Rumień wędrujący to przejaw zmiany skórnej, która może wystąpić po ugryzieniu przez kleszcza i jest symptomem infekcji boreliozą. Zazwyczaj pojawia się w miejscu ugryzienia przez kleszcza, zazwyczaj w ciągu 7-14 dni od ugryzienia, ale może również pojawić się wcześniej lub później (do 30 dni). Rumień wędrujący występuje u około 80% pacjentów z boreliozą.

Początkowo rumień odwędrujący może przyjmować postać czerwonawej plamki lub grudki. Następnie czerwone zaczerwienienie się rozprzestrzenia na zewnątrz, zazwyczaj osiągając średnicę powyżej 5 cm w ciągu kilku dni lub tygodni. Wraz z rozszerzaniem się plamy, środkowa część blednie, chociaż na początku rumień może być jednorodnie czerwony (bez wyjaśnienia w środku). Z czasem średnica rumienia może osiągnąć nawet 20 cm. Brzegi rumienia są wyraźnie zarysowane, ale pozostaje on w płaszczyźnie skóry (nie wystaje ponad nią). Rumień nie powoduje bólu, ale może wywoływać pieczenie, swędzenie, a skóra w obrębie rumienia może być cieplejsza.

Określenie „wędrujący” nie oznacza, że rumień zmienia swoje położenie na ciele (czyli np. raz pojawia się na łydce, a potem na brzuchu, twarzy czy dłoni), tylko odnosi się do przesuwania się brzegów rumienia od środka na zewnątrz. W uproszczeniu widoczne zmiany można porównać do rozchodzenia się kręgu na wodzie po wrzuceniu np. kamienia do jeziora.

Rumień często pojawia się w różnych miejscach ciała, takich jak okolice pachowe, pachwinowe, doły podkolanowe lub linia pasa. Należy zauważyć, że może również wystąpić na skórze głowy pokrytej włosami, co sprawia, że jest trudniejszy do zauważenia.

Zaczerwienienie w miejscu ukłucia przez kleszcza jest częstym zjawiskiem spowodowanym reakcją na substancje zawarte w ślinie tego pasożyta. Nie ma to jednak nic wspólnego z boreliozą. Zaleca się obserwację miejsca ukłucia przez około 4 tygodnie. Jeśli zaczerwienienie ma średnicę poniżej 5 cm, najprawdopodobniej jest to reakcja alergiczna. Ważne jest regularne monitorowanie zmian - rumień wędrujący będzie się powiększał, dlatego pomocne może być robienie zdjęć lub mierzenie średnicy zmiany. W przypadku systematycznego powiększania się zaczerwienienia lub jego dużej wielkości (powyżej 5 cm) zaleca się skonsultowanie się z lekarzem.

W razie podejrzenia rumienia wędrującego zaleca się konsultację z lekarzem rodzinnym. Lekarz potrafi zazwyczaj rozpoznać ten rodzaj rumienia po charakterystycznym wyglądzie.

W przypadku wątpliwości pomocna może być dokumentacja fotograficzna pokazująca ewolucję rumienia w czasie.

Rumień wędrujący jest zawsze symptomem boreliozy. Sam w sobie nie stanowi choroby, dlatego nie poddaje się terapii rumienia, a terapii boreliozy. Leczenie to polega na stosowaniu antybiotyków.

Rumień wędrujący zazwyczaj znika spontanicznie po kilku tygodniach. Jednak samo zniknięcie rumienia nie oznacza wyleczenia boreliozy.