Łupież rumieniowy to schorzenie skóry, które objawia się czerwonawymi grudkami wokół mieszków włosowych oraz większymi rumieniowymi plamami pokrytymi łuską. Grudki przymieszkowe, które zlewają się ze sobą, tworzą obszary złuszczania o kolorze łososiowym. Choroba może dotyczyć dużych obszarów skóry lub tylko niektórych miejsc. Początkowo zmiany występują na twarzy, owłosionej skórze głowy oraz rękach, a także na dłoniach i grzbietach palców, stopniowo jednak rozprzestrzeniają się na całe ciało, pozostawiając obszary "rezerw". Świąd jest zazwyczaj nieznaczny. W miarę postępu choroby zajmowane są coraz większe obszary skóry, co prowadzi do ogólnego zaczerwienienia i łuszczenia się skóry.

Przebieg choroby jest długotrwały, trwający miesiącami lub lata, a u dzieci zazwyczaj krótszy.

Łupież rumieniowy może mieć charakter nabyty (najczęstszy) lub być dziedziczny (rzadko), może pojawić się w wieku dorosłym lub dziecięcym.

Przyczyna łupieżu czerwonego mieszkowego nie jest znana, choć istnieje podejrzenie, że może mieć podłoże immunologiczne. Choroba czasem pojawia się rodzinie. Istnieje również sugestia, że przyjmowanie pewnych leków może wpływać na wystąpienie łupieżu mieszkowego.

Łupież czerwony mieszkowy może przybierać różne postaci kliniczne, co oznacza, że objawy u konkretnych pacjentów mogą się różnić.

Dwa główne objawy, które występują we wszystkich postaciach łupieżu czerwonego to pojawianie się rumieniowych grudek z centralnie umiejscowionym zrogowaciałym punktem (w miejscu mieszka włosowego) oraz rogowacenie dłoni i stóp. Na grzbietach palców mogą pojawiać się zrogowaciałe ogniska przy mieszku włosowym.

Rogowacenie dłoni i stóp prowadzi do powstania woskowych, żółtawych lub pomarańczowych zmian, które w zaawansowanych przypadkach mogą powodować pęknięcia i utrudniać codzienne czynności.

W klasycznej postaci choroby występują rozlane zmiany ze szczątkami normalnej skóry, mogą także występować problemy z paznokciami oraz wypadanie włosów. Erytrodermia występuje, gdy zmiany zajmują 90% lub więcej powierzchni skóry. Często towarzyszą jej problemy z tolerancją zimna i ciepła, obrzęk nóg, czasami też rąk.

Początkowo zmiany skórne pojawiają się na skórze głowy, a później na twarzy, klatce piersiowej oraz w górnej części pleców. Stopniowo mogą rozszerzać się i zajmować coraz większą powierzchnię, aż do erytrodermii.

Zmianom może towarzyszyć swędzenie, które może być bardzo dokuczliwe i przeszkadzać w sen. Niektórzy pacjenci mogą również odczuwać uczucie kłucia lub pieczenia skóry.

W przypadku pojawienia się niepokojących zmian zaleca się skonsultowanie się z dermatologiem.

Na podstawie wywiadu medycznego i badania fizykalnego, czyli oceny zmian skórnych, lekarz może postawić diagnozę. Potwierdzeniem może być wynik badania histopatologicznego fragmentu tkanki pobranego podczas biopsji zmienionej chorobowo skóry.

Dbając o naszą skórę, warto stosować emolienty, maści i kremy zawierające składnik takich jak mocznik i glikokortykosteroidy.

Główne leczenie polega na przyjmowaniu leków doustnych, takich jak retinoidy, metotreksat oraz leki biologiczne.

Przebieg schorzenia może mieć różne odmiany. U dzieci z typową postacią choroby zmiany mają tendencję do ustępowania po poddaniu się leczeniu, często już w ciągu roku, podczas gdy u dorosłych leczenie może przynieść efekty dopiero po kilku latach. Istnieje również możliwość samoistnego ustąpienia choroby bez konieczności leczenia.