Ropień w okolicy migdałka to miejsce gromadzenia się ropy między torebką migdałka podniebiennego a boczną ścianą gardła. Zazwyczaj ropień występuje po jednej stronie, a obustronne wystąpienie ropnia jest rzadkie.

Ropień okołomigdałkowy często jest wynikiem nieprawidłowo leczonej lub nieleczonej anginy wywołanej przez paciorkowce beta-hemolizujące grupy A lub ostrego stanu zapalnego migdałków spowodowanego przez inne bakterie, na przykład gronkowca złocistego lub Haemophilus influenzae. Zdarzają się również przypadki rozwoju ropnia okołomigdałkowego bez wcześniejszego zakażenia, gdzie jako miejsce wystąpienia ropnia podejrzewa się gruczoły ślinowe za migdałkami.

Zwykle pierwszym, niewyraźnym znakiem rozwijającego się ropnia okołomigdałkowego jest dyskomfort w gardle, często występujący w związku z infekcją migdałków.

Następnie może zaistnieć pozorna poprawa, ale ropień zaczyna rosnąć, a po 2–5 dniach pojawiają się kolejne objawy. Mogą wystąpić silniejsze dolegliwości po stronie dotkniętej chorobą. Wraz z rozwojem ropnia pojawiają się gorączka, dreszcze, bóle głowy, trudności z otwarciem ust, problemy z przełykaniem, nieprzyjemny zapach z ust, obrzęk twarzy lub szyi, skurcz po stronie infekcji, powiększenie węzłów chłonnych, ból ucha, zmiana głosu.

Charakterystyczny szczękościsk zwraca uwagę podczas badania pacjenta. Migdałek po stronie ropnia jest zazwyczaj powiększony, co przesuwa języczek na stronę zdrową. Błona śluzowa jest zaczerwieniona, okolica migdałka może być obrzęknięta, a w przypadku dużego ropnia może być nawet widoczne wyraźne uwypuklenie. Ze względu na bolesność gardła, pacjent może wykazywać objawy odwodnienia. Czasem, jeśli pacjent jest w stanie otworzyć usta, laryngolog może spróbować zbadać ropień palcem.

Laryngolog przeprowadza diagnostykę na podstawie dokładnie zebranych informacji od pacjenta oraz badania fizycznego. W sytuacji niepewności lub konieczności potwierdzenia diagnozy, lekarz może próbować pobrania treści ropnej za pomocą igły i strzykawki. W przypadku istotnych wątpliwości diagnostycznych, można rozważyć wykonanie tomografii komputerowej.

Ropień wokół migdałka może być zapobiegawczo leczony antybiotykami, które zazwyczaj są podawane dożylnie, aby szybciej zadziałały. Niestety, czasami leczenie zapobiegawcze nie wystarcza, dlatego często konieczne jest zastosowanie metod chirurgicznych przy jednoczesnym stosowaniu antybiotyków. Polega to na nacięciu i drenażu ropnia w znieczuleniu miejscowym, a czasami konieczne jest krótkie znieczulenie ogólne, szczególnie u małych dzieci.

Jeśli ropień jest wynikiem stanu zapalnego migdałków, a pacjent cierpi na nawracające anginy lub przewlekłe zapalenie migdałków, zaleca się planowe ich usunięcie, ponieważ mogą one być przyczyną powtarzających się infekcji, a ropnie wokół migdałka mogą powracać.

W przypadku znacznego odwodnienia pacjenta może być konieczne podawanie płynów dożylnie. Często również wymagane jest zastosowanie leków przeciwbólowych.

Trudności z oddychaniem mogą pojawić się w wyniku nieleczonych ropni okołomigdałkowych, dlatego nie można bagatelizować tych powikłań. Ropień o dużej objętości może prowadzić do zablokowania dróg oddechowych oraz stanowić potencjalne źródło poważnych infekcji bakteryjnych tkanek szyi, żuchwy czy klatki piersiowej, a nawet sepsy. Jeśli ropień pęknie, jego zawartość może zostać wdychana, co w efekcie może spowodować zapalenie płuc.