Jeśli zauważysz u siebie wymienione objawy, warto umówić się na wizytę u lekarza rodzinnego, który w razie potrzeby skieruje cię do neurologa. Wskazane jest zrobić to w ciągu kilku tygodni od pojawienia się objawów. Pierwsze symptomy miastenii rzadko są na tyle poważne, by zagrażać życiu pacjenta. Jednak w przypadku problemów z oddychaniem lub intensywnych trudności z połykaniem, konieczna jest natychmiastowa interwencja lekarska.

Do leczenia miastenii stosuje się inhibitory acetylocholinoesterazy, takie jak pirydostygmina i ambenonium. Podawane są doustnie zgodnie z zaleceniami lekarza. U połowy chorych prowadzą one do opanowania objawów choroby, a pozostałym trzeba dodatkowo podać leki immunosupresyjne. Należą do nich glikokortykosteroidy, azatiopryna, cyklofosfamid i metotreksat. Decyzję o farmakoterapii podejmuje się indywidualnie u każdego pacjenta, ponieważ leki te mogą powodować działania niepożądane.

U pacjentów z przetrwałą grasicą i nieskutecznym leczeniem farmakologicznym, wykonuje się tymektomię. Przy przełomie miastenicznym konieczne jest leczenie szpitalne, z wykorzystaniem plazmaferezy i immunoglobulin. Niebezpiecznym powikłaniem miastenii jest przełom cholinergiczny, wymagający natychmiastowej pomocy lekarskiej.

W leczeniu miastenii istotne jest także leczenie chorób autoimmunologicznych oraz zakażeń, które mogą nasilać objawy. Chorzy powinni informować lekarzy o swojej chorobie przy planowanych zabiegach operacyjnych, ze względu na przeciwwskazania lecznicze.

Choroba miastenia jest trwałą dolegliwością towarzyszącą pacjentowi przez całe życie. Jednak objawy można skutecznie złagodzić. Charakter choroby jest zmienny - czasami występują okresy znaczącej poprawy lub nawet całkowitego ustąpienia objawów, podczas których pacjenci mogą prowadzić normalne życie, a czasami występują okresy zaostrzeń, czyli nawrotu objawów. Nawroty choroby najczęściej wynikają z infekcji, zmian hormonalnych lub stresu.