Charakterystyczne oznaki cukrzycy (sygnalizujące możliwość występowania cukrzycy z wysokim poziomem glukozy):

• częste oddawanie moczu, czyli wielomocz
• wzmożone pragnienie (polidypsja)
• objawy odwodnienia, zazwyczaj umiarkowanie nasilone (sucha skóra, suchość błon śluzowych)
• osłabienie i senność spowodowane odwodnieniem
• spadek masy ciała (rzadziej)
• zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej, tzw. kwasica i śpiączka ketonowa (niekiedy pierwszy zauważony objaw)
• skłonność do ropnych zakażeń skóry lub zakażeń układu moczowo-płciowego.

Typowe symptomy cukrzycy mogą występować także w innych schorzeniach, a wiele osób cierpiących na cukrzycę nie wykazuje żadnych oznak. Cukrzycę zatem nie można diagnozować jedynie na podstawie symptomów, dlatego konieczne jest przeprowadzenie odpowiednich testów. Jeśli masz podejrzenia co do cukrzycy, powinieneś skonsultować się z lekarzem. Badania w kierunku cukrzycy powinny być wykonane nie tylko u osób z objawami, ale zaleca się regularne testowanie w grupach ryzyka, czyli u osób bardziej narażonych na zachorowanie na cukrzycę (opisane niżej).

Typowe symptomy cukrzycy są bardziej powszechne w przypadku cukrzycy typu 1 niż typu 2. Cukrzyca typu 1 rozwija się zwykle szybko, prowadząc do szybkiego niedoboru insuliny. U dzieci, młodzieży i dorosłych objawy cukrzycy typu 1 obejmują typowe symptomy choroby.

Szybkie wyczerpanie rezerw wydzielniczych komórek trzustki może być przyczyną nagłego początku choroby u dzieci i młodzieży, prowadząc do kwasicy i śpiączki ketonowej. Nudności, wymioty, bóle brzucha, odwodnienie, szybkie oddychanie, zapach acetonu w wydychanym powietrzu, zaburzenia świadomości i śpiączka to znaki alarmowe, które wymagają natychmiastowej interwencji medycznej, aby uniknąć śmierci.

Objawy cukrzycy typu 1 u osób dorosłych zazwyczaj przebiegają mniej gwałtownie, ale mogą być podobne.

Objawy cukrzycy typu 2 pojawiają się znacznie rzadziej i później niż w przypadku cukrzycy typu 1. Choroba rozwija się powoli, a wysokie stężenie glukozy we krwi może być wykrywane przypadkowo lub podczas rutynowych badań, gdy pacjent nie ma jeszcze objawów. Niemniej jednak, nieleczona cukrzyca może prowadzić do poważnych powikłań, zwłaszcza sercowo-naczyniowych, które są główną przyczyną zgonów. Konieczne jest monitorowanie i dostosowywanie leczenia cukrzycy typu 2 w miarę postępu choroby.

Cukrzyca w ciąży zazwyczaj nie wykazuje żadnych symptomów, dlatego podczas ciąży wykonuje się regularne badania - sprawdzenie poziomu glukozy we krwi oraz test tolerancji glukozy. Cukrzyca w ciąży może prowadzić do różnych powikłań, takich jak poronienia czy makrosomia płodu.

W przypadku cukrzycy mogą występować nawracające infekcje skóry i błon śluzowych, takie jak zapalenie kącików ust, drożdżakowe zakażenia ujścia cewki moczowej lub infekcje intymne, czy też ropne zakażenia skóry.

Cukrzyca typu 2 może powodować rogowacenie ciemne, które objawia się symetrycznym, ciemnobrązowym przebarwieniem skóry z nadmiernym rogowaceniem. Najczęściej lokalizuje się na szyi (objaw brudnej szyi), w dołach pachowych oraz na łokciach i kolanach.

Wśród dzieci w Europie około 95% nowych przypadków cukrzycy stanowi cukrzyca typu 1. Choroba często rozwija się w okresie dorastania, ale ostatnio coraz częściej zachorowania zauważa się także u młodszych dzieci. Objawy cukrzycy typu 1 u dzieci mogą mieć nagły początek. W Polsce wzrasta zapadalność na cukrzycę typu 1 u dzieci. Podobne zjawisko obserwuje się także w przypadku cukrzycy typu 2 u dzieci – jest to związane ze wzrostem liczby dzieci z nadwagą.

Cukrzyca typu 2 może przebiegać bezobjawowo w początkowym stadium, ale nadal prowadzi do powikłań. Objawy tej choroby mogą być różnorodne, obejmujące m.in. nawracające infekcje skóry i błon śluzowych, infekcje intymne, zaburzenia widzenia, problemy z gojeniem się ran, a u dzieci także moczenie nocne, apatię, drażliwość i trudności w nauce. Często pierwszym zauważalnym objawem cukrzycy typu 2 jest powikłanie, wynikające z przewlekłego przebiegu choroby, takie jak pogorszenie wzroku spowodowane retinopatią cukrzycową.