Wywołanie i stymulacja porodu w sytuacjach takich jak niskie skurcze macicy, długotrwały poród, atonia macicy, martwy płód, opóźniony rozwój płodu, a także w przypadku konieczności zakończenia ciąży z powodu różnych schorzeń (takich jak nadciśnienie, stan przedrzucawkowy, cukrzyca, zakażenie wewnątrzmaciczne, hipotrofia płodu). W tych przypadkach zalecane jest wywołanie porodu po 42 tygodniach ciąży i kontrola krwawienia poporodowego oraz atonii macicy. Stymulacja porodu odbywa się za pomocą infuzji, przy użyciu pompy infuzyjnej zwykle z prędkością 1-6 mlU/min. Dawka początkowa wynosi 1 mlU/min, a można ją zwiększać co 20-40 min, nie przekraczając 25 mlU/min. Po uzyskaniu pożądanej częstotliwości skurczów macicy, utrzymuje się stałą dawkę.

Po porodzie zaleca się podanie matce dawki oksytocyny w celu pobudzenia skurczów macicy. W przypadku cięcia cesarskiego, oksytocynę podaje się bezpośrednio po porodzie w celu zmniejszenia krwawienia. Tamowanie krwawienia poporodowego polega na podaniu 5 IU oksytocyny w powolnym wlewie i kontynuowaniu infuzji w celu zmniejszenia utraty krwi. W przypadku poronienia czy zatrzymanego poronienia, zaleca się podanie 10 IU oksytocyny we wlewie kroplowym. Do oceny płodowo-łożyskowej wydolności oddechowej w ciążach wysokiego ryzyka stosuje się test stresowy, polegający na podaniu oksytocyny w celu monitorowania reakcji płodu.