Choroba skóry znana jako łupież rumieniowy jest powszechnym problemem, której objawem są rumieniowe zmiany w fałdach skóry (np. pachwiny, pachy, przestrzenie międzypalcowe stóp). Jest spowodowana przez bakterie (maczugowce ), które naturalnie występują na skórze człowieka, ale w określonych warunkach (np. nadmierne pocenie się, cukrzyca, otyłość) mogą się namnażać, penetrować warstwę naskórka i powodować zmiany skórne. Choroba ta jest przewlekła i często nawraca przy istnieniu sprzyjających warunków.

Choroba skóry zwana łupieżem rumieniowym jest powszechna i dotyka około 20% populacji, głównie starszych mężczyzn. Istnieje małe ryzyko przeniesienia tego schorzenia na inne osoby, ponieważ jest ono mało zakaźne.

Typowy objaw łupieżu rumieniowego to plama o czerwonobrązowym kolorze, mogąca być dodatkowo złuszczająca się na powierzchni skóry. Brak skarg ze strony pacjenta, w tym brak świądu, odróżnia tę jednostkę chorobową od infekcji grzybiczych skóry.

Zmiany skórne najczęściej występują w okolicach pachwinowych i mogą rozprzestrzeniać się na górną część wewnętrznych powierzchni ud. Rzadziej łupież rumieniowy pojawia się w okolicach dołów pachowych lub przestrzeni międzypalcowych stóp.

Jeśli pojawią się zmiany skórne w miejscach charakterystycznych dla łupieżu rumieniowego, należy skonsultować się z dermatologiem.

Diagnoza łupieżu rumieniowego jest możliwa poprzez przeprowadzenie badania dermatologicznego i zidentyfikowanie rumieniowych zmian w okolicach fałdów skóry, które nie powodują świądu. Aby dokładnie zdiagnozować i odróżnić zmiany skórne spowodowane zakażeniem grzybiczym, konieczne jest skorzystanie z badania w lampie Wooda. Charakterystyczna dla łupieżu rumieniowego jest malinowa (pomarańczowoczerwona) fluorescencja w lampie Wooda. Tego rodzaju badanie przeprowadza dermatolog.

W zwalczaniu łupieżu rumieniowego stosuje się leczenie antybiotykiem erytromycyną, zarówno miejscowo, jak i ogólnie. Terapię miejscową można uzupełnić lekami przeciwgrzybiczymi. Aby zmniejszyć ryzyko ponownego wystąpienia, zaleca się także profilaktyczne stosowanie tych leków, na przykład raz w tygodniu. Skuteczne może być również korzystanie z mydeł odkażających i przeciwbakteryjnych.

Można wyleczyć łupież rumieniowy, ale jest to choroba przewlekła i jeśli nie zostaną usunięte czynniki sprzyjające infekcji, takie jak nadmierna potliwość, cukrzyca czy otyłość, zmiany skórne będą nawracać.

Łupież rumieniowy może występować jednocześnie z cukrzycą, nadwagą lub nadmierną potliwością. Osoby chore na cukrzycę muszą być leczone odpowiednio, a u osób bez cukrzycy należy regularnie monitorować poziom glukozy we krwi. Zachowanie prawidłowej wagi zmniejsza ryzyko pojawienia się zmian skórnych i infekcji skóry. Nadwaga często wiąże się z nadmierną potliwością, a nadmierne pocenie sprzyja zakażeniom skóry, w tym łupieżowi rumieniowemu. Zaleca się stosowanie środków zapobiegających nadmiernemu poceniu i noszenie przewiewnej odzieży.

Ważne jest zapobieganie chorobom poprzez utrzymanie higieny osobistej, noszenie luźnej odzieży oraz regularne sprawdzanie poziomu glukozy we krwi i kontrolowanie masy ciała.