Torasemid jest substancją czynną tego preparatu, jest to lek o silnym działaniu moczopędnym, pochodna sulfonamidowa. Ten diuretyk pętlowy działa głównie w obszarze pętli nefronu (tzw. pętli Henlego), powodując zahamowanie zwrotnego wchłaniania jonów sodu i chloru. Efektem tego jest zwiększone wydalanie sodu i chloru z moczem oraz zwiększona objętość wydalanej wody. Zwiększone wydalanie sodu wiąże się z utratą potasu. Ponadto, torasemid prawdopodobnie prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zmniejszenia oporu naczyniowego. Lek jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i obrzęków.

Po przyjęciu doustnym torasemid jest szybko i praktycznie całkowicie wchłaniany, a maksymalne stężenie we krwi występuje około 1-2 godzin po podaniu preparatu.

Preparat jest zalecany w terapii:

• nadciśnienia tętniczego pierwotnego (tylko preparat w postaci tabletek 5 mg)

• obrzęków spowodowanych zastoinową niewydolnością serca, obrzęku płuc, obrzęków pochodzenia wątrobowego lub nerkowego.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na inne pochodne sulfonylomocznika.

Nie stosować, jeżeli występują:

• zaburzenia czynności nerek z bezmoczem

• śpiączka wątrobowa i stany przedśpiączkowe

• niedociśnienie tętnicze.

Preparat jest przeciwwskazany w ciąży oraz w okresie karmienia piersią.

Preparat jest dostępny w postaci tabletek do stosowania doustnego. Należy przestrzegać zaleconych dawek, ponieważ niezaleczone zwiększenie dawki może być szkodliwe dla zdrowia i życia. W przypadku wątpliwości dotyczących stosowania preparatu, należy skonsultować się z lekarzem.

Tabletki należy przyjmować rano, popijając niewielką ilością płynu; można je przyjmować niezależnie od posiłku.

U dorosłych:

W przypadku nadciśnienia tętniczego pierwotnego zaleca się początkową dawkę 2,5 mg raz dziennie. Lekarz może zwiększyć dawkę do 5 mg raz dziennie, jeśli zajdzie taka potrzeba. Wyższe dawki niż 5 mg na dobę nie przynoszą dodatkowego obniżenia ciśnienia tętniczego. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe można zaobserwować po około 12 tygodniach stosowania preparatu.

W przypadku obrzęków zaleca się dawkę 5 mg raz dziennie. Lekarz może stopniowo zwiększać dawkę do 20 mg raz dziennie (a nawet do 40 mg na dobę w wyjątkowych sytuacjach).

Osoby z zaburzeniami czynności wątroby powinny być pod szczególnym nadzorem lekarskim, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.

U osób starszych nie ma konieczności dostosowywania dawki preparatu.

W przypadku dzieci i młodzieży nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu.

Podczas ciąży ważne jest skonsultowanie się z lekarzem przed zażyciem jakiegokolwiek leku!

Należy dokładnie omówić z lekarzem potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem leku podczas ciąży lub karmienia piersią. Jeśli planujesz ciążę lub jesteś w ciąży, koniecznie poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę.

Nie zaleca się przyjmowania leku w czasie ciąży i laktacji.

Diuver, podobnie jak każdy lek, może wywoływać niepożądane skutki, chociaż nie muszą one występować u wszystkich pacjentów. Trzeba pamiętać, że korzyści wynikające ze stosowania leku zazwyczaj przewyższają ewentualne szkody związane z wystąpieniem działań niepożądanych.

Do częstych skutków ubocznych należą m.in. problemy związane z przewodem pokarmowym (jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, ból brzucha), zmniejszenie apetytu, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wzrost poziomu kwasu moczowego, glukozy i lipidów we krwi, pogłębienie objawów zasadowicy metabolicznej oraz zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. Z kolei rzadziej mogą pojawić się takie objawy jak zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi, nagłe zatrzymanie moczu u pacjentów z problemami z odpływem moczu, a także potencjalne uszkodzenie pęcherza moczowego.

W przypadkach rzadkich mogą wystąpić zaburzenia czuciowe, takie jak mrowienie lub drętwienie kończyn. Natomiast bardzo rzadko lub w niewielkim stopniu występują objawy takie jak problemy ze wzrokiem, słuchem, zmniejszenie liczby krwinek białych, czerwonych i płytek krwi, a także powikłania zakrzepowe i zaburzenia krążenia, reakcje skórne oraz suchość błony śluzowej jamy ustnej.