Według koncepcji biopsychospołecznej, kształtowanie się osobowości histrionicznej może być spowodowane przez wiele różnych czynników, które działają razem. Te czynniki mogą mieć podłoże genetyczne, osobowościowe (np. temperament), a także być związane z procesami wychowawczymi i rozwojowymi. Każdy przypadek powinien być analizowany indywidualnie, bez upraszczania. Istnieje wiele teorii opisujących procesy rozwojowe (takie jak relacje z rodzicami, kształtowanie tożsamości psychoseksualnej) prowadzące do powstania osobowości histrionicznej. Choć te teorie są obecne w literaturze specjalistycznej, nie są one jednolicie akceptowane przez wszystkich ekspertów.

Leczenie jednostki cierpiącej na ten rodzaj zaburzenia osobowości polega głównie na psychoterapii. Motywem podjęcia terapii zwykle nie jest sama struktura osobowości osoby histerycznej, lecz raczej problemy i kryzysy związane z relacjami z innymi ludźmi. Często są to sytuacje, w których jednostka ta doświadcza poważnego konfliktu, kryzysu w relacji, nie jest w stanie funkcjonować jak dotychczas lub z różnych powodów pogarsza się jej zdolność do radzenia sobie.

Podczas psychoterapii w relacji z terapeutą pojawiają się wszystkie omówione cechy relacji z innymi osobami. W związku z tym terapia może być bardzo emocjonalna i dramaticzna oraz wymagać szczególnego skoncentrowania na pacjencie. Ogólnie należy pamiętać, że każda z przedstawionych cech osobowości i zachowań osoby histerycznej znajduje swoje odzwierciedlenie w relacji z terapeutą. Dlatego podczas terapii mogą pojawić się także zachowania uwodzicielskie i seksualizujące relację z terapeutą.

Terapeuta może zostać uznany za "zbawcę" lub "ostatnią deskę ratunku". W innych przypadkach może być postrzegany jako niewłaściwy, niedostatecznie zaangażowany, zbyt obojętny lub zbyt nieprzejmujący się sytuacją.

Leczenie farmakologiczne (farmakoterapia) jest wskazane w przypadku wystąpienia objawów depresji lub zaburzeń lękowych. Powinno być prowadzone ostrożnie, ponieważ istnieje ryzyko nadużycia leków w celu manipulacji relacją z lekarzem lub w celu autodestrukcyjnych tendencji. Leki mogą być nadużywane w sposób demonstracyjny, aby podkreślić na przykład złe samopoczucie lub przyciągnąć uwagę lekarza. Ich stosowanie wymaga uważności ze względu na ryzyko prób samobójczych.