Preparat Medikinet jest zalecany jako część kompleksowego planu leczenia zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) u dzieci w wieku 6 lat i starszych, gdy inne środki terapeutyczne nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Leczenie musi być nadzorowane przez specjalistę leczenia dziecięcych zaburzeń zachowania.
Rozpoznanie powinno być oparte na kryteriach DSM lub ICD-10 i musi uwzględniać pełny wywiad oraz ocenę pacjenta. Nie można diagnozować ADHD jedynie na podstawie obecności pojedynczych objawów.
Chociaż etiologia ADHD nie jest dokładnie znana, istnieje konieczność zastosowania wielu kryteriów diagnostycznych, zarówno medycznych, jak i innych specjalistycznych: psychologicznych, edukacyjnych i społecznych.
Kompleksowy program terapii zwykle obejmuje działania psychologiczne, edukacyjne, społeczne oraz farmakoterapię, dążąc do stabilizacji dzieci z ADHD, cechujących się trudnościami z koncentracją uwagi, rozproszeniem uwagi, emocjonalną niestabilnością, impulsywnością, nadaktywnością, drobnymi objawami neurologicznymi oraz nieprawidłowościami w zapisie EEG. Niektóre dzieci z ADHD mogą także mieć trudności w nauce.
Nie wszystkie dzieci z ADHD wymagają leczenia metylofenidatem; decyzja o jego zastosowaniu musi być starannie przemyślana i oparta na ocenie stopnia ciężkości oraz chroniczności objawów w kontekście wieku pacjenta.
Ważne jest odpowiednie wykorzystanie metod edukacyjnych oraz ewentualne działania psychospołeczne. Stosowanie metylofenidatu jest zalecane tylko po rygorystycznej ocenie objawów i zgodnie z zarejestrowanymi wskazaniami oraz wytycznymi dotyczącymi diagnozy i przepisywania leku.

Preparat Medikinet CR jest zalecany jako element kompleksowego terapeutycznego planu w leczeniu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) u dzieci powyżej 6 roku życia oraz u dorosłych, gdy inne terapie nie przynoszą oczekiwanych efektów. Terapię powinien rozpocząć i nadzorować specjalista leczenia ADHD, tak jak pediatra, psychiatra dziecięcy lub psychiatra.

Proces diagnozowania ADHD powinien być zgodny z obowiązującymi kryteriami DSM lub ICD-10, opierając się na pełnym wywiadzie i ocenie stanu pacjenta. Nie jest wystarczające stwierdzenie obecności pojedynczych objawów.

Chociaż nieznana jest dokładna etiologia ADHD, konieczne jest zastosowanie wielu kryteriów diagnostycznych, obejmujących aspekty medyczne, psychologiczne, edukacyjne i społeczne.

Kompleksowy plan terapeutyczny zazwyczaj obejmuje działania psychologiczne, edukacyjne i społeczne, a także farmakoterapię, przyczyniając się do stabilizacji pacjentów z ADHD, charakteryzujących się trudnościami z koncentracją, rozproszeniem uwagi, emocjonalnymi problemami, impulsywnością, nadmierną aktywnością, drobnymi objawami neurologicznymi oraz nieprawidłowościami w zapisie EEG. Niektórzy pacjenci z ADHD mogą mieć trudności z nauką.

Nie wszystkim pacjentom z ADHD zaleca się stosowanie metylofenidatu; decyzję o jego podaniu należy podjąć po dokładnej analizie objawów i uwzględnieniu wieku pacjenta.

Ważne jest właściwe korzystanie z metod edukacyjnych i ewentualne interwencje psychospołeczne. Stosowanie metylofenidatu jest zalecane jedynie po dokładnej ocenie objawów i zgodnie z zaleceniami dotyczącymi diagnozy i przepisywania leku.