Chorobą niedokrwienną serca jest nazywane każde niedotlenienie mięśnia sercowego, bez względu na jego przyczynę. Najczęstszą przyczyną tego stanu jest choroba wieńcowa. Blaszka miażdżycowa rozwija się w tętnicy wieńcowej przez wiele lat, co prowadzi do niedokrwienia i niedotlenienia mięśnia sercowego.

Niektóre inne możliwe przyczyny to między innymi: skurcz tętnicy wieńcowej, zator tętnicy wieńcowej, zapalenie tętnic wieńcowych, zaburzenia metabolizmu, zakrzepica tętnicza, zmniejszona podaż tlenu w stosunku do zapotrzebowania.

Chorobę wieńcową można podzielić na dwie główne postaci: przewlekłe zespoły wieńcowe i ostre zespoły wieńcowe.

Dławica piersiowa to objaw choroby niedokrwiennej serca. W przypadku dławicy piersiowej występuje ból w klatce piersiowej (lub inne objawy o takim samym znaczeniu), spowodowany niedokrwieniem mięśnia sercowego. Ból ten może pojawić się podczas wysiłku fizycznego lub pod wpływem stresu, ale również może wystąpić samoistnie, nie wiążąc się z martwicą komórek mięśnia sercowego. Objawy dławicowe wynikają z braku wystarczającego zaopatrzenia mięśnia sercowego w tlen w porównaniu do jego zapotrzebowania.

Częstość zachorowań na chorobę wieńcową w Polsce wynosi od 20 do 40 na 1000 osób. Zazwyczaj występuje ona po 40. roku życia u mężczyzn i po 50. roku życia u kobiet. Ryzyko wystąpienia dławicy piersiowej rośnie z wiekiem u obu płci, wynosząc od 5 do 7% u kobiet i od 10 do 12% u mężczyzn w wieku od 45 do 64 lat, oraz od 4 do 7% u kobiet i od 12 do 14% u mężczyzn w wieku od 65 do 84 lat.

Prawdopodobieństwo zachorowania na chorobę wieńcową wzrasta w obecności czynników ryzyka, takich jak predyspozycje genetyczne, wiek, płeć, nieprawidłowe odżywianie, mała aktywność fizyczna, wysokie stężenie cholesterolu LDL (LDL-C), wysokie stężenie triglicerydów, stan przedcukrzycowy lub cukrzyca, nadwaga i otyłość, nadciśnienie tętnicze, palenie papierosów, obecność miażdżycy tętnic mózgowych lub obwodowych, zmiany w spoczynkowym EKG, oraz nieprawidłowa funkcja lewej komory serca w badaniu echokardiograficznym.

Osoby cierpiące na chorobę wieńcową zazwyczaj potrafią samodzielnie ocenić, czy odczuwane przez nich objawy są niepokojące czy nie. W przypadku wystąpienia czegokolwiek niepokojącego, takiego jak silniejszy i dłuższy ból niż zwykle, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem!

Diagnozowanie niestabilnej choroby wieńcowej i zawału serca, ze względu na ryzykowność tych stanów zazwyczaj odbywa się w szpitalu, głównie na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym. Natomiast w przypadku stabilnej choroby wieńcowej przeprowadza się szereg dodatkowych badań diagnostycznych, takich jak badania laboratoryjne (m.in. cholesterolu, trójglicerydów, lipidogram, glukozy, morfologii, hormonów tarczycy, kreatyniny itp.), echokardiografia lub scyntygrafia wysiłkowa serca, echokardiografia spoczynkowa (również przezprzełykowa) służąca do oceny spoczynkowej funkcji serca, elektrograficzna próba wysiłkowa i EKG spoczynkowe, badanie rentgenowskie klatki piersiowej w poszukiwaniu innych przyczyn dolegliwości w klatce piersiowej i/lub oznak niewydolności serca, koronarografia (angiografia inwazyjna) tętnic wieńcowych dla oceny anatomii tętnic wieńcowych, angio-TK serca (w wyjątkowych przypadkach), rezonans magnetyczny serca (często u pacjentów, u których nie można wykonać echokardiografii) oraz PET (pozytronowa tomografia emisyjna) - badanie bardzo dokładne, ale także bardzo kosztowne i trudno dostępne.

Nie da się jasno określić odpowiedzi na to pytanie. To zależy od wielu czynników, takich jak zaawansowanie choroby wieńcowej, stan ogólny pacjenta, stan serca i układu krążenia, oraz przyczyna samej choroby. Najczęściej choroba wieńcowa jest spowodowana miażdżycą. Dlatego tak istotna jest profilaktyka miażdżycy. Odpowiednie postępowanie może opóźnić rozwój choroby, a nawet zapobiec powikłaniom, takim jak zawał serca.