Badanie elektromiograficzne (EMG) pozwala na ocenę pobudliwości mięśni poprzez obserwację reakcji mięśnia na elektryczną stymulację nerwu.

Lekarz zleca badanie elektromiograficzne w sytuacji podejrzenia uszkodzenia obwodowego układu nerwowego lub mięśniowego. Sytuacjami wymagającymi przeprowadzenia tej procedury są: spadek siły mięśniowej lub osłabienie grupy mięśniowej, identyfikacja przyczyny bólu nerwowego oraz rozpoznawanie zespołów uciskowych, takich jak zespół cieśni nadgarstka.

Istnieją dwa rodzaje badań elektromiograficznych: badanie podstawowe i ogólne. W badaniu elektromiografii podstawowej ocenia się pojedynczą jednostkę ruchową, czyli wszystkie mięśnie unerwiane przez konkretny nerw. Natomiast w badaniu elektromiografii ogólnej ocenia się wszystkie grupy mięśniowe kończyny. W elektromiografii podstawowej nerw jest stymulowany za pomocą elektrody igłowej, wprowadzanej przez skórę w okolicę nerwu. Natomiast w elektromiografii ogólnej stosuje się elektrody przytwierdzane do powierzchni skóry. W obu badaniach pacjent odczuwa stymulację nerwów jako rytmiczne skurcze mięśni, które czasami mogą być bolesne.

Elektromiografię podstawową przeprowadza się przy użyciu elektrody igłowej, wprowadzanej prostopadle do powierzchni skóry, głęboko aż do brzuśca badanego mięśnia. Następnie kolejne nakłucia elektrody są wykonywane co 2 cm od początkowego. Następnie przeprowadza się stymulację mięśnia i rejestrację podczas minimalnego i maksymalnego skurczu.

Elektromiografię ogólną przeprowadza się za pomocą elektrod powierzchownych przyklejanych do powierzchni skóry.

Przed przeprowadzeniem elektromiografii nie trzeba specjalnie się przygotowywać ani odstawiać zażywanych leków. Warto jednak przed badaniem powiadomić lekarza o stosowaniu aspiryny, acenokumarolu lub leków przeciwpłytkowych.

W literaturze nie ma kategorycznych przeciwwskazań do przeprowadzenia elektromiografii. Istnieją pewne sytuacje, o których warto poinformować lekarza przed badaniem, takie jak: wszczepiony kardiowerter-defibrylator, ciąża oraz skłonność do występowania obrzęku chłonnego kończyn.

Po wystąpieniu badania, powikłania są zwykle ograniczone do lokalnego obszaru. Pacjent może odczuwać ból lub osłabienie mięśnia poddanego badaniu, które mogą utrzymywać się przez kilka godzin. Infekcje w miejscu badania są rzadkie.