Składnik aktywny leku to torasemid, substancja o silnym działaniu moczopędnym, pochodna sulfonamidowa. Torasemid, zwany diuretykiem pętlowym, działa w obszarze pętli nefronu (tzw. pętli Henlego). Powoduje zahamowanie zwrotnego wchłaniania jonów sodu i chloru, co skutkuje zwiększonym wydalaniem sodu i chloru z moczem oraz większą ilością wydalanej wody. Zwiększone wydalanie sodu powoduje również zwiększone wydalanie potasu. Ponadto, działanie torasemidu prawdopodobnie prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu naczyniowego. Lek stosowany jest przeciw nadciśnieniu tętniczemu i obrzękom.

Po zażyciu doustnym torasemid jest szybko i prawie całkowicie wchłaniany, a maksymalne stężenie we krwi osiąga się około 1-2 godzin po przyjęciu leku.

Preparat jest zalecany w terapii:

• nadciśnienia tętniczego pierwszorzędowego (jedynie preparat w postaci tabletek 5 mg)

• obrzęków spowodowanych zastoinową niewydolnością serca, obrzęku płuc, obrzęków wątrobowych lub nerkowych.

Niestety, nawet jeżeli są wskazania do zastosowania tego preparatu, nie zawsze można go używać. Nie wolno stosować preparatu, jeśli masz uczulenie na którykolwiek składnik preparatu lub na inne pochodne sulfonylomocznika.

Nie stosować, jeśli występują:

• zaburzenia czynności nerek z bezmoczem

• śpiączka wątrobowa i stany przedśpiączkowe

• niedociśnienie tętnicze.

Preparat jest przeciwwskazany w ciąży oraz podczas karmienia piersią.

Tabletki torasemidu są przeznaczone do stosowania doustnego. Nie należy przekraczać zalecanych dawek, ponieważ może to zaszkodzić zdrowiu. W przypadku wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem.

Preparat należy przyjmować rano, z niewielką ilością płynu, niezależnie od posiłku. U dorosłych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym zaleca się dawkę 2,5 mg raz dziennie, z możliwością zwiększenia do 5 mg. Nie zaleca się przekraczania dawki 5 mg, ponieważ nie prowadzi to do dodatkowego obniżenia ciśnienia tętniczego.

W przypadku obrzęków zalecana dawka to 5 mg raz dziennie, z możliwością stopniowego zwiększenia do 20 mg, a nawet 40 mg. Osoby z chorobami wątroby powinny być pod szczególnym nadzorem lekarskim ze względu na ryzyko zwiększonego stężenia torasemidu we krwi.

U osób starszych nie ma potrzeby dostosowania dawkowania. W przypadku dzieci i młodzieży nie ma wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania preparatu.

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub karmienia piersią, zawsze skonsultuj się z lekarzem!

Należy poinformować lekarza o ciąży lub planach ciążowych przed zastosowaniem danego preparatu. Konieczne jest omówienie potencjalnych ryzyk i korzyści związanych ze stosowaniem leku w tym okresie.

Należy unikać stosowania preparatu w okresie ciąży i laktacji.

Jak każdy lek, także Diuver, może wywoływać skutki uboczne, chociaż nie wystąpią one u wszystkich pacjentów stosujących ten środek. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści z zastosowania leku z reguły przeważają nad szkodami wynikającymi z ewentualnych skutków ubocznych.

Często można zaobserwować: problemy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból brzucha), spadek apetytu, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, podwyższenie poziomu kwasu moczowego we krwi, wzrost stężenia glukozy i lipidów we krwi, nasilenie objawów zasadowicy metabolicznej, zaburzenia równowagi elektrolitowej: hipokaliemia (szczególnie u pacjentów z problemami z wątrobą oraz przy nudnościach lub biegunce), hiponatremia, odwodnienie; objawy zaburzeń elektrolitowych mogą wystąpić szczególnie na początku leczenia oraz u osób starszych, a mogą obejmować m.in. bóle głowy, zawroty głowy, spadek ciśnienia krwi, osłabienie, senność, splątanie, utratę apetytu, skurcze mięśni.

Nieco rzadziej: podwyższenie poziomu mocznika i kreatyniny we krwi, nagłe zatrzymanie moczu u pacjentów z problemami z odpływem moczu (np. z przerostem prostaty); możliwe uszkodzenie pęcherza moczowego.

Rzadko można zaobserwować: zaburzenia czucia - mrowienie lub drętwienie (parestezje kończyn).

Bardzo rzadko lub częstotliwość nie została określona: zaburzenia widzenia, problemy ze słuchem (szumy w uszach, utrata słuchu), spadek liczby leukocytów i/lub erytrocytów, spadek liczby płytek krwi (trombocytopenia), powikłania zakrzepowe i zaburzenia krążenia (w tym niedokrwienie serca i/lub mózgu, co może prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dusznicy bolesnej, zawału serca, omdlenia, niedociśnienia tętniczego, splątania/dezorientacji), zapalenie trzustki, suchość błony śluzowej jamy ustnej, reakcje nadwrażliwości (np. swędzenie, wysypka, nadwrażliwość na światło) oraz ciężkie reakcje skórne: zespół Stevensa i Johnsona oraz martwicę toksyczną-rozpływną naskórka.