośrednio w samo ścięgno.
Po zakończeniu terapii kortykosteroidami należy ostrożnie monitorować stan pacjenta. Konieczne może być przejście na doustne podawanie leku oraz regularna kontrola medyczna nawet przez rok po zakończeniu leczenia.
Kortykosteroidy mogą maskować objawy zakażeń oraz osłabić odporność organizmu. Zaleca się unikanie szczepień podczas terapii, z wyjątkiem szczepień u pacjentów leczonych substytucyjnie lub w przypadku gruźlicy. Ważne jest również zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących immunosupresyjne dawki kortykosteroidów w kontakcie z osobami chorymi na ospy i odrę.
Podsumowując, kortykosteroidy należy stosować ostrożnie, biorąc pod uwagę potencjalne skutki uboczne oraz monitorując stan pacjenta przez cały okres terapii. Należy również pamiętać o możliwych interakcjach i ryzyku powikłań związanych z leczeniem.

Produkt występuje w postaci roztworu do podawania wstrzykiwań. Jest przeznaczony do stosowania pozajelitowego. Należy unikać przekraczania zaleconych dawek, ponieważ nie przyczyni się to do zwiększenia skuteczności leku, a może zaszkodzić zdrowiu i życiu pacjenta. W przypadku wątpliwości dotyczących stosowania preparatu zaleca się konsultację z lekarzem.
W okresie początkowym leczenia należy ustalić minimalną skuteczną dawkę; po uzyskaniu poprawy stopniowo zmniejszać pierwotną dawkę, aż do osiągnięcia minimalnej dawki podtrzymującej skuteczność.
Dawkę należy dostosować indywidualnie dla każdej osoby, z uwzględnieniem nasilenia objawów chorobowych oraz reakcji pacjenta na lek.
Leczenie ogólne: początkowo podawać 1–2 ml, głęboko domięśniowo w mięsień pośladkowy, w razie potrzeby dawkę można powtórzyć.
Doustnie: podawać 1–2 ml w stanach ostrych, mniejsze dawki w stanach przewlekłych.
Doustnie: w stawach dużych 1–2 ml, w stawach średnich 0,5–1 ml, w stawach małych 0,25–0,5 ml.
Miejscowo, podskórnie: 0,2 ml/cm² powierzchni ciała, dawka maksymalna wynosi 1 ml/tydzień.

Podczas ciąży unikaj stosowania leków bez konsultacji lekarskiej!
Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku podczas ciąży (oraz karmienia piersią) ważne jest skonsultowanie się z lekarzem w celu omówienia potencjalnych zagrożeń i korzyści wynikających z zażycia danego leku. Jeśli jesteś w ciąży lub planujesz zajście w ciążę, poinformuj lekarza o tym przy przepisywaniu recepty na lek.
Kortykosteroidy podaje się w ciąży tylko w przypadkach, gdy korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu w ocenie lekarza.
Nie należy stosować preparatu podczas karmienia piersią. Noworodki matek, które przyjmowały duże dawki kortykosteroidów w ciąży, powinny być monitorowane pod kątem ryzyka niewydolności kory nadnerczy lub zaćmy wrodzonej.

Powiadom lekarza o wszystkich ostatnio przyjmowanych lekach, w tym tych bez recepty.
Należy być ostrożnym przy jednoczesnym stosowaniu:
· estrogenów, ponieważ mogą one wzmocnić działanie terapeutyczne preparatu
· fenytoiny, fenobarbitalu, ryfampicyny, efedryny, ponieważ mogą one zmniejszyć działanie terapeutyczne preparatu poprzez nasilenie jego metabolizmu
· diuretyków i amfoterycyny B; możliwe jest zwiększenie ryzyka hipokaliemii
· insuliny, doustnych leków hipoglikemizujących, leków przeciwzakrzepowych; betametazon może osłabić ich działanie, konieczna może być modyfikacja dawkowania przez lekarza
· salicylanów; kortykosteroidy mogą zmniejszyć ich stężenie we krwi
· niesteroidowych leków przeciwzapalnych lub alkoholu; istnieje ryzyko zwiększenia objawów owrzodzenia przewodu pokarmowego
· somatotropiny, gdyż odpowiedź na jej zastosowanie może być osłabiona
· glikozydów naparstnicy; zwiększa się ryzyko zaburzeń rytmu serca lub toksycznego działania glikozydów nasercowych związane z hipokaliemią.

Jak każdy lek, również Diprophos może wywoływać skutki uboczne, choć nie u każdego pacjenta korzystającego z tego preparatu. Należy pamiętać, że przewidywane korzyści z zażywania leku zazwyczaj przewyższają ewentualne szkody związane z wystąpieniem działań niepożądanych.
Może się pojawić: zatrzymanie sodu, utrata potasu, alkaloza hipokaliemiczna, zatrzymanie płynów, niewydolność serca u podatnych osób, nadciśnienie, osłabienie mięśni, miopatia, utrata masy mięśniowej, zaostrzenie objawów , osteoporoza, złamania kręgów, martwica kości udowej i ramiennej, złamania kości długich, zerwanie ścięgna, niestabilność stawów, czkawka, wrzód żołądka, zapalenie trzustki, wzdęcia, zapalenie przełyku, opóźnione gojenie się ran, atrofia skóry, wybroczyny podskórne, zaczerwienienie twarzy, nadmierne pocenie się, reakcje skórne, pokrzywka, obrzęk, drgawki, wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego, zaburzenia równowagi, bóle głowy, nieregularne miesiączkowanie, objawy zespołu cushingoidalnego, hamowanie wzrostu płodu, zaburzenia hormonalne, tolerancja na węglowodany, cukrzyca, zaćma, jaskra, zmiany nastroju, depresja, bezsenność, reakcje alergiczne, utrata wzroku, zmiany pigmentacji skóry, ropień, artropatia Charcota.