Fentanyl jest bardzo silnym syntetycznym lekiem przeciwbólowym z grupy opioidów, który działa poprzez stymulację receptorów µ. Jego działanie jest około 100 razy silniejsze niż morfiny z powodu lepszej rozpuszczalności w tłuszczach i łatwiejszego przenikania przez barierę krew-mózg. Efekty działania fentanylu obejmują głównie znieczulenie i uspokojenie, ale także inne efekty uboczne związane z receptorem opioidowym µ.

W przeciwieństwie do innych substancji opioidowych, fentanyl nie powoduje uwolnienia histaminy, co może przyczynić się do zmniejszenia niepożądanych efektów ubocznych. Dlatego kluczowe jest indywidualne dostosowanie dawki fentanylu przez lekarza, aby uniknąć niebezpiecznych skutków ubocznych, takich jak depresja oddechowa.

Niektóre schorzenia i inne sytuacje mogą być powodem do zmiany dawkowania preparatu. W niektórych przypadkach konieczne jest przeprowadzenie określonych badań kontrolnych. Osoby, u których wystąpiły poważne działania niepożądane związane z leczeniem preparatem, powinny być pod szczególną opieką medyczną przez 24 godziny po usunięciu plastra, ponieważ stężenie substancji czynnej stopniowo maleje we krwi.

Preparat zawiera substancję czynną w ilości zagrażającej życiu, szczególnie dla dzieci. Należy przechowywać go w miejscu niedostępnym dla dzieci, zarówno przed, jak i po użyciu. Ze względu na ryzyko związanego z przypadkowym spożyciem, niewłaściwym użyciem i nadużyciem preparatu, należy przechowywać go w bezpiecznym miejscu, niedostępnym dla osób postronnych. W przypadku zmiany z jednego systemu przezskórnego na inny system przezskórny zawierający fentanyl, chory powinien pozostać pod ścisłą kontrolą lekarską, aby zapewnić ciągłość działania przeciwbólowego i bezpieczeństwo. Nawet najmniejsza dawka fentanylu może spowodować depresję oddechową, a nawet prowadzić do zgonu u osób, które pierwszy raz stosują ten lek. Preparat powinien być stosowany u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali opioidowe leki przeciwbólowe.

Podobnie jak w przypadku wszystkich silnych opioidów, stosowanie preparatu może powodować istotne zaburzenia czynności układu oddechowego; chorzy powinni być monitorowani pod kątem tych działań. Niebezpieczeństwo depresji układu oddechowego może utrzymywać się po usunięciu plastra. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego zjawiska wzrasta wraz z dawką preparatu. Leki działające na ośrodkowy układ nerwowy mogą nasilić depresję układu oddechowego. Opioidy mogą powodować zaburzenia oddychania związane ze snem, w tym ośrodkowy bezdech senny i niedotlenienie związane ze snem; ryzyko tych działań jest zależne od dawki preparatu. W przypadku zaburzeń oddychania związanych ze snem, lekarz może rozważyć zmniejszenie całkowitej dawki opioidów.

Równoczesne stosowanie preparatu i leków działających sedatywnie (takich jak pochodne benzodiazepiny), alkoholu lub leków narkotycznych, działających depresyjnie na układ nerwowy, może prowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i śmierci. Dlatego jednoczesne stosowanie leków sedatywnych jest dopuszczalne tylko w sytuacjach, w których nie ma alternatywnych metod leczenia. Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie leków sedatywnych z preparatem, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a czas trwania leczenia powinien być jak najkrótszy, przy jednoczesnej obserwacji pacjentów pod kątem objawów depresji oddechowej i sedacji. W trakcie leczenia może dojść do rozwoju tolerancji na działanie przeciwbólowe, hiperalgezji, uzależnienia fizycznego i psychicznego. W przypadku niektórych działań niepożądanych, takich jak zaparcia wywołane przez opioidy, może wystąpić niepełna tolerancja. Dla osób z przewlekłym bólem nienowotworowym, zmniejszenie natężenia bólu w wyniku ciągłego i długotrwałego leczenia opioidami może być niezadowalające.

Lekarz będzie regularnie oceniał zasadność stosowania preparatu i w przypadku konieczności zaprzestanie leczenia, zaleci stopniowe zmniejszanie dawki w celu złagodzenia objawów odstawiennych. Zmniejszenie dużej dawki może trwać kilka tygodni lub nawet miesięcy. Nie należy gwałtownie przerywać stosowania preparatu u pacjentów fizycznie uzależnionych od opioidów. Zespół odstawienny może wystąpić zarówno po nagłym zaprzestaniu stosowania, jak i po zmniejszeniu dawki; może to prowadzić do ciężkich objawów odstawienia oraz utraty kontroli nad bólem. Objawami zespołu odstawnego mogą być: niepokój, kichanie, katar, ziewanie, pocenie się, dreszcze, bóle mięśni, poszerzone źrenice i kołatanie serca. Może również wystąpić: drażliwość, pobudzenie, lęk, nadmierne ruchy, drżenie, osłabienie, bezsenność, brak apetytu, skurcze brzucha, nudności, wymioty, biegunka, zwiększone ciśnienie krwi, wzmożona częstość oddechu lub akcji serca. Wielokrotne stosowanie preparatu, zwłaszcza w dużych dawkach i przez długi czas, może prowadzić do zaburzeń związanych z używaniem opioidów.

Nadużywanie lub celowe stosowanie preparatu może skutkować przedawkowaniem i/lub doprowadzić do zgonu. Ryzyko rozwoju zaburzeń związanych z używaniem opioidów jest większe u osób z historią zaburzeń związanych z używaniem różnych substancji lub alkoholu, osób palących tytoń lub tych, których dotychczasowa historia zdrowia psychicznego obejmuje depresję, lęki, zaburzenia osobowości. Przed zastosowaniem preparatu lekarz omówi z pacjentem cele leczenia i ustali plan postępowania w przypadku konieczności zaprzestania leczenia. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania preparatu, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Wszyscy pacjenci otrzymujący leki opioidowe powinni być monitorowani pod kątem objawów zaburzeń związanych z używaniem opioidów, takich jak poszukiwanie narkotyków. Szczególnie dotyczy to chorób z grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia tych zaburzeń. Lekarz powinien być poinformowany o innych przyjmowanych przez pacjenta lekach opioidowych i psychoaktywnych oraz w przypadku podejrzenia zaburzeń związanych z używaniem opioidów, skierować pacjenta do specjalisty od leczenia uzależnień.

Należy zachować szczególną ostrożność u osób jednocześnie stosujących leki wpływające na funkcjonowanie układu nerwowego z udziałem serotoniny, ponieważ istnieje ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, stanu zagrażającego życiu i zdrowiu. Objawy zespołu serotoninowego obejmują zmiany stanu psychicznego, niestabilność układu autonomicznego, zaburzenia nerwowo-mięśniowe oraz objawy żołądkowo-jelitowe. W przypadku wystąpienia tych objawów, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem, który najprawdopodobniej zaleci zaprzestanie stosowania fentanylu. Należy również zachować szczególną ostrożność u osób z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc lub innymi schorzeniami płuc, ze względu na nasilone działania niepożądane fentanylu u tych osób. Ponadto, pacjenci z bradykardią, zaburzeniami czynności wątroby i nerek, niedoczynnością tarczycy, rakiem prostaty, depresją oddechową, alkoholizmem, urazami czaszki lub mózgu, stanami z podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym oraz bólami brzucha o nieustalonej przyczynie, powinni być traktowani z wyjątkową ostrożnością podczas stosowania fentanylu.

Preparatu nie wolno stosować u dzieci do 2. roku życia. Może być stosowany u dzieci powyżej 2. roku życia, które tolerują opioidy. Należy ostrożnie umiejscowić plaster i monitorować jego przyleganie do skóry, aby uniknąć niebezpieczeństwa połknięcia go przez dziecko. Preparat może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów. Leki opioidowe mogą upośledzać zdolność psychofizyczną wymaganą do prowadzenia pojazdów. Zaleca się unikanie prowadzenia pojazdów lub obsługiwanie maszyn w przypadku senności, zawrotów głowy lub zaburzeń widzenia podczas stosowania preparatu, jeśli nie znamy indywidualnej reakcji na lek.

Preparat w postaci plastrów na skórę jest zalecany do stosowania zgodnie z zaleceniami lekarza. Nie wolno przekraczać zaleconych dawek, ponieważ może to zaszkodzić zdrowiu. Plaster należy naklejać na skórę, unikając miejsc owłosionych i zranionych.

Przed naklejeniem nowego plastra należy odczekać kilka dni. Dawkowanie jest dostosowane indywidualnie do potrzeb pacjenta. Preparat jest przeznaczony również dla dzieci od 2. roku życia, które tolerują opioidy.