Znieczulenie nasiękowe jest mniej inwazyjne i powoduje mniej działań niepożądanych. Jest stosowane w różnych dziedzinach medycyny, takich jak laryngologia, urologia, dermatologia, okulistyka, stomatologia, oraz w drobnych operacjach chirurgicznych. Odmianę tego znieczulenia, czyli blok Biera, stosuje się w chirurgii kończyn.

Znieczulenie nasiękowe jest powszechnie stosowane w okulistyce, zwłaszcza podczas leczenia zaćmy. Dzięki postępowi w medycynie, niektóre zabiegi nie wymagają już standardowego znieczulenia, które unieruchamia gałkę oczną i obniża ciśnienie wewnątrzgałkowe. Zamiast tego, można zastosować znieczulenie nasiękowe w postaci kropli i dokomorowych.

Znieczulenie nasiękowe może być również stosowane podczas znieczulenia ogólnego w celu łagodzenia bólu pooperacyjnego. W takich sytuacjach, kończący operację chirurg wykonuje znieczulenie poprzez wkłucie w zaszytą ranę pooperacyjną.

Znieczulenie nasiękowe polega na podaniu dużej ilości leku o niskim stężeniu. Do znieczulenia używa się różnych substancji, takich jak lignokaina, prokaina, mepiwakaina, prilokaina, bupiwakaina. W praktyce medycznej najczęściej stosuje się lignokainę, bupiwakainę i ropiwakainę. Dodanie adrenaliny przedłuża działanie większości leków, ponieważ zwęża lokalne naczynia krwionośne i zmniejsza wchłanianie substancji. Miejsce znieczulenia jest miejscowo podawane lekiem. Znieczulenie to najczęściej przeprowadza się ambulatoryjnie, na przykład w szpitalnych oddziałach ratunkowych, poradniach chirurgicznych i gabinetach stomatologicznych.

Znieczulenie miejscowe nie oznacza konieczności pozostawania na czczo przez pacjenta.

Nie zaleca się znieczulenia miejscowego w przypadku nadwrażliwości lub alergii na używane leki. Bezwarunkowym przeciwwskazaniem jest obecność stanu zapalnego w obszarze, w którym ma być podany lek, ponieważ w takiej sytuacji nie będzie skuteczny. Względnym przeciwwskazaniem jest padaczka.

Skutki uboczne najczęściej wynikają z toksycznego lub alergicznego działania leków znieczulających, zależą od ilości i stężenia leku oraz są bardziej prawdopodobne w przypadku przypadkowego podania do naczyń. Konieczna jest więc precyzyjna technika znieczulania, która obejmuje między innymi ciągłe monitorowanie położenia igły podającej lek. Niektóre leki znieczulające miejscowo mogą wywoływać działania toksyczne. Pierwsze objawy niepożądane mogą obejmować zawroty głowy, metaliczny smak w ustach, parestezje i drżenia mięśniowe. W przypadku silniejszych reakcji mogą wystąpić utrata przytomności, drgawki, zaburzenia oddychania, spadek ciśnienia krwi i arytmie. Mimo to, znieczulenia miejscowe są znacznie mniej ryzykowne niż znieczulenie ogólne. Pacjent pozostaje przytomny, jego stan jest kontrolowany przez anestezjologa lub lekarza wykonującego znieczulenie, co sprawia, że jest też bezpieczniejszy pod względem kardiologicznym. Skutki uboczne mogą wynikać z podania zbyt dużej dawki leku lub jego przypadkowego podania do naczyń. Pacjent powinien być obserwowany krótko po zabiegu.