Ropień odbytu powstaje najczęściej w wyniku zakażenia, które rozprzestrzenia się albo z krypt i gruczołów odbytowych albo tkanek w okolicy okołoodbytniczej (tzw. ropnie wysokie) albo ze strony skóry. W pierwszym przypadku w ropniu rozwija się flora bakteryjna typowa dla jelita grubego (głównie i bakterie beztlenowe), a w drugim przypadku dominuje flora skórna (gronkowce i paciorkowce).

Najczęstsze objawy obejmują opuchnięcie okolic odbytu oraz dolegliwości bólowe. Występowanie objawów pogarsza się podczas siedzenia, ruchu oraz aktywności jelitowej, na przykład podczas wypróżniania. Na ogół towarzyszą temu gorączka, osłabienie oraz złe samopoczucie. Podczas badania fizykalnego obserwuje się zaczerwienienie skóry w okolicy odbytu, twardość skóry i tkanki podskórnej oraz czułość przy palpacji. Po przebiciu ropnia na skórę może wydostać się nieprzyjemny zapach. Przebicie ropnia zazwyczaj przynosi ulgę w bólu. Symptomy przetoki okołoodbytowej obejmują chroniczny wyciek ropnej treści, zabrudzenie bielizny, ból podczas wypróżniania oraz swędzenie w okolicy odbytu.

Poza oceną fizykalną i podstawowymi badaniami endoskopowymi, takimi jak sigmoidoskopia (nieinwazyjna ocena końcowego odcinka jelita grubego za pomocą giętkiego endoskopu) czy anoskopia (krótka ocena odbytu za pomocą przeziernego, sztywnego wziernika), przeprowadza się badania obrazowe, które pokazują anatomię dotkniętego obszaru, jego dokładne położenie oraz ewentualne przetoki. Do tych badań należą rezonans magnetyczny oraz endosonografia wewnątrzodbytnicza, czyli ultrasonografia transrektalna. Te wysoko specjalistyczne badania umożliwiają także prognozowanie przebiegu choroby.

Jeśli wrzód znajduje się na powierzchni skóry u osoby zdrowej, zwłaszcza jeśli jest to typowy wrzód okołoodbytowy, zaleca się jego otwarcie w znieczuleniu miejscowym w warunkach ambulatoryjnych. W przypadku nieskomplikowanego wrzodu nie ma konieczności leczenia antybiotykami, jednak zaleca się ich stosowanie u pacjentów z cukrzycą, białaczką, wadami zastawek serca lub przyjmujących immunosupresanty.

W przypadku rozległych wrzodów, wrzodów towarzyszących innym chorobom lub przetok konieczne jest leczenie chirurgiczne. W przypadku przetok stosuje się niewchłanialną nić, zwaną setonem, aby ułatwić gojenie i zamknięcie kanału przetoki. W leczeniu wrzodów towarzyszących chorobie Leśniowskiego-Crohna stosuje się antybiotyki, takie jak metronidazol i cyprofloksacyna, zarówno doustnie, jak i miejscowo. W przypadku opornych na standardowe leczenie przetok towarzyszących tej chorobie skuteczne mogą być leki biologiczne, czyli przeciwciała przeciwko czynnikowi martwicy nowotworów anty-TNF-α (np. infliksymab, adalimumab).

Po usunięciu samoistnie lub poprzez zabieg ropnia, zaleca się siedzenie w kąpieli pozycyjnej w płynach dezynfekujących, stosowanie odpowiedniej diety, przyjmowanie leków rozluźniających i przeciwbólowych w celu ułatwienia prawidłowego wypróżnienia.

Kiedy pojawiają się bóle w okolicy odbytu przy siadaniu lub podczas ruchu, a także brudzenie bielizny i wyciek treści z okolicy odbytu, należy udać się do lekarza.

Większość ropni nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia, chociaż u osób z obniżoną odpornością lub innymi chorobami może być inaczej. W takich przypadkach konieczne jest leczenie antybiotykami.

Nietrzymanie stolca w przebiegu ropni jest rzadkie, ale może się zdarzyć w przypadku zniszczenia zwieraczy. Długotrwałe stany zapalne jelit mogą również prowadzić do tego problemu. Trwała dysfunkcja seksualna w przebiegu ropni czy przetok jest bardzo rzadka.

Jazda na rowerze i długotrwałe siedzenie nie sprzyjają powstawaniu ropni. Jednak po ich wystąpieniu, te aktywności są przeciwwskazane.

Po nacięciu ropnia może dojść do powstania przetoki, która wymaga dodatkowego leczenia. W takich przypadkach zaleca się wycięcie przetoki lub założenie nitki do kanału przetoki.