Spojenie miedniczne to część anatomiczna miednicy, łącząca dwie kości łonowe za pomocą krążka z chrząstki włóknistej.

W zdrowym spojeniu łonowym obie kości są ściśle połączone, natomiast rozejście spojenia może wystąpić na skutek urazów miednicy lub rozluźnienia więzadeł w czasie ciąży.

Urazy miednicy prowadzące do rozejścia spojenia łonowego są mało spotykane.

Natomiast około jednej czwartej ciężarnych kobiet cierpi na rozejście spojenia łonowego w związku z zmianami hormonalnymi, ale nie zawsze objawia się to i jest diagnozowane.

Osoby w młodszym wieku, u których rozerwanie spojenia łonowego jest często elementem urazu miednicy, mogą doświadczać szeroko rozproszonego bólu w dolnej części tułowia. Mogą wystąpić również obrzęk i siniaki w okolicach miednicy oraz trudności z poruszaniem się. Ciężkie obrażenia miednicy mogą również powodować inne poważne problemy, takie jak duże wewnętrzne krwotoki, które, oprócz objawów miejscowych, mogą wywoływać ogólne symptomy wstrząsu, takie jak nagłe obniżenie ciśnienia, przyspieszone tętno, osłabienie, utrata przytomności, bladość skóry, zawroty głowy.

Osoby starsze, u których nawet niewielki uraz może spowodować takie uszkodzenia, mogą odczuwać ból w okolicy oraz trudności z poruszaniem się, chodzeniem i schylaniem. Kobiety w ciąży, u których doszło do rozerwania spojenia łonowego, doświadczają lokalnego bólu w podbrzuszu, który bywa opisywany jako przeszywający. Ból ten może promieniować na cały brzuch i górne części ud. Objawy nasilają się podczas podnoszenia przedmiotów, chodzenia po schodach i schylania.

Osoby, które doznały kontuzji, powinny jak najszybciej skonsultować się z ortopedą na dyżurze ratunkowym. Osoby uczestniczące w wypadkach zazwyczaj trafiają do Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych, przywiezione medycznym transportem z miejsca zdarzenia.

Osoby starsze po pozornie niewielkich urazach, takich jak upadek z niewielkiej wysokości w domu, mogą być bezpiecznie przywiezione na dyżur ratunkowy przez rodzinę, zazwyczaj nie wymagając specjalnego transportu. Kobiety w ciąży, które odczuwają niepokojący ból sugerujący rozejście spojenia łonowego, powinny poinformować o tym swojego ginekologa podczas wizyty kontrolnej.

U osób po urazach, lekarz po przeprowadzeniu wywiadu (jakiego rodzaju uraz to był, kiedy się zdarzył, jakie objawy występowały od tamtego czasu) i zbadaniu pacjenta, u którego stwierdza objawy, takie jak ból w okolicy spojenia łonowego lub innych części miednicy, niestabilność pierścienia miednicy, charakterystyczne siniaki, krwawe podbiegnięcia, kieruje pacjenta na diagnostykę obrazową. Zazwyczaj rozpoczyna się od zdjęć rentgenowskich, ale często konieczne jest wykonanie również pełnego badania tomografii komputerowej miednicy. Wynika to z faktu, że w przypadkach urazowych, poza rozejściem spojenia łonowego (które jest wyraźnie widoczne na zdjęciach RTG), często dochodzi do innych uszkodzeń miednicy (np. złamania panewki stawu biodrowego, uszkodzenia stawów krzyżowo-biodrowych), które nie zawsze są widoczne na zwykłych zdjęciach RTG. Z uwagi na złożoną strukturę miednicy, lekarz ortopeda potrzebuje badania trójwymiarowego w celu dokładnej oceny – taka możliwość jest dostępna dzięki badaniu TK.

W czasie ciąży, badania wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie (zdjęcia RTG, tomografia komputerowa) ze względu na potencjalne ryzyko narażenia płodu na uszkodzenia są przeprowadzane tylko w wyjątkowych przypadkach. Dlatego do oceny rozejścia spojenia łonowego w ciąży stosuje się badanie USG, które jest bezpieczne dla płodu.

W większości przypadków, niezależnie od przyczyny rozejścia spojenia łonowego, gdy jest to jedyna anomalia w obrębie miednicy, leczenie zachowawcze jest wystarczające.

Osobom po urazach, niezależnie od wieku, zaleca się odpoczynek oraz odpowiednie leczenie przeciwbólowe. Fizjoterapia również może być rozważana.

U ciężarnych z rozpoznaniem rozejścia spojenia łonowego zaleca się również odpoczynek i stosowanie ortezy. Leki przeciwbólowe powinny być stosowane zgodnie z zaleceniem lekarza.

W rzadkich przypadkach ciężkie rozejście spojenia łonowego u ciężarnej może wymagać cięcia cesarskiego.

Objawy rozejścia spojenia łonowego po porodzie wymagają takiego samego postępowania jak w czasie ciąży.

W przypadkach pourazowych, gdy do rozejścia spojenia łonowego dochodzi w połączeniu z innymi uszkodzeniami pierścienia miednicy, konieczne może być leczenie operacyjne. Metody leczenia obejmują m.in. stosowanie zespoleń z użyciem specjalnych płytek.

W niektórych przypadkach leczenie operacyjne może być rozważane u pacjentów, u których początkowo nie było wskazań, ale którzy cierpią na bóle po leczeniu zachowawczym.

W wielu sytuacjach, zarówno u osób po urazach, jak i u kobiet w ciąży oraz młodych matek, u których doszło do rozejścia spojenia łonowego, odpowiednie leczenie przynosi całkowite ustąpienie objawów. Jeśli rozejście spojenia było jednym z wielu uszkodzeń pierścienia miednicy, rokowanie zależy od stopnia ciężkości pozostałych obrażeń.

U kobiet rozejście spojenia łonowego może powracać w kolejnych ciążach.

Po ukończeniu terapii, osoba zazwyczaj powraca do codziennych aktywności.

Kobiety, które planują kolejne ciąże i wcześniej miały rozejście spojenia łonowego, powinny skonsultować się z fizjoterapeutą w celu ustalenia programu ćwiczeń wzmacniających mięśnie w tej okolicy.

Osobom starszym zaleca się dbać o profilaktykę upadków. Powinny przebywać w odpowiednio dostosowanym otoczeniu, z unikaniem śliskich powierzchni, dywaników i mając ograniczoną liczbę schodów. Wskazane jest także mieć łatwy dostęp do włączników światła, a blaty powinny być ustawione w sposób ułatwiający podparcie w razie utraty równowagi. Seniorzy powinni nosić stabilne, antypoślizgowe obuwie, a w przypadku trudności z poruszaniem się lub równowagą, powinni skorzystać z odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego, takiego jak kule, laski czy chodziki.