Preparaty moczopędne wpływają na nerki, co skutkuje modyfikacją ilości wydalonej wody i składników mineralnych (takich jak sód i potas) z moczem. Poprzez zwiększenie usuwania wody i sodu z moczem, leki moczopędne obniżają ciśnienie krwi. W zależności od grupy, diuretyki różnią się między sobą siłą działania obniżającego ciśnienie krwi, mechanizmem działania (np. diuretyki tiazydowe prowadzą do obniżenia poziomu potasu we krwi, podczas gdy diuretyki antagonistów aldosteronu zwiększają jego stężenie we krwi) oraz wskazaniami i przeciwwskazaniami w określonych chorobach.

Do najczęściej stosowanych grup leków w leczeniu nadciśnienia tętniczego zaliczamy diuretyki tiazydowe, choć w pewnych sytuacjach używa się również preparatów z innych grup, takich jak antagoniści aldosteronu lub diuretyki pętlowe.

Diuretyki są stosowane głównie, gdy pacjent cierpi na nadciśnienie tętnicze oraz dodatkowo na niewydolność serca, przewlekłą chorobę nerek, izolowane nadciśnienie skurczowe, przebyty zawał serca, wiek powyżej 60 lat oraz u osób rasy czarnej.

Diuretyki nie powinny być stosowane w przypadku:

• dny moczanowej (dotyczy to diuretyków tiazydowych)
• w cukrzycy, stanach przedcukrzycowych i zespole metabolicznym (dotyczy to diuretyków tiazydowych, ponieważ zmniejszają one wrażliwość tkanek na insulinę i osłabiają jej działanie); na początkowych etapach leczenia nadciśnienia tętniczego u osób z tymi schorzeniami lepiej unikać ich, stosując raczej inne leki, chyba że konieczne jest dołączenie diuretyków tiazydowych do terapii, jeśli inne leki nie wystarczają
• w ciąży, chociaż istnieją wyjątkowe sytuacje, w których korzyści z podania leku z tej grupy przeważają nad ryzykiem dla płodu
• w przypadku zaburzeń gospodarki elektrolitowej pacjenta (w tej sytuacji przeciwwskazania dotyczą różnych grup diuretyków z uwagi na ich mechanizm działania).