Test ma na celu ustalenie ilości żelaza w surowicy krwi.

Przyjęte normy stężenia żelaza to od 17,7 do 35,9 µmol/l u mężczyzn (90–200 µg/dl) oraz od 11,1 do 30,1 µmol/l u kobiet (60–170 µg/dl).

Podstawowym powodem do przeprowadzenia badania stężenia żelaza jest podejrzenie lub rozpoznanie niedokrwistości. Objawy sugerujące niedokrwistość to osłabienie, łatwe męczenie się i bladość skóry. Badanie stężenia żelaza jest często zlecone jednocześnie z badaniem morfologii krwi lub jako kolejny krok po potwierdzeniu niedokrwistości, czyli obniżonych wartości hematokrytu, stężenia hemoglobiny i liczby erytrocytów w morfologii krwi. Jest to szczególnie istotne przy rozpoznaniu niedokrwistości niedobarwliwej, czyli mikrocytarnej z obniżoną objętością krwinek czerwonych, gdzie najczęstszą przyczyną jest niedobór żelaza. W takich sytuacjach warto również sprawdzić stężenie transferyny, białka transportującego żelazo, oraz całkowitą zdolność wiązania żelaza (TIBC).

Badanie stężenia żelaza może być również wskazane przy podejrzeniu niedoboru tego składnika z powodu niskiego spożycia (np. dieta wegetariańska) lub utraty (krwotoki, obfite miesiączki). Niedobór żelaza może być podejrzewany w przypadku chorób nowotworowych, zaburzeń wchłaniania, chorób nerek. Ważne jest również wykonanie badania przy rozpoznaniu chorób, które charakteryzują się zwiększonym stężeniem żelaza, takich jak hemochromatoza, niedokrwistość hemolityczna, choroby wątroby, nadmierne spożycie preparatów żelaza, częste transfuzje krwi lub stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych.

Pobieranie krwi odbywa się poprzez wzięcie próbki z żyły. Następnie w laboratorium, po oddzieleniu surowicy od krwinek, mierzone jest stężenie żelaza.

Nie trzeba specjalnie się przygotowywać do badania, nie trzeba być na czczo.

Nie ma żadnych przeszkód.

Po umieszczeniu igły w organizmie może wystąpić krwiak, który powinien zniknąć w ciągu kilku dni.