Choroba Huntingtona, nazywana dawniej pląsawicą Huntingtona, to schorzenie neurologiczne spowodowane dziedziczeniem genetycznym, objawiające się głównie ruchami pląsawiczymi, otępieniem i zaburzeniami osobowości. Jest to choroba postępująca, która powoduje trwałe zmiany w mózgu. Dziedziczność choroby oznacza, że potomstwo osób chorych ma większe ryzyko zachorowania niż populacja ogólna.

Częstość zachorowań na chorobę Huntingtona w Europie wynosi około 6 przypadków na 100 000 mieszkańców. W Ameryce Południowej wskaźnik zachorowalności jest znacznie wyższy, natomiast w Japonii choroba występuje rzadziej niż w Europie. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni chorują z podobną częstością. Przeciętny wiek, w którym objawiają się symptomy choroby to około 40 lat, jednak moment pojawienia się objawów może być częściowo związany z rodzajem mutacji genetycznej. Istnieje także forma choroby, która dotyka młodych ludzi przed 20. rokiem życia. W przypadku choroby będącej dziedziczna, w kolejnych pokoleniach może dochodzić do wzrostu liczby mutacji i coraz wcześniejszych zachorowań.

Na początku choroby trudno jest zauważyć objawy, a zmiana zachowania u chorego często jest mylona z chorobą psychiczną. Pojawienie się ruchów pląsawiczych sugeruje jednak możliwość choroby Huntingtona.

W każdym przypadku pogorszenia zachowania i funkcjonowania społecznego osoby, która wcześniej dobrze funkcjonowała społecznie, powinno wzbudzić podejrzenie choroby i skłonić do wizyty u lekarza. Objawy ruchowe choroby Huntingtona zwykle rozwijają się stopniowo i nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla życia, ale dokładna diagnoza w poradni neurologicznej lub na oddziale neurologii jest konieczna po zauważeniu ruchów pląsawiczych.

Nie istnieje skuteczna metoda leczenia choroby Huntingtona. Terapia związana z nią ma na celu zwalczanie nieprzyjemnych objawów. Zazwyczaj zawiera ona rehabilitację ruchową, ćwiczenia logopedyczne oraz wsparcie psychologiczne.

Aby zmniejszyć nasilenie pląsawicy, stosuje się leki takie jak tetrabenazyna, ryluzol, amantadyna. W zależności od objawów i ich nasilenia, możliwe jest również stosowanie leków przeciwdepresyjnych i przeciwpsychotycznych.

Specjalista neurolog dobiera terapię, biorąc pod uwagę postać choroby i nasilenie objawów.

Choroba Huntingtona jest nieuleczalna, a jej objawy pogłębiają się w miarę upływu czasu. Tempo postępu choroby różni się w zależności od mutacji genetycznej u pacjenta.