Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ) u pacjentów chirurgicznych z grup umiarkowanego i dużego ryzyka, zwłaszcza poddawanych zabiegom chirurgicznym ortopedycznym, ogólnym i onkologicznym. Głęboko s.c. U chorych z umiarkowanym ryzykiem ŻChZZ zalecana dawka wynosi 20 mg 1 ×/d. Pierwszą dawkę należy podać 2 h przed zabiegiem chirurgicznym; leczenie kontynuować co najmniej przez 7–10 dni, niezależnie od stanu pacjenta (np. uruchomienia).

Profilaktykę należy kontynuować dopóki występuje istotne ograniczenie sprawności ruchowej chorego. U chorych z grupy dużego ryzyka zalecana dawka wynosi 40 mg 1 ×/d. Podawanie najlepiej rozpocząć 12 h przed zabiegiem. Jeśli istnieje potrzeba wcześniejszego rozpoczęcia leczenia profilaktycznego, ostatnią dawkę należy podać nie później niż 12 h przed zabiegiem, a ponowne podawanie rozpocząć 12 h po zabiegu. Po dużych zabiegach chirurgii ortopedycznej zaleca się stosowanie przedłużonej profilaktyki trwającej do 5 tyg., natomiast po zabiegach w obrębie jamy brzusznej lub miednicy z powodu choroby nowotworowej przez 4 tyg. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) 20 mg 1 ×/d.

Zapobieganie ŻChZZ u chorych internistycznych z ostrymi schorzeniami (takimi jak ostra niewydolność serca, niewydolność oddechowa, ciężkie zakażenia lub choroby reumatyczne) i ograniczoną mobilnością, narażonych na zwiększone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Głęboko s.c. 40 mg 1 ×/d. Leczenie trwa co najmniej 6–14 dni, niezależnie od stanu chorego (np. uruchomienia). Nie określono korzyści ze stosowania >14 dni. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) 20 mg 1 ×/d.

Leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej, z wyłączeniem zatorowości płucnej, która może z dużym prawdopodobieństwem wymagać leczenia trombolitycznego lub zabiegu operacyjnego. Głęboko s.c. 1,5 mg/kg mc. 1 ×/d lub 1 mg/kg mc. 2 ×/d. Schemat dawkowania 1,5 mg/kg mc. 1 ×/d należy stosować u pacjentów bez powikłań, z małym ryzykiem nawrotu ŻChZZ. U pozostałych osób (np. z otyłością, objawową zatorowością płucną, chorobą nowotworową, nawrotową ŻChZZ lub zakrzepicą proksymalną) należy stosować 1 mg/kg mc. 2 ×/d. Leczenie trwa zwykle 10 dni. Podawanie doustnych leków przeciwzakrzepowych należy rozpocząć, gdy jest to właściwe. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) 1 mg/kg mc. 1 ×/d.

Przedłużone leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej oraz zapobieganie ich nawrotom u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową. Należy ocenić indywidualne ryzyko zakrzepowo-zatorowe i ryzyko wystąpienia krwawienia. Głęboko s.c. 1 mg/kg mc. 2 ×/d przez 5–10 dni, a następnie 1,5 mg/kg mc. 1 ×/d do 6 mies., po których należy ocenić korzyści z przedłużenia leczenia. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) 1 mg/kg mc. 1 ×/d. Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawału serca bez uniesienia odcinka ST, w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym. Głęboko s.c. 1 mg/kg mc. 2 ×/d w skojarzeniu z leczeniem przeciwpłytkowym. Leczenie należy kontynuować co najmniej przez 2 dni, a następnie do czasu ustabilizowania się stanu klinicznego chorego, zwykle przez 2–8 dni.

U wszystkich pacjentów bez przeciwwskazań zaleca się podawanie kwasu acetylosalicylowego p.o. w początkowej dawce nasycającej 150–300 mg (u pacjentów niestosujących dotychczas kwasu acetylosalicylowego), a następnie w dawce podtrzymującej 75–325 mg/d przez długi czas, niezależnie od planu leczenia. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) 1 mg/kg mc. 1 ×/d. Leczenie świeżego zawału serca z uniesieniem odcinka ST, w tym u pacjentów leczonych zachowawczo lub poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej. Chorzy <75. rż. 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu i.v. i dodatkowo bezpośrednio po nim 1 mg/kg mc. s.c., a następnie 1 mg/kg mc. s.c. 2 ×/d (maks. po 100 mg w odniesieniu do każdej z dwóch pierwszych dawek podanych s.c.). Jednocześnie należy wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy p.o. w dawce 75–325 mg/d, o ile nie występują przeciwwskazania do takiego leczenia. Stosować przez 8 dni lub do momentu opuszczenia szpitala, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

Chorym poddawanym leczeniu trombolitycznemu enoksaparynę podaje się od 15 min przed rozpoczęciem leczenia trombolitycznego do 30 min po jego rozpoczęciu. Chorzy po 75. rż. 0,75 mg/kg mc. 2 ×/d s.c., bez dawki wstępnej i.v. (maks. po 75 mg w odniesieniu do każdej z dwóch pierwszych dawek podanych s.c.). Chorzy poddawani przezskórnej angioplastyce wieńcowej. Jeżeli ostatnią dawkę enoksaparyny podano s.c. mniej niż 8 h przed momentem wypełnienia balonika, nie jest konieczne podanie kolejnej dawki.

Jeżeli ostatnią dawkę enoksaparyny podano s.c. ponad 8 h przed wypełnieniem balonika, należy podać enoksaparynę w szybkim wstrzyknięciu i.v. w dawce 0,3 mg/kg mc. U osób z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 15–30 ml/min): chorzy <75. rż. 30 mg w pojedynczym wstrzyknięciu i.v. i dodatkowo bezpośrednio po nim 1 mg/kg mc. s.c., a następnie 1 mg/kg mc. s.c. 1 ×/d; chorzy po 75. rż. 1 mg/kg mc. s.c. 1 ×/d bez dawki wstępnej i.v. Zapobieganie tworzeniu pozaustrojowych skrzepów podczas hemodializy. 1 mg/kg mc. na początku hemodializy do linii tętniczej. Dawka ta zwykle wystarcza na 4-godzinną hemodializę; jeśli zostaną znalezione pierścienie fibrynowe np. w przypadku trwającej dłużej niż zwykle dializy, można podać dodatkową dawkę 0,5–1 mg/kg mc. W przypadku dużego ryzyka krwawienia stosować dawkę 0,5 mg/kg mc. (przy podwójnym dostępie naczyniowym) lub 0,75 mg/kg mc. (przy pojedynczym dostępie naczyniowym).

Nadwrażliwość na enoksaparynę, heparynę lub ich pochodne, małopłytkowość poheparynowa, krwawienie, stany z ryzykiem krwawienia, niedawne zabiegi chirurgiczne i znieczulenie.

To przeciwwskazania do stosowania enoksaparyny.

Przy podawaniu enoksaparyny podskórnie, należy zmieniać miejsce wstrzyknięcia na przemian po prawej i lewej stronie przednio-bocznej lub tylno-bocznej powłoki brzusznej. U pacjentów z upośledzeniem czynności wątroby lub klirensem kreatyniny > 30 ml/min nie ma konieczności dostosowywania dawkowania, jednak zaleca się zachowanie ostrożności. Przy zmianie terapii z enoksaparyny na antagoniści witaminy K, zaleca się zwiększoną kontrolę kliniczną oraz częstotliwość badań INR. Leczenie enoksaparyną należy kontynuować do utrzymania wartości INR w zalecanym zakresie terapeutycznym dla danego wskazania w 2 kolejnych badaniach. Przy zmianie terapii z antagonistów witaminy K na enoksaparynę, należy przerwać podawanie antagonisty witaminy K i podać pierwszą dawkę enoksaparyny, gdy INR spadnie poniżej zakresu terapeutycznego. Jeśli zmieniamy terapię z enoksaparyny na doustne leki przeciwzakrzepowe (DOAC), należy odstawić enoksaparynę i rozpocząć podawanie DOAC 0-2 godziny przed planowaną godziną podania kolejnej dawki enoksaparyny. W przypadku zmiany z DOAC na enoksaparynę, pierwszą dawkę enoksaparyny należy podać o planowanej godzinie podania kolejnej dawki DOAC. U pacjentów poddawanych znieczuleniu podpajęczynówkowemu, zewnątrzoponowemu lub nakłuciu lędźwiowemu, należy zachować szczególną ostrożność. Może być konieczna zmiana dawkowania i zalecane jest ostrożne monitorowanie neurologiczne ze względu na ryzyko powstawania krwiaków okołordzeniowych. Szczegółowe informacje można znaleźć w materiałach producenta.