Zwiększanie wydzielania płynów w zapobieganiu lub leczeniu skąpomoczu w ostrym uszkodzeniu nerek przed trwałą niewydolnością nerek. U dorosłych zazwyczaj stosuje się dawkę 50-200 g/d (maksymalna dawka jednorazowa 50 g). Często wystarczająca jest dawka 50-100 g/d. Szybkość podawania to zwykle 30-50 ml/min. W sytuacjach krytycznych maksymalna prędkość podawania może wynosić 200 mg/kg mc. przez 5 minut, następnie należy dostosować szybkość tak, aby utrzymać wydalanie moczu na poziomie co najmniej 30-50 ml/h przy maksymalnej dawce 200 g/d. U pacjentów z dużym skąpomoczem lub podejrzeniem niewydolności nerek należy najpierw podać dawkę testową - około 200 mg/kg mc. przez 3-5 minut; reakcję uznaje się za właściwą, jeśli w ciągu 2-3 godzin wydalany jest przynajmniej 30-50 ml moczu/h; w przypadku braku odpowiedzi można podać kolejną dawkę testową, a jeśli nadal nie osiąga się odpowiedniej reakcji, należy przerwać podawanie mannitolu i ponownie ocenić stan zdrowia pacjenta, ponieważ może dojść do trwałej niewydolności nerek.
Obniżanie ciśnienia wewnątrzczaszkowego oraz zmniejszanie obrzęku mózgu, gdy bariera krew-mózg jest nienaruszona. Obniżanie podwyższonego ciśnienia wewnątrzgałkowego, gdy nie można go zmniejszyć innymi sposobami. U dorosłych zazwyczaj podaje się 1,5-2 g/kg mc. w infuzji trwającej 30-60 minut. W przypadku stosowania przed operacją lek należy podać 1-1,5 godziny przed rozpoczęciem zabiegu.
Przyspieszanie eliminacji toksycznych substancji przez nerki (diureza wymuszona). W przypadku diurezy wymuszonej dawkę mannitolu należy dostosować tak, aby utrzymać wydalanie moczu na poziomie co najmniej 100 ml/h. Należy dążyć do dodatniego bilansu płynów wynoszącego 1-2 l. Można podać wstępną dawkę nasycenia około 25 g.

Hiperosmolarność osocza przed podaniem leku, ciężkie odwodnienie, trwały bezmocz, ciężka niewydolność serca, ciężki zastój krwi w płucach lub obrzęk płuc, czynne krwawienie śródczaszkowe z wyjątkiem krwawień podczas kraniotomii, uszkodzenie bariery krew-mózg, brak właściwej odpowiedzi na dawkę testową, postępujące uszkodzenie nerek lub dysfunkcja po wdrożeniu leczenia mannitolem, w tym nasilenie objawów skąpomoczu i azotemii.