Preparaty moczopędne wpływają na funkcjonowanie nerek, co skutkuje zmianami w wydalaniu wody oraz elektrolitów (takich jak sód i potas) z moczem. Poprzez zwiększone usuwanie wody i sodu z organizmu, leki moczopędne obniżają ciśnienie krwi. Istnieją różne grupy diuretyków, które różnią się między sobą siłą obniżania ciśnienia, mechanizmem działania (np. niektóre diuretyki z grupy tiazydów prowadzą do obniżenia poziomu potasu we krwi, natomiast diuretyki z grupy antagonistów aldosteronu zwiększają stężenie potasu we krwi) oraz zastosowaniem w konkretnej chorobie.

Do głównych grup leków stosowanych w terapii nadciśnienia tętniczego należą diuretyki tiazydowe, jednak w pewnych sytuacjach wykorzystuje się także diuretyki z innych grup, takie jak antagoniści aldosteronu lub diuretyki pętlowe.

Diuretyki są stosowane głównie w przypadkach, gdy pacjent choruje na niewydolność serca, przewlekłą chorobę nerek, izolowane nadciśnienie skurczowe, przebyty zawał serca, jest powyżej 60. roku życia lub jest osobą rasy czarnej. W każdym z tych przypadków diuretyki mogą skutecznie pomóc w leczeniu objawów i poprawie stanu zdrowia pacjenta.

Przy stosowaniu leków moczopędnych należy pamiętać, że mogą one być nieskuteczne lub wywoływać zbyt duże obniżenie ciśnienia tętniczego. Wskazane jest regularne monitorowanie ciśnienia podczas terapii oraz kontakt z lekarzem w przypadku niepokojących objawów.

Leki moczopędne zwiększają ilość wydalanego moczu, dlatego istotne jest dostosowanie podaży płynów do potrzeb organizmu. Nadmierna diureza może prowadzić do objawów odwodnienia, szczególnie groźnych dla osób starszych.

Te leki mogą mieć wpływ na stężenie elektrolitów we krwi, dlatego konieczne jest regularne kontrolowanie poziomu elektrolitów. Istnieje ryzyko hiponatremii, która może objawiać się różnymi dolegliwościami, włącznie ze śpiączką.

Diuretyki mogą także wpływać na stężenie potasu we krwi. Niektóre z nich powodują jego niedobór, podczas gdy inne mogą spowodować nadmiar potasu. Ważne jest monitorowanie poziomu tego pierwiastka.

Leki moczopędne mogą również wpływać na ilość magnezu i wapnia, a niektóre z nich zwiększają stężenie wapnia. Mogą także zaburzać metabolizm tłuszczów, węglowodanów czy kwasu moczowego.

W przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów podczas stosowania leków moczopędnych, należy skonsultować się z lekarzem.

Diuretyki nie są zalecane w przypadku:

• dny moczanowej
• cukrzycy, stanów przedcukrzycowych i zespołu metabolicznego (diuretyki tiazydowe)
• ciąży, chociaż istnieją sytuacje, w których korzyści z podania leku z tej grupy przewyższają ryzyko dla płodu
• zaburzeń gospodarki elektrolitowej pacjenta (przeciwwskazania dotyczą różnych grup diuretyków w różnych sytuacjach, wynikające z mechanizmu ich działania).