występuje w glebie i otoczeniu zewnętrznym (szczególnie w szpitalach, domach opieki zdrowotnej, przedszkolach) oraz u osób zarażonych, które nie wykazują objawów choroby (2–4% dorosłych, częściej osoby starsze; do 50% noworodków i niemowląt) i pacjentów. Zakażenie następuje poprzez spożycie spor przy niewystarczającej higienie.

Okres inkubacji wynosi 2–3 dni, ale może być dłuższy (>7 dni). Chory może zarażać innych podczas choroby oraz bezobjawowego wydzielania w kale (nosicielstwo).

W 2020 roku w Polsce zanotowano 10 047 przypadków zakażeń spowodowanych przez bakterię (wskaźnik zachorowalności wyniósł 26,2/100 000).

Głównym symptomem jest biegunka o różnym nasileniu, z nielicznymi luźnymi stolcami do 30 wodnistych wypróżnień na dobę. Rzadko obserwuje się obecność krwi w kale.

Dodatkowo występują bóle brzucha i gorączka. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą pojawić się odwodnienie, wstrząs, oraz obrzęki.

U większości pacjentów przebieg poantybiotykowego zapalenia jelit jest łagodny, z samoistym ustąpieniem biegunki w ciągu 5-10 dni po zakończeniu antybiotykoterapii odpowiedzialnej za rozwój infekcji. Jednak u 20-25% chorych może dojść do nawrotu zapalenia.

W najbardziej poważnych przypadkach może wystąpić piorunujący przebieg z wstrząsem, niedrożnością jelit i rozdęciem okrężnicy. Malejąca liczba wypróżnień w połączeniu z narastającym wzdęciem i bólem brzucha może wskazywać na zagrożenie życia.

Jeśli pojawią się symptomy, koniecznie skonsultuj się z lekarzem.

Badania potwierdzające obecność to głównie badania stolca w celu wykrycia tych bakterii i ich toksyn, które mogą uszkadzać jelito grube. W niektórych przypadkach może być konieczne wykonanie kolonoskopii z pobraniem próbek do badania mikroskopowego.

Dodatkowo lekarz może zlecić badania laboratoryjne krwi (morfologię, elektrolity, albuminę) oraz czasami RTG jamy brzusznej, aby zdiagnozować ewentualne powikłania zakażenia , takie jak ostre rozdęcie okrężnicy.

Leczenie zależy od formy choroby.

W przypadku łagodnej postaci, lekarz może zalecić odstawienie antybiotyku, który jest podejrzaną przyczyną choroby. Jeśli konieczne jest leczenie pierwotnego zakażenia (na które został przepisany antybiotyk), można zmienić lek na inny skuteczny, który ma mniejsze ryzyko wystąpienia rzekomobłoniastego zapalenia jelit.

W przypadku cięższej postaci konieczna jest hospitalizacja. Terapia obejmuje stosowanie antybiotyków oraz korygowanie zaburzeń spowodowanych przez infekcję (np. elektrolity).

U pacjentów z rozszerzeniem jelita grubego i niedrożnością konieczne jest leczenie operacyjne.

W większości sytuacji istnieje możliwość całkowitego wyleczenia. Nawet w przypadku powtórzenia objawów, istnieje skuteczna terapia.

Nie ma konkretnego sposobu na uniknięcie infekcji bakterią . Istnieją jednak metody zmniejszające ryzyko zachorowania, takie jak:

1. Unikanie nadmiernego stosowania antybiotyków.
2. Częste mycie rąk oraz korzystanie z jednorazowych rękawiczek przez personel medyczny opiekujący się pacjentami w szpitalach i domach opieki.
3. Izolacja chorych zakażonych bakterią .

Infekcja bakteryjna spowodowana przez może prowadzić do poważnego zapalenia jelita grubego, które wiąże się z jego uszkodzeniem i blokadą. Największe ryzyko występuje u osób starszych, będących przykute do łóżka oraz pacjentów stosujących leki immunosupresyjne i przeciwnowotworowe.

Ostatnie badania potwierdzają tę tezę.

Kolonoskopia nie jest stosowana do diagnozowania zakażenia i nie powinna być rutynowo wykonywana u pacjentów podejrzewanych o zakażenie.

Niewątpliwie tak. Mikroorganizmy przenoszą się między ludźmi oraz w formie przetrwalnikowej za pośrednictwem przedmiotów z otoczenia chorych. Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania zakażeniom jest noszenie rękawiczek i regularne mycie rąk po kontakcie z chorym. Przedmioty powinny być dezynfekowane za pomocą środków zawierających chlor.