Zespół cieśni nadgarstka objawia się uciskiem na nerw pośrodkowy przebiegający w kanale nadgarstka. Choroba ta jest spowodowana uciskiem mechanicznym na nerw.

Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka mogą być różnorodne, zwykle jednak towarzyszą mu różne choroby i stany, takie jak: choroby reumatyczne, choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego, choroby zakaźne, choroby zawodowe i urazy oraz inne choroby i stany.

Nawyki powodujące wystąpienie zespołu cieśni nadgarstka to głównie powtarzające się jednakowe ruchy palców i nadgarstka, które występują przy drobnych pracach ręcznych, pisaniu na klawiaturze, operowaniu myszką do komputera, jeździe na rowerze, grze na instrumentach itp.

Zespół cieśni nadgarstka dotyka około 50 osób na 1000. Może pojawić się u osób w różnym wieku, ale najczęściej występuje po 50. roku życia. Choroba ta dotyka 3-6% społeczeństwa. Objawy występują zazwyczaj w jednej ręce, dominującej (prawej u praworęcznych, lewej u leworęcznych) lub w obydwu. Kobiety są bardziej narażone na rozwój tej choroby niż mężczyźni.

Objawy zespołu cieśni nadgarstka to najczęściej nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Mogą obejmować mrowienie, drętwienie oraz dyskomfort. Często towarzyszy im osłabienie mięśni, czasem nawet z ich zanikiem. Zazwyczaj paluch mniejszy nie jest dotknięty tą chorobą.

Pacjenci mają często trudności z precyzyjnymi ruchami swoją chorą ręką, odczuwają jej osłabienie. Czasami przedmioty wypadają im z rąk, nie potrafią zacisnąć dłoni w pięść. Zdarza się, że mają problemy z wykonywaniem codziennych czynności takich jak pisanie czy prace domowe. Objawy nasilają się zwłaszcza w nocy oraz w pozycji z uniesioną ręką. Mrowienie i drętwienie sprawiają, że pacjent budzi się w nocy i strzepuje dłoń co przynosi ulgę. Wykonywanie czynności wymagających powtarzających się ruchów zginania nadgarstka lub unoszenia ręki, np. trzymanie telefonu czy prowadzenie samochodu, nasilają objawy.

Na początku objawy mogą występować sporadycznie, jednak z czasem stają się coraz bardziej uciążliwe, a u niektórych osób mogą być obecne przez cały czas.

Niektórzy pacjenci odczuwają tymczasową ulgę po strzepywaniu lub potrząsaniu nadgarstkiem oraz po polewaniu rąk ciepłą wodą.

Jeśli zauważysz u siebie symptomy cieśni nadgarstka, koniecznie skonsultuj się z lekarzem. Po intensywnym obciążeniu dłoni powtarzalnymi ruchami mogą pojawić się chwilowe objawy związane z zespołem cieśni nadgarstka - zazwyczaj nie wymagają one diagnozy ani leczenia.

W zależności od długości trwania i zaawansowania schorzenia, dobiera się odpowiednią metodę leczenia. U osób z łagodnymi i umiarkowanymi objawami zaleca się leczenie konserwatywne, które w ciągu 2–6 tygodni prowadzi do poprawy, osiągając najlepsze rezultaty około 3 miesiące po rozpoczęciu. Terapia konserwatywna obejmuje stosowanie ortezy na nadgarstek, iniekcje glikokortykosteroidów (czasem również doustne glikokortykosteroidy), fizjoterapię, ultradźwięki terapeutyczne oraz praktykę jogi.

Jeśli konserwatywne metody nie przynoszą rezultatów, konieczne jest poddanie się leczeniu operacyjnemu, które polega na usunięciu przyczyny ucisku na nerw pośrodkowy. Takie leczenie przynosi długotrwałe i skuteczne rezultaty w 70–90% przypadków.

Mimo że u niektórych pacjentów, szczególnie jeśli zespół cieśni wiąże się z chorobą przewlekłą, może nawracać.

Tak, choć u niektórych pacjentów, szczególnie jeśli zespół cieśni wiąże się z chorobą przewlekłą, może nawracać.

Po przeprowadzeniu operacji konieczne może być poddanie się fizjoterapii, która jest istotna dla pełnego powrotu do zdrowia. Czasami konieczne staje się także zmiana zawodu oraz unikanie czynności obciążających staw nadgarstkowy.

Zespół cieśni nadgarstka często wynika z nieprawidłowej anatomii nadgarstka, wykonywania monotonnej pracy lub pracy z użyciem drgających narzędzi, a także niewielkich urazów. Osoby narażone na ten problem powinny regularnie wykonywać ćwiczenia rozciągające i dbać o prawidłową postawę podczas pracy. Dodatkowo, do wystąpienia zespołu cieśni nadgarstka predysponować mogą cukrzyca, niedoczynność tarczycy oraz niektóre nowotwory krwi.