Parathormon, zwany również PTH, jest hormonem produkowanym przez przytarczyce. Wraz z kalcytoniną oraz witaminą D₃ reguluje poziom wapnia i fosforanów w organizmie. Badanie stężenia parathormonu jest użyteczne przy diagnozowaniu zaburzeń związanych z poziomem wapnia.

Normalnie, wydzielanie parathormonu następuje w odpowiedzi na niski poziom wapnia we krwi, co prowadzi do zwiększenia jego stężenia. Natomiast, gdy stężenie wapnia jest prawidłowe, wydzielanie parathormonu jest hamowane. Hormon ten wpływa na wchłanianie zwrotne wapnia w nerkach i jelitach, uwalniając jednocześnie wapń z kości, zmniejszając stężenie fosforanów i zwiększając ich wydalanie z moczem.

Niedobór parathormonu może być spowodowany urazem lub zapaleniem przytarczyc, nowotworem lub radioterapią. Z kolei nadmiar parathormonu może wynikać z nadczynności przytarczyc lub niewydolności nerek.

Stężenie parathormonu zazwyczaj ocenia się razem z poziomem wapnia i fosforanów we krwi.

Badanie stężenia parathormonu jest zalecane w przypadku podejrzenia zaburzeń wapniowych, niedoczynności/nadczynności przytarczyc, guza produkującego parathormon, zaburzeń stężenia fosforanów we krwi, przedawkowania witaminy D₃, oceny skuteczności zabiegu usunięcia przytarczyc, osteoporozy, choroby wrzodowej oraz chorób nerek.

Badanie parathormonu powinno być również wykonane przy obecności objawów takich jak osłabienie mięśni, nudności, wymioty, bóle głowy, zaburzenia koncentracji, obniżony nastrój oraz zaburzenia rytmu serca, które mogą być spowodowane hiperkalcemią.

Krew do analizy zazwyczaj pobiera się z żyły w okolicy łokcia.

Badanie poziomu parathormonu nie wymaga żadnego specjalnego przygotowania. Najlepiej jest zgłosić się na badanie na czczo.

Nie ma specyficznych powikłań związanych właśnie z tym badaniem. Możliwe są jednak skutki uboczne typowe dla pobierania krwi, takie jak ból, zaczerwienienie, krwiak, zakażenie czy uszkodzenie żyły.