Preparat zawierający walsartan i hydrochlorotiazyd jest lekiem obniżającym ciśnienie tętnicze oraz stosowanym w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego. Walsartan działa poprzez blokowanie receptorów angiotensyny II, co przeciwdziała skurczowi naczyń krwionośnych i wzrostowi ciśnienia tętniczego. Hydrochlorotiazyd natomiast działa moczopędnie poprzez zwiększone wydalanie sodu z organizmu.

Połączenie obu substancji sprawia, że preparat działa skuteczniej niż stosowanie każdego z nich osobno. Działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu jest zauważalne po 2 tygodniach leczenia, a pełne efekty osiąga się po 4-8 tygodniach. Indication: Preparat jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i chorób układu sercowo-naczyniowego.

Nawet jeśli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze jest to możliwe. Nie można go stosować, jeśli występuje uczulenie na którykolwiek składnik preparatu lub sulfonamidy. Nie zaleca się stosowania preparatu w przypadku ciężkich zaburzeń czynności wątroby, marskości żółciowej wątroby, cholestazy, ciężkich zaburzeń czynności nerek, bezmoczu czy opornej na leczenie hipokaliemii, hiponatremii, hiperkalcemii oraz hiperurykemii.

Preparatu nie należy stosować jednocześnie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek. Jest też przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży oraz w okresie karmienia piersią, a także nie zaleca się jego stosowania w I trymestrze ciąży.

Niektóre schorzenia i inne sytuacje mogą być przeciwwskazaniem do stosowania lub wskazaniem do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych przypadkach konieczne może być przeprowadzenie określonych badań kontrolnych. Ze względu na obecność w preparacie walsartanu, istnieje ryzyko wystąpienia hiperkaliemii (zwiększone stężenie potasu we krwi). Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania suplementów potasu ani leków mogących zwiększać jego stężenie, takich jak sole potasu, leki moczopędne oszczędzające potas lub heparyna.

Konieczne jest regularne monitorowanie stężenia potasu we krwi. Preparat zawierający lek tiazydowy może spowodować hipokaliemię (zmniejszone stężenie potasu we krwi), co może prowadzić do poważnych zaburzeń rytmu serca. Dlatego ważne jest regularne kontrolowanie stężenia potasu we krwi. Hydrochlorotiazyd zawarty w preparacie może zakłócać równowagę elektrolitową i prowadzić do niedoborów sodu, magnezu i chloru. W okresie stosowania preparatu zaleca się regularne monitorowanie stężenia tych jonów. Preparat, zmniejszając wydalanie wapnia z moczem, może spowodować niewielkie zwiększenie stężenia tego pierwiastka we krwi. Znaczące hiperkalcemia może być wynikiem nadczynności przytarczyc. W przypadku wystąpienia znacznej hiperkalcemii, konieczne jest przeprowadzenie badań oceniających funkcjonowanie przytarczyc. Przed wykonaniem takich badań zaleca się przerwanie stosowania preparatu (po konsultacji z lekarzem i pod jego nadzorem).

Jeśli pojawią się objawy takie jak suchość w ustach, wzmożone pragnienie, osłabienie, senność, drgawki, skurcze mięśni, dezorientacja, tachykardia, nudności, wymioty czy skąpomocz, należy skonsultować się z lekarzem, ponieważ mogą one świadczyć o zaburzeniach równowagi elektrolitowej. Należy być ostrożnym na początku leczenia, ponieważ preparat może rzadko prowokować objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie u osób odwodnionych, z obniżoną objętością krwi lub z niedoborem sodu (np. osoby stosujące wcześniej duże dawki leków moczopędnych, osoby stosujące dietę ubogosolną, osoby po przebytej biegunce lub niewydolności nerek).

Przed rozpoczęciem terapii konieczne jest zrównoważenie niedoboru sodu i odpowiednie nawodnienie organizmu. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem zaburzeń czynności nerek, dla których czynność nerek zależy od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką przewlekłą niewydolnością serca), stosowanie preparatów działających na ten układ (m.in. walsartan) może się wiązać z ryzykiem skąpomoczu, wzrostu stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, a także rzadko z ostrą niewydolnością nerek i zgonem. Preparatu nie należy stosować u tej grupy pacjentów. Preparatu nie wolno stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego u osób z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynym funkcyjnym nerką. Preparat nie jest zalecany u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, ponieważ nie jest skuteczny w tej grupie chorych. Należy zachować ostrożność u osób z upośledzonym odpływem z lewej komory serca, takich jak osoby z zastawkowym zwężeniem aortalnym lub dwudzielnym, czy kardiomiopatią przerostową. Osoby z zaburzeniami czynności nerek nie muszą dostosowywać dawki, o ile klirens kreatyniny przekracza 30 ml/min. Lekarz zaleci okresowe badania stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego we krwi. Jeśli klirens kreatyniny spada poniżej 30 ml/min, stosowanie preparatu nie jest wskazane.

Brak danych dotyczących stosowania preparatu u osób po przeszczepie nerki. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby bez zastoju żółci, zaleca się ostrożność. Tiazydowe leki moczopędne powinny być stosowane w pełnej świadomości u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, ponieważ nawet niewielkie zmiany równowagi elektrolitowej mogą prowadzić do śpiączki wątrobowej. Preparatu nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, marskością dróg żółciowych lub cholestazą (zastój żółci). Preparat może powodować obrzęk naczynioruchowy (obejmujący np. obrzęk ust, języka, gardła i krtani, co może zagrażać życiu). Osoby, u których wystąpił wcześniej obrzęk naczynioruchowy, powinny być ściśle monitorowane przez lekarza. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego, należy natychmiast przerwać stosowanie preparatu, skonsultować się z lekarzem i unikać stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem w przyszłości. Hydrochlorotiazyd może wywoływać tocznia rumieniowatego układowego lub nasilać jego objawy. Hydrochlorotiazyd obniża tolerancję glukozy. Osoby z cukrzycą powinny być ostrożne i monitorować stężenie glukozy we krwi. Preparat może zmniejszyć skuteczność doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insuliny, dlatego lekarz może zalecić dostosowanie dawek. Hydrochlorotiazyd może podwyższać stężenie lipidów (cholesterolu i trójglicerydów) oraz kwasu moczowego we krwi. W okresie stosowania tiazydów może wystąpić reakcja skórna na światło (wysypka, gorączka, zapalenie naczyń). W razie jej wystąpienia, konieczne może być zaprzestanie stosowania preparatu, a w przypadku ponownej terapii należy chronić skórę przed promieniami UV. Należy zachować uwagę u osób, u których wcześniej stwierdzono reakcje alergiczne na inne leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny. Hydrochlorotiazyd może wywołać objawy nadwrażliwości, szczególnie u osób z alergią lub astmą oskrzelową. W okresie stosowania preparatu może pojawić się wysięk naczyniówkowy z utratą pola widzenia, z krótkotrwałą krótkowzrocznością i ostrą jaskrą z zamkniętym kątem przesączania. W przypadku podejrzenia jaskry, należy przerwać stosowanie hydrochlorotiazydu i skonsultować się z lekarzem, który zdecyduje o dalszych krokach leczenia. Preparatu nie zaleca się stosować łącznie z innymi lekami działającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron (np. inhibitorami konwertazy angiotensyny lub aliskirenem) z powodu ryzyka niedociśnienia tętniczego, omdlenia, udaru, hiperkaliemii, zaburzeń nerek, włączając ostre niewydolność nerek. W przypadku konieczności podwójnej blokady układu RAA, należy prowadzić taki sposób leczenia pod nadzorem specjalisty, monitorując parametry życiowe chorego.

U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie stosuje się równocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II. Współstosowanie z aliskirenem jest przeciwwskazane u osób z cukrzycą lub zaburzeniem pracy nerek (GFR poniżej 60 ml/min/1,73 m2). Hydrochlorotiazyd może wywoływać reakcje fotosensytywne, a wraz z zwiększoną dawką wzrasta ryzyko nieczerniakowego raka skóry (raka podstawnokomórkowego i kolczystokomórkowego). Należy regularnie kontrolować stan skóry i natychmiast zgłaszać lekarzowi wszelkie podejrzane zmiany skórne. W wypadku podejrzeń należy wykonać biopsję i badanie histologiczne. Należy unikać ekspozycji na słońce i stosować odpowiednią ochronę przeciwsłoneczną. U osób, u których wcześniej wystąpił nieczerniakowy rak skóry, należy skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem preparatu. Hydrochlorotiazyd bardzo rzadko może powodować zespół ostrej niewydolności oddechowej, gdzie obrzęk płuc może pojawić się w ciągu kilku minut lub godzin od przyjęcia preparatu. Początkowe objawy to duszność, gorączka, osłabienie czynności płuc i niskie ciśnienie krwi. W przypadku podejrzenia zespołu ARDS, konieczne jest przerwanie stosowania hydrochlorotiazydu i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. W przypadku potwierdzenia zespołu ARDS, stosowanie hydrochlorotiazydu w przyszłości nie jest zalecane. Preparat zawiera laktozę, zatem osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinny go stosować.

Czy ten preparat wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów? Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak pamiętać, że preparat może powodować zawroty głowy, senność, zmęczenie, co może wpływać na zdolność psychofizyczną i prowadzenie pojazdów oraz obsługę maszyn.

Preparat jest w postaci tabletek powlekanych przeznaczonych do stosowania doustnego. Nie należy przekraczać zaleconych dawek, gdyż może to zaszkodzić zdrowiu. W przypadku wątpliwości, należy skonsultować się z lekarzem. Dla dorosłych zalecana jest jedna tabletka raz na dobę. Dawkę każdej substancji dostosowuje lekarz indywidualnie, przy czym dawka maksymalna wynosi 320 mg + 25 mg.

Działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu zauważalne jest po 2 tygodniach, a pełne działanie osiąga się po 4 tygodniach (u niektórych osób po 8 tygodniach). W przypadku chorych w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowywania dawek preparatu. U chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki, natomiast u tych z ciężkimi zaburzeniami stosowanie preparatu jest przeciwwskazane. Osoby z zaburzeniami czynności wątroby powinny zachować ostrożność, nie przekraczając dawki 80 mg walsartanu na dobę. Preparatu nie należy stosować u dzieci i młodzieży do 18. roku życia. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłku, popijając wodą.

Lekarza należy poinformować o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, także tych dostępnych bez recepty. Nie zaleca się stosowania preparatu jednocześnie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub problemami nerkowymi. Skojarzenie preparatu z innymi lekami wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron może zwiększyć ryzyko działań niepożądanych.

Stosowanie alkoholu może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe preparatu. Równoległe stosowanie z niektórymi lekami i substancjami może powodować różnego rodzaju interakcje. Warto kontrolować stężenie potasu i innych składników we krwi oraz zachować ostrożność przy równoczesnym stosowaniu różnych leków. Preparat może oddziaływać negatywnie z innymi lekami, dlatego supervisio lekarza jest zalecane. Może również wydłużyć czas działania niektórych leków. Leki przeciwcukrzycowe i insulina mogą być mniej skuteczne przy jednoczesnym stosowaniu z preparatem. Leki przeciwdepresyjne mogą zwiększać ryzyko hiponatremii przy jednoczesnym stosowaniu. Kontrola stężenia sodu we krwi może być konieczna. Stosowanie preparatu z beta-blokerami lub innymi lekami może zwiększyć ryzyko hiperglikemii. Może być konieczne dostosowanie dawek innych leków w celu uniknięcia niepożądanych skutków ubocznych. Także możliwe jest ryzyko interakcji z lekami stomatologicznymi, dlatego warto skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem ich stosowania.