Lek ten jest przeznaczony do stosowania u osób dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 6. roku życia cierpiących na cukrzycę i wymagających podawania insuliny.

Niestety, nawet jeśli istnieją wskazania do używania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie wolno stosować preparatu, jeśli jesteś uczulony (nadwrażliwy) na którąkolwiek substancję w preparacie.

Przeciwwskazaniem do stosowania preparatu jest hipoglikemia.

Niektóre schorzenia oraz inne sytuacje mogą być przeciwwskazaniem do stosowania lub wskazaniem do zmiany dawki leku. W niektórych przypadkach konieczne może być również wykonanie określonych badań kontrolnych.

Każda zmiana sposobu leczenia cukrzycy, w tym zmiana preparatu insuliny, wymaga dokładnego nadzoru lekarza. Zmiana ta może wymagać dostosowania dawki. Lekarz wskaże, jak postępować i odpowiednio dostosuje dawkę; ważne jest ściśle przestrzeganie zaleceń lekarskich. Dostosowanie dawki może być konieczne także w przypadku stosowania równoległych leków doustnych przeciwcukrzycowych.

Preparat należy przyjmować zgodnie z zaleceniami lekarza i nie wolno nagle przerywać terapii. Nagłe przerwanie leczenia, zwłaszcza w cukrzycy typu 1, stosowanie zbyt małych dawek lub pomijanie dawek może doprowadzić do hiperglikemii. Objawy hiperglikemii zwykle pojawiają się stopniowo, w ciągu kilku godzin lub dni i mogą obejmować: zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, nudności, wymioty, senność, zaczerwienienie i suchość skóry, suchość w ustach, utratę apetytu oraz zapach acetonu w wydychanym powietrzu. Nieleczona hiperglikemia w przebiegu cukrzycy może prowadzić do kwasicy ketonowej, która stanowi poważne zagrożenie dla życia.

Przy zbyt dużej dawce insuliny w stosunku do zapotrzebowania może wystąpić hipoglikemia. Po zmianie preparatu insuliny wczesne objawy hipoglikemii mogą być mniej nasilone lub inne niż podczas stosowania poprzedniego preparatu.

Inne czynniki wpływające na zmianę lub zmniejszenie objawów hipoglikemii mogą obejmować:

- długotrwałą cukrzycę

- intensywne leczenie insuliną

- neuropatię cukrzycową

- stosowanie innych leków (np. beta-adrenolityków)

- zmianę insuliny pochodzenia zwierzęcego na insulinę ludzką.

W powyższych przypadkach ciężka hipoglikemia (czasem z utratą świadomości) może wystąpić, zanim pacjent zda sobie sprawę z jej obecności.

Wysiłek fizyczny lub zmiana schematu posiłków może wymagać dostosowania dawkowania insuliny. Wysiłek fizyczny bezpośrednio po posiłku może zwiększać ryzyko hipoglikemii.

Ewentualna hipoglikemia po preparatach zawierających szybko działające analogi insuliny może wystąpić wcześniej niż po preparacie zawierającym tradycyjną insulinę ludzką.

Zapotrzebowanie na insulinę może ulec zmianie w czasie choroby, po urazach lub podczas zaburzeń emocjonalnych. W tych sytuacjach kontrola glikemii powinna być bardzo dokładna. Zaleca się regularne monitorowanie poziomu glukozy we krwi oraz konsultacje z lekarzem w celu dostosowania dawki insuliny.

Niewłaściwie kontrolowana hipoglikemia lub hiperglikemia stanowi poważne ryzyko prowadzące do utraty przytomności, śpiączki i nawet zgonu.

Leczenie skojarzone z insuliną i pioglitazonem może prowadzić do niewydolności serca, szczególnie u osób z czynnikami ryzyka. W przypadku zalecenia przez lekarza stosowania tego połączenia, konieczna jest ciągła obserwacja pacjenta pod kątem symptomów niewydolności serca, takich jak obrzęki czy wzrost masy ciała. W przypadku pojawienia się objawów związanych z układem sercowo-naczyniowym, konieczna jest natychmiastowa konsultacja lekarska, ponieważ może być konieczne zaprzestanie przyjmowania pioglitazonu.

Roztwór wstrzykiwany za pomocą wstrzykiwacza jest przeznaczony wyłącznie do wstrzykiwań podskórnych. Wstrzykiwacz SoloStar należy stosować zgodnie z instrukcją producenta dołączoną do opakowania. Przed wykonaniem wstrzyknięcia zawsze należy upewnić się, że wybrany wstrzykiwacz zawiera właściwą insulinę, zgodnie z informacją na etykiecie.

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci poniżej 6. roku życia.

Dodatkowe informacje o pozostałych składnikach preparatu:

- preparat zawiera metakrezol, który może wywołać reakcje alergiczne;

- preparat zawiera mniej niż 23 mg sodu na dawkę i jest uznawany za produkt "bez sodu".

Czy lek wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

Należy pamiętać, że w przypadku hipoglikemii, hiperglikemii lub zaburzeń widzenia, możliwości psychofizyczne, takie jak szybkość reakcji, mogą być znacznie ograniczone. Stanowi to poważne zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. Należy unikać możliwości wystąpienia hipoglikemii. Jest to szczególnie ważne u pacjentów, u których hipoglikemia występuje często, a także kiedy wczesne objawy są niewyczuwalne. W takich przypadkach niezbędne jest skonsultowanie się z lekarzem w celu ustalenia, czy jest możliwe bezpieczne prowadzenie pojazdów oraz obsługa maszyn.

Preparat występuje w postaci roztworu do podawania podskórnego za pomocą wstrzykiwacza SoloStar. Nie należy przekraczać zalecanych dawek, ponieważ może to zaszkodzić zdrowiu. W przypadku wątpliwości co do stosowania preparatu, należy skonsultować się z lekarzem.

Moc działania preparatu jest określana w jednostkach, które są specyficzne dla tego preparatu i nie są tożsame z międzynarodowymi jednostkami lub jednostkami innych insulin analogowych.

Dawkowanie preparatu jest ustalane indywidualnie przez lekarza.

Osoby z zaburzeniami nerek lub niewydolnością wątroby mogą potrzebować mniejszej dawki insuliny.

W przypadku osób starszych i osób z zaburzeniami nerek zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone.

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci poniżej 6 roku życia.

Preparat należy podawać podskórnie krótko przed lub po posiłku, zapewnia to szybkie działanie. Wstrzyknięcie w tkankę podskórną brzucha gwarantuje szybsze wchłanianie insuliny. Początek i czas działania preparatu mogą różnić się w zależności od różnych czynników.

Roztwór w wstrzykiwaczu (100 jednostek/ml) umożliwia podanie od 1 do 80 jednostek z dokładnością do 1 jednostki. Dla większych dawek konieczne są dodatkowe wstrzyknięcia.

Preparat należy podawać wyłącznie podskórnie w okolicę brzucha, uda lub okolicę mięśnia ramienia. Miejsce wstrzyknięcia należy zmieniać po każdej iniekcji. Należy zadbać, aby igła nie trafiła do naczynia krwionośnego.

W trakcie ciąży nie należy zażywać żadnych leków bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem!

Jest konieczne skonsultowanie się z lekarzem przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku podczas ciąży lub laktacji, aby omówić potencjalne zagrożenia i korzyści związane z danym lekiem. Jeśli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, koniecznie poinformuj lekarza o swojej sytuacji.

Podczas stosowania leku przez kobiety w ciąży należy zachować szczególną ostrożność. Zarówno hipoglikemia, jak i hiperglikemia, które mogą wystąpić w przypadku niewłaściwego leczenia cukrzycy, mogą być szkodliwe dla dziecka. Dlatego ważne jest regularne monitorowanie poziomu glukozy we krwi i dostosowywanie dawki leku zgodnie z zaleceniami lekarza. W I trymestrze ciąży zapotrzebowanie na insulinę zazwyczaj maleje, a następnie stopniowo wzrasta w II i III trymestrze. Po porodzie zapotrzebowanie na insulinę drastycznie spada (co zwiększa ryzyko hipoglikemii).

W okresie karmienia piersią może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i/lub diety.

Inforujemy lekarza o wszystkich ostatnio przyjmowanych lekach, nawet tych, które są dostępne bez recepty.

Podczas stosowania preparatu, przyjmowanie innych leków powinno odbywać się wyłącznie za zgodą lekarza lub na jego zalecenie.

Inne leki mogą wpływać na zapotrzebowanie na insulinę, dlatego konieczne może być dostosowanie dawkowania insuliny przez lekarza. Należy monitorować poziom glukozy we krwi.

Niektóre leki mogą zmniejszać zapotrzebowanie na insulinę, np. doustne leki przeciwcukrzycowe, inhibitros MAO lub salicylany. Inne zaś mogą zwiększać zapotrzebowanie na insulinę, np. kortykosteroidy lub leki moczopędne.

Blokery beta-adrenergiczne lub klonidyna mogą zarówno zwiększać jak i zmniejszać hipoglikemiczne działanie insuliny. Alkohol również może wpływać na działanie insuliny.

Apidra SoloStar, jak każdy lek, może wywoływać skutki uboczne, ale nie wystąpią one u każdego pacjenta stosującego ten lek. Warto pamiętać, że korzyści płynące z zażywania leku zazwyczaj przewyższają szkody wynikające z ewentualnych działań niepożądanych.

Najczęstszym działaniem niepożądanym jest hipoglikemia, która występuje, gdy dawka insuliny jest zbyt duża w stosunku do zapotrzebowania organizmu. Objawy hipoglikemii zazwyczaj pojawiają się nagle i mogą obejmować: zimne poty, bladą skórę, zmęczenie, drżenie, niepokój, osłabienie, trudności z koncentracją, zawroty głowy, głód, zaburzenia widzenia, ból głowy, nudności i kołatanie serca. Ciężka hipoglikemia może prowadzić do utraty przytomności, drgawek, upośledzenia funkcji mózgu, a nawet śmierci. Wśród częstych skutków ubocznych należy wymienić: obrzęki, reakcje w miejscu podania (zaczerwienienie, obrzęk, świąd, ból), oraz reakcje alergiczne. Rzadziej występuje lipodystrofia (zanik tkanki tłuszczowej w miejscu wstrzyknięcia insuliny), a z nieznaną częstością może pojawić się hiperglikemia, prowadząca do kwasicy ketonowej. Ponadto, mogą wystąpić ogólne reakcje nadwrażliwości, włączając w to reakcje anafilaktyczne: wysypkę, pokrzywkę, ucisk w klatce piersiowej, duszność, alergiczne zapalenie skóry, świąd. Ciężkie reakcje anafilaktyczne mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla życia.