Zespół cieśni nadgarstka jest związany z uciskiem na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka. Choroba ta wynika z ucisku mechanicznego na nerw, który może być spowodowany różnymi chorobami i stanami, takimi jak choroby reumatyczne, choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego, choroby zakaźne, choroby zawodowe i urazy oraz inne choroby i stany. Powodują go przede wszystkim powtarzające się jednakowe ruchy palców i nadgarstka, które mogą występować przy różnych czynnościach, jak praca ręczna, pisanie, obsługa komputera, jazda na rowerze czy granie na instrumentach. Zespół ten jest częstszy u osób pracujących w określonych zawodach, jak sekretarki, muzykanci czy rzeźnicy. Może również być spowodowany urazem lub obrzękiem struktur w kanale nadgarstka, na przykład w czasie ciąży.

Zespół cieśni nadgarstka jest dość powszechny, występujący u około 50 na 1000 osób. Może on wystąpić u ludzi w dowolnym wieku, ale najczęściej po 50. roku życia i dotyka 3–6% społeczeństwa. Objawy choroby pojawiają się zazwyczaj w jednej ręce (najczęściej w dominującej dla danej osoby, czyli prawej u osób praworęcznych, lewej u leworęcznych) lub obu rękach. Kobiety są bardziej podatne na to schorzenie niż mężczyźni.

Objawy zespołu cieśni nadgarstka to najczęściej nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Zazwyczaj towarzyszy im mrowienie, drętwienie oraz dyskomfort. Często występuje także osłabienie mięśni, a czasem nawet zanik. Choroba nie dotyczy jednak palca małego.

Pacjenci mają trudności z precyzyjnymi ruchami chorą ręką, czują jej osłabienie. Problemy pojawiają się także podczas trzymania przedmiotów czy pisania. Symptomy nasilają się zwłaszcza w nocy, gdy ręka jest uniesiona. Mrowienie i drętwienie często powodują, że pacjent budzi się w nocy. Czynności wymagające powtarzających się ruchów zginania nadgarstka mogą zaostrzyć objawy.

Początkowo objawy mogą wystąpić okazjonalnie, ale z czasem będą coraz częstsze, a u niektórych osób mogą być stałe. Niektórzy pacjenci odczuwają ulgę po strzepnięciu nadgarstka lub potrząśnięciu nim, a nawet po polewaniu rąk ciepłą wodą.

Jeśli zauważysz objawy cieśni nadgarstka u siebie, koniecznie skonsultuj się z lekarzem. Czasem, gdy ręka jest nadmiernie obciążana powtarzającymi się ruchami, mogą pojawić się przejściowe objawy zespołu cieśni nadgarstka, które z reguły nie wymagają diagnozy ani leczenia.

Metoda terapii jest dostosowywana w zależności od długości trwania i zaawansowania schorzenia. U osób z łagodnymi i umiarkowanymi objawami zaleca się terapię konserwatywną, która po 2–6 tygodniach prowadzi do poprawy, a po około 3 miesiącach notuje się najlepsze rezultaty. Terapia konserwatywna obejmuje stosowanie ortez na nadgarstek, wstrzyknięcia glikokorykosteroidów (czasem także doustne), fizjoterapię, ultradźwięki lecznicze oraz praktykę jogi.

W sytuacji braku poprawy przeprowadza się zabieg operacyjny, którego celem jest usunięcie przyczyny zmian, czyli ucisku na nerw pośrodkowy. Tego rodzaju terapia przynosi trwałe i zadowalające rezultaty w 70–90% przypadków.

Większość pacjentów doświadcza poprawy po leczeniu zespołu cieśni nadgarstka, jednakże u niektórych osób, zwłaszcza jeśli zespół cieśni jest związany z chorobą przewlekłą, może powrócić.

Po przeprowadzeniu operacji często konieczna jest rehabilitacja, która umożliwia powrót do pełnej sprawności. Czasami konieczne jest również zmiana zawodu lub wykluczenie zadań, które obciążają nadgarstek.