Wartości referencyjne poziomu cholesterolu HDL to:

• u kobiet powyżej 1,3 mmol/l (50 mg/dl)
• u mężczyzn powyżej 1,0 mmol/l (40 mg/dl)

Stężenie cholesterolu o wysokiej gęstości jest powiązane z ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych związanych z miażdżycą, takich jak udar mózgu czy zawał serca. Wysokie stężenie cholesterolu HDL zmniejsza ryzyko wystąpienia tych schorzeń.

Natomiast nie ma pewności, czy niskie stężenie cholesterolu HDL jest bezpośrednią przyczyną zwiększonego ryzyka.

Większość przyczyn niskiego poziomu cholesterolu HDL jest genetyczna (chociaż istnieją również inne czynniki).

Do chorób genetycznych prowadzących do niskiego stężenia cholesterolu należą:

• rodzinna hipoalfalipoproteinemia (brak apoAI)
• choroba tangierska (brak ABC1 - białka przenoszącego estry cholesterolu do wnętrza komórek)
• rodzinny niedobór LCAT
• choroba rybich oczu (częściowy niedobór LCAT)

Naukowe dowody nie potwierdzają korzystnego wpływu zwiększonego stężenia cholesterolu HDL u pacjentów. Z tego powodu leczenie osób z nieprawidłowymi poziomami różnych frakcji cholesterolu skupia się na obniżaniu stężenia cholesterolu LDL, a nie podnoszeniu stężenia cholesterolu HDL.

Osoby zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych powinny prowadzić aktywny tryb życia, rzucić palenie, dbać o prawidłową masę ciała i przestrzegać zasad zdrowego żywienia. Działania te mogą skutkować wzrostem stężenia cholesterolu HDL.

Warto pamiętać, że niektóre leki, takie jak beta-blokery, benzodiazepiny i androgeny, mogą obniżać stężenie cholesterolu HDL.

Niezależnie od poziomu cholesterolu HDL, u wszystkich dorosłych należy ustalić docelowy poziom cholesterolu LDL i opracować plan osiągnięcia tego celu.