Łupież rumieniowy to schorzenie skóry, które cechuje się czerwonymi grudkami wokół mieszków włosowych oraz bardziej rozległymi czerwonymi plamami pokrytymi łuskami przypominającymi łupież. Grudki przy mieszkach włosowych zlewają się tworząc złuszczające się obszary o kolorze łososiowym. Objawy początkowo pojawiają się na twarzy, owłosionej skórze głowy i dłoniach, jednak mogą rozprzestrzeniać się na całym ciele. Choć występuje świąd, jest on zazwyczaj łagodny. Choroba stopniowo postępuje, zajmując coraz większe obszary skóry, która staje się zaczerwieniona i łuszcząca się.

Schorzenie ma charakter przewlekły, trwający miesiącami lub latami, ale u dzieci zazwyczaj przebiega szybciej.

Łupież rumieniowy może mieć zarówno charakter nabyty (najczęstszy), jak i dziedziczny (rzadko). Może pojawić się w dorosłości lub w dzieciństwie.

Przyczyna łupieżu czerwonego mieszkowego pozostaje nieznana. Choroba czasem może występować w rodzinach. Istnieje podejrzenie, że istnieje podłoże immunologiczne (osoby zakażone HIV mogą być bardziej narażone), a także, że przyjmowanie pewnych leków może mieć wpływ na pojawienie się łupieżu mieszkowego.

Łupież czerwony mieszkowy może przybrać różne postaci kliniczne, co oznacza, że objawy u poszczególnych pacjentów mogą być zróżnicowane.

Dwa podstawowe objawy, które występują we wszystkich postaciach łupieżu czerwonego to pojawianie się grudek z rumieniem i zrogowaciałym punktem w środku (na miejscu mieszka włosowego) oraz rogowacenie dłoni i stóp. Na grzbietach palców mogą pojawić się zrogowaciałe plamy przy mieszkach włosowych.

Rogowacenie dłoni i stóp powoduje powstawanie woskowych, żółtawych lub pomarańczowych zmian, które w zaawansowanych przypadkach mogą powodować pęknięcia i utrudniać codzienne czynności.

W klasycznej postaci choroby widoczne są rozległe plamy z prześwitami normalnej skóry, mogą wystąpić także zmiany na paznokciach oraz wypadanie włosów. Gdy zmiany zajmują 90% lub więcej skóry, mówimy o erytrodermii. Często towarzyszą jej nietolerancja na zimno i ciepło, obrzęk nóg, a czasem także dłoni.

Początkowo zmiany skórne pojawiają się na głowie, następnie na twarzy, klatce piersiowej i górnej części pleców. Stopniowo mogą się rozlewać i zajmować coraz większe obszary, doprowadzając do erytrodermii.

Objawom towarzyszyć może intensywny swąd, który może zakłócać sen. Niektórzy pacjenci doświadczają także uczucia kłucia lub pieczenia skóry.

Jeśli zauważysz niepokojące symptomy na skórze, powinieneś jak najszybciej skonsultować się z dermatologiem.

Na podstawie wywiadu medycznego i badania fizycznego, czyli obserwacji zmian na skórze, lekarz może postawić diagnozę. Potwierdzeniem tej diagnozy jest wynik badania histopatologicznego pobranego fragmentu tkanki podczas biopsji zmienionej chorobowo skóry.

Ważne jest prawidłowe utrzymanie zdrowej skóry poprzez stosowanie emolientów, maści i kremów zawierających składniki takie jak mocznik oraz glikokortykosteroidy.

Główną metodą leczenia jest stosowanie leków doustnych, takich jak retinoidy, metotreksat w połączeniu z lekami biologicznymi.

Przebieg schorzenia może wykazywać zróżnicowanie. U dzieci z typowym typem choroby objawy mają tendencję do ustępowania pod wpływem terapii, czasami nawet w ciągu roku, a u dorosłych zazwyczaj reakcja na leczenie następuje po kilku latach. Istnieje także możliwość ustąpienia schorzenia bez konieczności leczenia.