Składnikiem aktywnym tego preparatu jest syntetyczny zamiennik naturalnego hormonu tarczycy - lewotyroksyna. Lewotyroksyna działa tak samo jak endogenny hormon. W tkankach obwodowych tyroksyna przekształca się w bardziej aktywną trójjodotyroninę. Hormony tarczycy są niezbędne do poprawnego funkcjonowania organizmu, wzrostu i rozwoju.

Lewotyroksyna jest wchłaniana z przewodu pokarmowego w około 80%, głównie w jelicie cienkim. Stężenie maksymalne osiąga się po 5-6 godzinach od zażycia. Dużą część lewotyroksyny wiąże się z białkami osocza. Działanie preparatu zaczyna się po 3-5 dniach od rozpoczęcia stosowania. Wątroba zawiera 1/3 całkowitej puli lewotyroksyny i podlega wymianie z lewotyroksyną w osoczu. Metabolizm hormonów tarczycy zachodzi głównie w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach, a metabolity są wydalane z moczem i kałem.

Preparat jest stosowany w następujących sytuacjach:

- leczenie wola obojętnego

- zapobieganie nawrotom po chirurgicznym usunięciu wola obojętnego, w zależności od stopnia zachowanej czynności tarczycy po operacji

- leczenie substytucyjne w niedoczynności tarczycy

- leczenie supresyjne w raku tarczycy.

Dawka 25/50/75/100 µg jest stosowana w terapii skojarzonej z lekami przeciwtarczycowymi podczas leczenia nadczynności tarczycy.

Dawka 100/150/200 µg jest zalecana do testów hamowania czynności tarczycy w celach diagnostycznych.

Niektóre schorzenia oraz inne okoliczności mogą być przeciwwskazaniem do stosowania lub wskazaniem do dostosowania dawki preparatu. W określonych sytuacjach konieczne może być przeprowadzenie odpowiednich badań kontrolnych.

Przed rozpoczęciem przyjmowania lewotyroksyny należy podjąć leczenie lub wykluczyć następujące choroby: chorobę wieńcową (w tym dławicę piersiową), miażdżycę naczyń, nadciśnienie tętnicze, niedoczynność przysadki, niedoczynność kory nadnerczy oraz autonomiczną czynność tarczycy.

U pacjentów z ryzykiem wystąpienia zaburzeń psychicznych zaleca się rozpoczęcie leczenia od niskich dawek, stopniowo zwiększanych, oraz monitorowanie na początku leczenia; w przypadku pojawienia się objawów psychotycznych lekarz powinien rozważyć dostosowanie dawki lewotyroksyny.

W grupach pacjentów z chorobą wieńcową, niewydolnością serca lub zaburzeniami rytmu serca z tachykardią specjalna ostrożność jest zalecana przy dostosowywaniu dawki lewotyroksyny, aby uniknąć nawet lekkiej nadczynności tarczycy spowodowanej stosowaniem preparatu; zaleca się częste monitorowanie poziomu hormonów tarczycy w tych grupach pacjentów.

W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy, konieczne jest określenie jej przyczyny przed rozpoczęciem terapii zastępczej.

Przed rozpoczęciem stosowania lewotyroksyny w przypadku zaburzeń czynności kory nadnerczy zaleca się odpowiednie leczenie zastępcze w celu zapobieżenia ostrej niewydolności kory nadnerczy.

Jeżeli istnieje podejrzenie autonomicznej czynności tarczycy, lekarz przed podjęciem leczenia zaleci przeprowadzenie testu z TRH lub scyntygrafii supresyjnej.

U niemowląt urodzonych przedwcześnie z bardzo niską masą urodzeniową zaleca się szczególną ostrożność i monitorowanie parametrów hemodynamicznych przy rozpoczęciu leczenia, ze względu na niedojrzałą czynność nadnerczy i ryzyko wystąpienia zapaści krążeniowej.

U kobiet po menopauzie zwiększającym się ryzykiem osteoporozy zaleca się częstsze monitorowanie czynności tarczycy, aby uniknąć nadmiernego stężenia lewotyroksyny we krwi.

Nie zaleca się stosowania preparatu w przypadkach hipertyreozy poza równoczesnym stosowaniem z lekami przeciwtarczycowymi (tyreostatycznymi) w leczeniu nadczynności tarczycy.

Nie powinno się podawać hormonów tarczycy w celu redukcji wagi ciała. U osób z eutyreozą leczenie lewotyroksyną nie powinno prowadzić do zmniejszenia masy ciała. Duże dawki leku mogą wywołać poważne lub nawet życie zagrożające skutki uboczne, zwłaszcza w połączeniu z niektórymi preparatami odchudzającymi, np. z lekami sympatykomimetycznymi.

Przy zmianie preparatu zawierającego lewotyroksynę na inny preparat (w tym zmianie postaci leku z tabletek na płyn doustny lub odwrotnie), należy zachować ostrożność i monitorować pacjenta w okresie przejściowym, ze względu na ryzyko zaburzeń równowagi w czynności tarczycy. U niektórych pacjentów może być konieczne dostosowanie dawki.

Podczas równoczesnego stosowania lewotyroksyny z orlistatem istnieje ryzyko niedoczynności tarczycy i/lub pogorszenia kontroli nadczynności tarczycy; oba leki należy przyjmować o różnych porach dnia, możliwa jest konieczność dostosowania dawki lewotyroksyny; zaleca się monitorowanie poziomu hormonów we krwi. Osoby przyjmujące lewotyroksynę powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem lub zakończeniem stosowania orlistatu, a także przed zmianą dawki tego leku.

Pacjenci z cukrzycą oraz ci, którzy przyjmują leki przeciwzakrzepowe, powinni skonsultować się z lekarzem w celu omówienia możliwych interakcji pomiędzy przyjmowanymi lekami a lewotyroksyną.

Czy lewotyroksyna wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie przewiduje się wpływu lewotyroksyny na zdolność prowadzenia pojazdów ani obsługiwania urządzeń/maszyn.

W trakcie ciąży nie należy zażywać żadnych leków bez konsultacji z lekarzem!

Przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku podczas ciąży lub laktacji, konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem w celu omówienia potencjalnych zagrożeń i korzyści związanych z przyjmowaniem danego leku. W przypadku ciąży lub planowania ciąży, należy poinformować lekarza o tym, że przyjmujesz ten lek na receptę.

Leczenie preparatem u kobiet w ciąży oraz kobiet karmiących piersią powinno być kontynuowane; zapotrzebowanie na lek może być większe w okresie ciąży. Należy regularnie monitorować stężenie TSH w każdym trymestrze ciąży. W przypadku potrzeby lekarz dostosuje dawkę lewotyroksyny (może być konieczne zwiększenie dawki). Po porodzie należy natychmiast dostosować dawkowanie zgodnie z zaleceniami lekarza, zazwyczaj wracając do dawki sprzed ciąży. Stężenie TSH we krwi powinno osiągnąć prawidłowe wartości w ciągu 6-8 tygodni po porodzie.

Stosowanie leczenia skojarzonego z lekami przeciwtarczycowymi nie jest zalecane w okresie ciąży.

W czasie ciąży należy unikać przeprowadzania testów diagnostycznych, które zakłócają funkcjonowanie tarczycy (stosowanie substancji promieniotwórczych u kobiet w ciąży jest przeciwwskazane).

Lewotyroksyna przenika do mleka matki, jednak stężenia osiągane przy zastosowaniu zalecanych dawek nie powodują zaburzeń funkcji tarczycy u dziecka.

Euthyrox N 25, -50, -75, -100, -125, -150, -175, -200 może wywoływać skutki uboczne, choć nie u wszystkich osób stosujących ten lek. Trzeba pamiętać, że korzyści płynące z przyjmowania leku zazwyczaj przewyższają szkody spowodowane ewentualnymi skutkami ubocznymi.

Jeśli dawka lewotyroksyny jest zbyt szybko zwiększana na początku leczenia, mogą pojawić się objawy podobne do nadczynności tarczycy, takie jak: nieregularne bicie serca (np. migotanie przedsionków i ekstrasystolie), przyspieszenie akcji serca (tachykardia), uczucie kołatania serca, bóle klatki piersiowej i objawy duszności, bóle głowy, osłabienie mięśni, skurcze mięśni, uderzenia gorąca, gorączka, nudności, zaburzenia miesiączkowania, objawy rzekomego guza mózgu, drżenia, niepokój, bezsenność, nadmierne pocenie się, utrata masy ciała, biegunka. W przypadku wystąpienia takich objawów lekarz zaleci zmniejszenie dawki leku.

W przypadku nadwrażliwości mogą pojawić się reakcje alergiczne skóry, wysypka, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, duszność, skurcz oskrzeli.