Na początku zabiegu wykonuje się nacięcie w okolicy pachwiny, gdzie żyła odpiszczelowa uchodzi do żył głębokich. Następnie żyłę się przecina i podwiązuje koniec od strony żył głębokich. Kolejnym krokiem jest drugie nacięcie skóry nad żyłą - albo w okolicy kolana, albo w okolicy kostki. W celu usunięcia żylaków wprowadza się długą metalową sondę i za jej pomocą wyciąga się żyłę.

Żylaki w metodzie klasycznej usuwa się z drobnych nacięć skóry z pomocą specjalnych haczyków i szczypczyków. Rany po zabiegu zszywa się lub zamyka za pomocą plastrów (stripów). Na zakończenie zakładany jest opatrunek uciskowy (pończocha). Pacjent może być wypisany ze szpitala w dniu zabiegu lub w dniu następnym.

Po zakończeniu zabiegu zaleca się zachowanie opatrunku przez okres jednego tygodnia, do czasu usunięcia szwów. W tym czasie pacjent może swobodnie się poruszać, ale powinien unikać długotrwałego siedzenia z nogami opuszczonymi lub stania.

Następnie pacjent powinien zgłosić się na kontrolę, podczas której usuwa się szwy skórne i zmienia opatrunek. Zaleca się noszenie opaski elastycznej lub pończochy nawet przez kilka miesięcy po zabiegu, co sprzyja prawidłowemu gojeniu, wchłanianiu krwiaków oraz częściowo chroni przed nawrotami choroby. Pełną sprawność zazwyczaj odzyskują pacjenci po 2–4 tygodniach - tyle czasu zazwyczaj zaleca się zwolnienie lekarskie.

Chirurgiczna terapia jest skuteczna, ale dość inwazyjna. Po usunięciu naczyń za pomocą metody stripping często występuje krwiak. Ze względu na liczne rany istnieje ryzyko infekcji, zwłaszcza groźne w przypadku rany w pachwinie. Usuwanie mechaniczne naczyń może prowadzić do uszkodzenia gałęzi nerwów skórnych, co skutkuje tymczasowymi lub trwałymi zaburzeniami czucia na określonych obszarach kończyny. Po nacięciach skóry pozostają niewielkie blizny. Należy także pamiętać o potencjalnych powikłaniach związanych z znieczuleniem.

Do rzadkich, ale poważnych, komplikacji należą zakrzepica żył głębokich oraz wtórna zatorowość płucna.

Niestety, jak wspomniano, metoda chirurgiczna nie gwarantuje w 100% zapobieżenia nawrotowi choroby w przyszłości. Postęp samej choroby może spowodować degenerację naczynia, a w jego obszarze mogą powstać nowe żylaki, niewidoczne podczas operacji. Co dziwne, organizm ma zdolność do odtworzenia żylaków w miejscu wcześniej usuniętych naczyń. Nawrotowe żylaki są trudne do leczenia, a każda kolejna operacja wiąże się z większym ryzykiem powikłań. Na szczęście nawrotowe żylaki można zazwyczaj skutecznie leczyć mniej inwazyjnymi metodami, zwłaszcza jeśli leczenie rozpocznie się we wczesnym stadium.

Operacja tradycyjna nie powinna być przeprowadzana przy ciężkich chorobach, podeszłym wieku, oraz po wystąpieniu owrzodzenia na kończynie. Dotychczas uważano, że operacja jest niemożliwa po zakrzepicy żyłaków, ale ta teoria została ostatnio obalona. Badania wykazały, że usunięcie uszkodzonych żył powierzchownych może poprawić przepływ żylny w kończynie, pozostawiając jedną chorobę zamiast dwóch.

Jedną z modyfikacji operacji jest miniflebektomia, która usuwa drobne żyłki i żylaki z małych nacięć lub nakłuć skóry. Jest to metoda alternatywna do skleroterapii, przynosząca szybsze efekty bez ryzyka powstawania przebarwień.

Warto zauważyć, że jedynie klasyczna operacja żylaków jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia, pozostałe metody są płatne.