Czym jest homocysteina?
Homocysteina to związkiem chemiczny powstającym z przemiany naturalnie występującego w ciele człowieka aminokwasu metioniny pochodzenia zwierzęcego.
Standardowe wartości homocysteiny w badaniach laboratoryjnych mieszczą się w zakresie 5–15 µmol/l.
Jaką funkcję w organizmie pełni homocysteina?
Homocysteina stymuluje postęp procesu miażdżycowego oraz zwiększa ryzyko powstawania skrzepów w naczyniach krwionośnych.
Jakie są przyczyny nadmiernego stężenia homocysteiny (hiperhomocysteinemii)?
Przyczyny wysokiego poziomu homocysteiny można podzielić na dwie grupy: pierwotne, które wynikają z mutacji genetycznych, oraz wtórne, spowodowane przede wszystkim chorobami.
Pierwotne przyczyny hiperhomocysteinemii są związane z mutacjami genetycznymi w procesach metabolicznych metioniny, aminokwasu, z którego powstaje homocysteina.
Znacznie częstsze są przyczyny wtórne. Niedobory witamin, zwłaszcza kwasu foliowego, witamin B12 i B6, stanowią istotną część wtórnych przyczyn wysokiego poziomu homocysteiny. Choroby przewlekłe, takie jak przewlekła niewydolność nerek, choroba Addisona i Biermera, nowotwory (np. białaczka limfoblastyczna, rak jajnika) oraz łuszczyca, również przyczyniają się do wzrostu stężenia homocysteiny. Osoby z niewydolnością nerek są szczególnie narażone, ponieważ z reguły towarzyszy im mikroalbuminuria, która z kolei zwiększa ryzyko miażdżycy i zakrzepicy.
Kiedy lekarz zleca oznaczenie stężenia homocysteiny?
Typowe badanie, które lekarz zleca po epizodzie sercowo-naczyniowym (takim jak zawał), dla pacjentów bez wcześniejszych czynników ryzyka, dla osób w wieku poniżej 40 lat po takim incydencie oraz dla osób z przewlekłą niewydolnością nerek, to oznaczenie poziomu homocysteiny.
Jakie jest postępowanie w przypadku zwiększonego stężenia homocysteiny?
Ponieważ wysoki poziom homocysteiny jest istotnym czynnikiem rozwoju miażdżycy oraz zwiększa ryzyko zakrzepicy, konieczne jest podjęcie działań w celu obniżenia jej poziomu.
Zgodnie z najnowszymi wytycznymi zalecana jest suplementacja witaminami, przede wszystkim kwasem foliowym, a także witaminami B12 i B6. Skuteczność leczenia jest nieco niższa w przypadku defektów genetycznych w metabolizmie cysteiny. Natomiast lepsze rezultaty obserwuje się przy niedoborach witaminowych jako przyczynie hiperhomocysteinemii.